Χαρακτηριστικό του τμήματος των θέσεων που αφορούν τα πολιτικά ζητήματα της προηγούμενης και της αμέσως επόμενης περιόδου είναι η γενικολογία, η φλυαρία και η αοριστολογία. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η πρώτη κιόλας θέση με τίτλο «Οι ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας δεν χωράνε στις συμπληγάδες του καπιταλισμού», η οποία καταλήγει πως: «Η αιτία (εννοεί για τα δεινά του λαού) δεν είναι άλλη παρά η αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος. Το γεγονός ότι από τη μία βαθαίνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και από την άλλη η ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματος της». Για να καταλήξει πως: «Η μείωση του χρόνου εργασίας, η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης, η ανάπτυξη του ελεύθερου χρόνου, η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου, η αξιοποίηση όλων των σύγχρονων δυνατοτήτων μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο από μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, μόνο στη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία». Πέρα όμως από το ζήτημα της γενικολογίας, πως η ολόπλευρη ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου και η αξιοποίηση όλων των σύγχρονων δυνατοτήτων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στο σημερινό σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, από την άλλη δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την ηττοπαθή αντίληψη που διαπνέει την συγκεκριμένη θέση, ότι δηλαδή δεν έχουν νόημα οι αγώνες για την καλυτέρευση των όρων ζωής στο έδαφος του καπιταλισμού, αφού αιτήματα όπως η μείωση του χρόνου εργασίας ή η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοποθέτηση της ΚΝΕ για τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου όπως αυτά αποτυπώνονται στη θέση 3 με τίτλο: «Ζούμε επικίνδυνες εξελίξεις που έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ο κίνδυνος για την εκδήλωση ενός γενικευμένου πολέμου στην περιοχή προβάλλει ολοένα και πιο απειλητικά». Στη συγκεκριμένη θέση οι ενώσεις των ιμπεριαλιστών όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ παρουσιάζονται γενικά ως ενώσεις των καπιταλιστικών κρατών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ενώ όλοι οι πόλεμοι ανεξαιρέτως του 20ου και 21ου αιώνα χαρακτηρίζονται ως ιμπεριαλιστικοί.

Διαβάζουμε πιο συγκεκριμένα πως «Ο λαός μας και η νεολαία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις διεθνείς ενώσεις και συμμαχίες των καπιταλιστών όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, γενικότερα από τα σχέδια των καπιταλιστών», πως «κανένας λαός δεν προστατεύθηκε από τις συμμαχίες με τα καπιταλιστικά κέντρα», πως «Το ΝΑΤΟ αποτελεί μια ιμπερια- λιστική πολεμική μηχανή επικίνδυνη για όλους λαούς. Από την ίδρυση του έως και τις μέρες μας το ΝΑΤΟ έχει χαράξει με το αίμα δεκάδων λαών τον δρόμο για να ‘’περάσουν’’ τα κέρδη των μονοπωλίων», πως «Η ευρωπαϊκή ένωση είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών, από τη φύση της αντιλαϊκή, εχθρική στις ανάγκες της νέας βάρδιας των εργαζομένων όλων των κρατών – μελών της» και πως «Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται στην καθημερινή πάλη και σύγκρουση με αυτές τις ενώσεις, στη συνεργασία των λαών, με τον λαό να έχει την εξουσία στα χέρια του». Για να καταλάβουμε καλύτερα το περιεχόμενο των συγκεκριμένων τοποθετήσεων της ΚΝΕ, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τη θέση του ΚΚΕ ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα και ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν έχει νόημα και θέτει τον λαό κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης. Οπότε σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αφού η Ευρωπαϊκή ένωση και το ΝΑΤΟ είναι γενικά και αόριστα συμμαχίες των καπιταλιστικών κρατών οι οποίες γενικά και αόριστα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων,

