Τα δωρα δεν ειναι παντα χρημα.
Για μενα πια δεν ειναι .
Ο καταναλωτισμος εχει ρημαξει τις ζωες μας. Τιποτα δεν ειναι αρκετο και τιποτα δε δινει χαρα.
Αγοραζε και πουλα.
Το λενε καπιταλισμο, ειπ’ ο λαγος.
Κι ενοιωσε φοβο κι ιλιγγο,
η Αλικη η μικρουλα.
Λεγαμε καποτε σε μια διασκευη στη Χωρα των Θαυματων.
Για μενα πια τα δωρα ειναι συνηθως χρονος, μερακι, πηλος και χαρτοπολτος.
Αυτα πλαθουν μια χαρτινη Μυρσινη, μια γειτονια για χαρτοπετσετες, με φουγαρο για τις οδοντογλυφιδες, ενα κουτι για σοκολατες, αλλο ενα με σπιτικα μπισκοτα κανελλας για τη μεγαλη ωρα του καφε, ενα μπουκαλακι με το δικο μου γλυκοπιοτο καλουα, σελιδοδεικτες για τους διαβαστερους φιλους, ενα γλαρο σε βοτσαλο.
Και την καταβρισκω καθως ζυμωνω και πλαθω τα χαρτια μου, μ ενα αισθημα μικρης αντιστασης στο αγοραζε και πουλα, ενα ποτηρι κοκκινο κρασι και τις τζαζιστικες εμμονες μου.