και αφού και η Ελλάδα όπως και άλλες χώρες σαν την Ελλάδα σύμφωνα με το ΚΚΕ είναι ιμπεριαλιστικές και συμμετέχουν σ’ αυτές τις ενώσεις, τότε προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι συμμαχίες που ενωμένοι όλοι καπιταλιστές όλων των σύμμαχων κρατών εκμεταλλεύονται από κοινού τις εργατικές τάξεις των κρατών αυτών. Για άλλη μια φορά η ΚΝΕ και το ΚΚΕ αποδεικνύουν ότι έχουν οριστικά ξεκόψει με τον λενινισμό και έχουν οδηγηθεί στον πολιτικό παραλογισμό. Όχι κύριοι της ΚΝΕ, ούτε η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι γενικά κι αόριστα ενώσεις των καπιταλιστών που εξυπηρετούν γενικά κι αόριστα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ούτε η Ελλάδα και μια σειρά χώρες σαν την Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστικές. Ενώσεις σαν την ευρωπαϊκή ένωση και το ΝΑΤΟ είναι ενώσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας χούφτας πανίσχυρων ιμπεριαλιστικών κρατών που εξουσιάζουν, καταπιέζουν και υποδουλώνουν όλα τα υπόλοιπα έθνη και λαούς. Τα μονοπώλια στα οποία αναφέρεται η ΚΝΕ δεν βρίσκονται στον ουρανό, αλλά έχουν εθνική βάση και τα συμφέροντα τους υλοποιούνται από την πολιτική των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών τους. Η πραγματική λοιπόν διέξοδος για τους λαούς και τις χώρες αυτές δεν βρίσκεται γενικά και αόριστα μόνο στην καθημερινή σύγκρουση και πάλη με αυτές τις ενώσεις, αλλά στην καθημερινή σύγκρουση και πάλη με αυτές τις ενώσεις που φτάνει μέχρι την έξοδο των καταπιεζόμενων εθνών από αυτές τις ενώσεις, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης των χωρών αυτών και για την κατάκτηση αυτού που τόσο πολύ η ΚΝΕ και το ΚΚΕ ξορκίζουν, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο αγώνας αυτός όχι μόνο δεν θέτει τον λαό κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης, αλλά αντίθετα στρέφεται ταυτόχρονα ενάντια στις αστικές τάξεις των εξαρτημένων χωρών που λογαριάζουν πως μπορούν να εδραιώσουν ευκολότερα την αντιδραστική εξουσία τους πάνω στους λαούς τους, αν βρίσκονται κάτω από την προστασία των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους.

Συνεχίζοντας διαβάζουμε στη ίδια θέση πως «Ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται σε διάφορες περιοχές, όπως στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Αφγανιστάν» και πως «Το ΟΧΙ των κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι μέρος της πάλης κατά των αιτιών που τον προκαλούν, κατηγορηματική καταδίκη του καπιταλισμού που τον γεννά. Ο 20ος αιώνας με δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και εκατοντάδες τοπικούς και οι πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα προσφέρουν πολλές αποδείξεις. Το ΟΧΙ των κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ΟΧΙ στην οικονομική, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών σε συνθήκες ‘’ιμπεριαλιστικής ειρήνης’’, συνέχεια της οποίας είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος». Ώστε λοιπόν η ΚΝΕ θεωρεί ότι όσοι πόλεμοι έγιναν από καταβολής ιμπεριαλισμού είναι όλοι ιμπεριαλιστικοί. Η τοποθέτηση αυτή της ΚΝΕ σχετικά με το ζήτημα του πολέμου, απέχει από την ανάλυση που έκανε το κομμουνιστικό κίνημα κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη. Ποτέ το κομμουνιστικό κίνημα δεν καθόρισε τον χαρακτήρα ενός πολέμου με γενικολογίες και αοριστολογίες. Αντίθετα για να καθορίσει το χαρακτήρα του εκάστοτε πολέμου έθετε τα ερωτήματα ποιος, ποιον και κάτω από ποιες συνθήκες. Από αυτή την άποψη, οι πόλεμοι σε μια σειρά από χώρες, όπως στο Ιράκ, στη Λιβύη ή στην Παλαιστίνη δεν είναι γενικά και αόριστα ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Είναι πόλεμοι που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστές και από τη μεριά τους είναι άδικοι και κατακτητικοί, ενώ από τη μεριά των λαών των χωρών αυτών είναι δίκαιοι. Αλήθεια, τι θα έπρεπε να πουν οι κομμουνιστές στις χώρες αυτές σύμφωνα με την ΚΝΕ; Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Ή αντίθετα να πολεμήσουν ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή. Και αλήθεια ποια ήταν η στάση των Ελλήνων κομμουνιστών απέναντι στην εισβολή των δυνάμεων του άξονα το ’40; Ήταν όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή κάλεσμα του λαού να ριχτεί ολόψυχα στην υπόθεση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα;

Αλλά ας είμαστε καλοπροαίρετοι. Μπορεί το όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο να σημαίνει για την ΚΝΕ όχι σε μια ενδεχόμενηιμπεριαλιστική εισβολή και απόκρουση αυτής. Τότε τι ακριβώς σημαίνει η τοποθέτηση πως «Το ΟΧΙ των κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ΟΧΙ στην οικονομική, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης» και επίσης τι εννοεί η ΚΝΕ όταν λέει ότι «Σε αυτό των αγώνα θα πρωτοστατήσουμε, στο πλευρό του κόμματος μας, για να βγουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, βιοπαλαιστές αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, τα παιδιά τους, νικητές απέναντι τόσο σε κάθε πιθανό ξένο εισβολέα όσο και απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων…».

Αλήθεια στη Συρία και ενώ μαίνεται ο πόλεμος τι θα πρότεινε η ΚΝΕ και το ΚΚΕ στο λαό της; Να αντιταχθούν στην οικονομική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και να γκρεμίσουν την καπιταλιστική εξουσία; Δυστυχώς, όσο καλοπροαίρετοι και αν είμαστε δεν μπορούμε να μη βλέπουμε ότι αυτή η λογική της ΚΝΕ οδηγεί στην υιοθέτηση της λογικής των ίσων αποστάσεων απέναντι στον ιμπεριαλισμό από τη μία και την χώρα που δέχεται την επίθεση από την άλλη, επειδή τάχα αυτή είναι καπιταλιστική. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που η ΚΝΕ και το ΚΚΕ υιοθετούν αυτή τη λογική. Τα ίδια έλεγαν και κατά την αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ το 2003, τότε που το αδερφό τους κόμμα, το ΚΚ Ιράκ, στήριξε την ιμπεριαλιστική επέμβαση και συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση των Αμερικάνων με το πρόσχημα της απομάκρυνσης του ‘’δικτάτορα’’ Σαντάμ από την εξουσία. Τέλος αποτελεί διαστρέβλωση της ιστορίας το τσουβάλιασμα των δύο παγκόσμιων πολέμων. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος ήταν και από τις δύο πλευρές ιμπεριαλιστικός και άδικος. Αντίθετα ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος ήταν άδικος, επιθετικός και ιμπεριαλιστικός από την πλευρά των δυνάμεων του άξονα και δίκαιος και αντιφασιστικός από την πλευρά των συμμαχικών δυνάμεων. Χάρη σε αυτή τη διάκριση το κομμουνιστικό κίνημα μπόρεσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις και να εμπνεύσει εκατοντάδες εκατομμύρια μαζών να ριχτούν στον αγώνα ενάντια στον φασίστα κατακτητή. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η δημιουργία μετά το τέλος του πολέμου, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου που αγκάλιαζε το ένα τρίτο της γης. Η τοποθέτηση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ για τον χαρακτήρα του Β’ παγκοσμίου πολέ- μου αποτελεί προσβολή στη μνήμη των δεκάδων εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της αντιφασιστικής νίκης και του σοσιαλισμού.

Κλείνοντας την κριτική στο κομμάτι των θέσεων που αφορά τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Λένιν: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ’ όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ’ την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους».

Στο επόμενο κομμάτι των θέσεων της ΚΝΕ παρουσιάζεται με σχολαστική λεπτομέρεια ο προγραμματισμός δράσης της μέχρι το 13ο συνέδριο, ενώ ταυτόχρονα γίνεται απολογισμός της δράσης της για την περίοδο από το 11ο συνέδριο μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα κομμάτια γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί η ΚΝΕ ως η μόνη επαναστατική νεολαία στην Ελλάδα και ως ο μόνος γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της νέας γενιάς. Συγκεκριμένα διαβάζουμε πως «Η ΚΝΕ είναι η μοναδική ζωντανή δύναμη στην νεολαία που παλεύει οργανωμένα και μαχητικά ενάντια στη χειροτέρευση της ζωής της, που μπορεί να εναντιωθεί στα σχέδια που έχει το σημερινό σύστημα για τη νεολαία, να εμπνεύσει και να συσπειρώσει γύρω της ευρύτερες νεανικές δυνάμεις για το άνοιγμα του δρόμου για την επαναστατική ανατροπή», πως «Η ΚΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο να εκφραστούν ‘’σκιρτήματα’’ μαχητικής

δράσης στους χώρους νεολαίας, μέσα σε μια περίοδο, που κυβέρνηση και οι υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος κάνουν τα πάντα για να επικρατήσει ‘’σιγή νεκροταφείου’’», πως «Εμείς πρωτοστατούμε και ηγούμαστε στον αγώνα, όχι μόνο επειδή πρώτοι πυροδοτούμε αγωνιστικές διεργασίες, χαρακτηριστικό που έχουμε κατοχυρωμένο και χρειάζεται να παραμείνει, αλλά γιατί η γραμμή μας συμβάλλει στο δυνάμωμα της οργάνωσης, της διεκδίκησης, της συμμετοχής στην πάλη», στην ίδια κατεύθυνση είναι και ο απολογισμός που κάνει η ΚΝΕ σχετικά με την παρέμβαση των δυνάμεων της στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Συγκεκριμένα, και αφού η θέση 15 μας πληροφορεί πως «Η πορεία του ΜΑΣ είναι κρίσιμο στοιχείο της ανασύνταξης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος», στη συνέχεια αναφέρεται πως «συντελούνται και σημαντικές διεργασίες κάτω από τη δική μας καθοριστική παρέμ-
βαση, που εκφράζεται με την ενίσχυση του ΜΑΣ και με ορισμένα -μικρά ακόμα- βήματα που γίνονται στους συλλόγους που είναι πρώτη δύναμη η Πανσπουδαστική ΚΣ», ενώ λίγο πιο κάτω πληροφορούμαστε ότι: «Η πρωτοπόρα δουλειά των δυνάμεων μας συνέβαλε να συμμετέχουν στις διαδικασίες των συλλόγων νέοι που αρχικά αδιαφορούσαν για τους συλλόγους, απείχαν από τις διαδικασίες τους» και πως «Σαν αποτέλεσμα των προσπαθειών μας εκφράζεται η αναγνώριση του ΜΑΣ από ευρύτερα τμήματα φοιτητών ως το πιο ζωντανό, μαχητικό
κομμάτι του φοιτητικού κινήματος». Παραθέσαμε σκοπίμως εκτεταμένα κομμάτια από τις θέσεις της ΚΝΕ για να μπορέσουμε να δείξουμε καλύτερα την ασυνέπεια λόγων και έργων, την κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τους οπορτουνιστικούς χειρισμούς της συγκεκριμένης οργάνωσης πάνω σε μια σειρά από ζητήματα. Απόδειξη γι’ αυτά αποτελεί η στάση των δυνάμεων της ΚΝΕ σε εκείνους τους χώρους της νεολαίας όπου τα προηγούμενα χρόνια αναπτύχθηκαν μια σειρά από κινητοποιήσεις. Τέτοιοι ήταν οι χώροι των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Αλήθεια πώς η ΚΝΕ εναντιώνεται στα σχέδια που έχει το σημερινό σύστημα για τη νεολαία, όταν ήταν οι δυνάμεις της που στο ζήτημα του κοψίματος της επάρκειας από της καθηγητικές σχολές πρότειναν τη διαρκή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών βάζοντας από την πίσω πόρτα το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών; Πώς ακριβώς έπαιξε καθοριστικό ρόλο να εκφραστούν ‘’σκιρτήματα’’ μαχητικής δράσης στους χώρους νεολαίας, όταν σχετικά με το ζήτημα της διάσπασης του ΦΠΨ τοποθετήθηκε χαιρετίζοντας την ίδρυση τμήματος φιλοσοφίας στο οποίο μάλιστα πρότεινε να διδάσκεται και μάθημα διαλεκτικού υλισμού; Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η ΚΝΕ την πρωτοπόρα στάση της στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και πως πρώτη εκείνη πυροδοτεί αγωνιστικές διεργασίες, όταν πριν από μερικά χρόνια εν μέσω απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων πρότεινε το σπάσιμο της απεργίας με το επιχείρημα να διευκολυνθούν οι εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών και όταν την ίδια ακριβώς τοποθέτηση είχε και για τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου; Και πώς ακριβώς η γραμμή της ΚΝΕ συμβάλλει στο δυνάμωμα της οργάνωσης, της διεκδίκησης και της συμμετοχής στην πάλη όταν οι δυνάμεις του ΜΑΣ ήταν που διέσπασαν τον ενιαίο σύλλογο της φιλοσοφικής στην Αθήνα με το πρόσχημα ότι αυτός είναι ‘’αντιδραστικός’’ και ‘’εκφυλισμένος’’, δημιουργώντας δικό τους σύλλογο – φάντασμα στο τμήμα του ιστορικού – αρχαιολογικού και όταν την ίδια πρακτική ακολούθησαν και στο ΤΕΙ της Λαμίας πριν από μερικά χρόνια εντείνοντας με αυτόν τον τρόπο τα υπαρκτά φαινόμενα εκφυλισμού. Και μήπως την ίδια πολιτική κατεύθυνση δεν εξυπηρετούσε η αλήστου μνήμης πρόταση του ΜΑΣ να αποφασίζει ο κάθε σύλλογος την ημερο-
μηνία διεξαγωγής ξεχωριστών εκλογών («τις μέρες που οι ίδιοι οι σύλλογοι θα αποφασίσουν»), βάζοντας με αυτό τον τρόπο βόμβα στα θεμέλια της ενότητας των συλλόγων και μειώνοντας την πολιτική σημασία της ενιαίας διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών. Αλλά ας επιστρέψουμε και στο πιο πρόσφατο παρελθόν.

Ποια ήταν η στάση του ΜΑΣ κατά τη διάρκεια των αγώνων των σπουδαστών των ΤΕΙ ενάντια στην ανωτατοποίηση των ΤΕΙ που έφερε και μια σειρά από συγχωνεύσεις τμημάτων; Αν εμπιστευθούμε της θέσεις της ΚΝΕ τότε μαθαίνουμε πως «Είναι πείρα η δράση μας μπροστά στη δημιουργία του πανεπιστημίου της δυτικής αττικής, που η επεξεργασμένη θέση, η αφομοίωσή της από τις δυνάμεις της ΚΝΕ, το σχέδιο δράσης που αναπτύξαμε, η ειδική διαμόρφωση πλαισίων πάλης και αιτημάτων συνέβαλαν στην ένταση της διαπάλης, τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων και πως «Η εύστοχη απο-κάλυψη αυτού μπορεί να αντιμετωπίσει και τις αυταπάτες που καλλιεργούνται ενόψει της ‘’πανεπιστημιοποίησης’’ των ΤΕΙ στους φοιτητές των ΤΕΙ από τη μία και τις συντεχνιακές λογικές που μπορεί να προωθούνται στους φοιτητές των πανεπιστημίων από την άλλη». Είναι τέτοιου μεγέθους η αντιστροφή και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας που το πιθανότερο είναι πως οι καθοδηγητές της ΚΝΕ εκτιμούν ότι οι φοιτητές διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου. Κι αυτό γιατί την ώρα που στα ΤΕΙ ξεσπούσαν την προηγούμενη ακαδημαϊκή χρονιά αγώνεςενάντια στην ‘’ανωτατοποίηση’’ και τις συγχωνεύσεις οι δυνάμεις του ΜΑΣ απλά καλούσαν τους φοιτητές να προβληματιστούν για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανωτατοποίησης και στην πραγματικότητα, αυτοί που στις θέσεις της ΚΝΕ παρουσιάζονται ως πρωτοπόροι στην οργάνωση του αγώνα, δεν μπήκαν ποτέ σε αυτόν.

Φυσικά, πλάι στην αντιστροφή της πραγματικότητας δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στο κρεσέντο επαναστατικής λογοκοπίας και ρεφορμισμού που αναδεικνύεται από τις τοποθετήσεις της ΚΝΕ σε μια σειρά από ζητήματα όπως αυτό του χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Διαβάζουμε συγκεκριμένα πως «Η μελέτη και η προβολή της πρότασης του κόμματος για την ενιαία ανώτατη εκπαίδευση στη σοσιαλιστική κοινωνία μπορεί να αναβαθμίσει συνολικά την παρέμβαση μας, να δώσει απαντήσεις στις αγωνίες των νέων. Μπορεί να αποτελέσει βάση ζύμωσης, δημιουργίας συνολικότερου κριτηρίου για το τι είναι σύγχρονο, αναγκαίο και νέο, να αναδείξει την υπεροχή των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής στον τομέα της έρευνας, της εργασιακής αποκατάστασης των αποφοίτων, της γενικότερης μορφωτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας των νέων. Η θέση μας μπορεί να απο-
τελέσει βάση διεκδίκησης σήμερα φωτίζοντας την ανάγκη για συνολικότερη σύγκρουση με το σημερινό σύστημα, την ανάγκη να τεθούν σε άλλη βάση και σκοπό η έρευνα, η επιστήμη προκειμένου να εξασφαλιστούν οι διευρυμένες λαϊκές ανάγκες». Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την τοποθέτηση, η ΚΝΕ προβάλλει τη θέση της ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης στη σοσιαλιστική κοινωνία που θα αποτελέσει όχι μόνο βάση ζύμωσης και ανάδειξης της υπεροχής των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, αλλά και διεκδίκηση στην σημερινή καπιταλιστική κοινωνία που θα φωτίσει την ανάγκη για συνολική σύγκρουση με το σύστημα. Και ύστερα από αυτό εμείς μείναμε να αναρωτιόμαστε τι από τα δύο αποτελεί μεγαλύτερη φαιδρότητα: Το ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν επεξεργαστεί ήδη πρόταση για το πώς θα είναι η παιδεία στο σοσιαλισμό, ή το γεγονός ότι μπερδέψαν το μαρξισμό με τον ρεφορμισμό και ζητούν να
διεκδικήσει ο λαός σήμερα αιτήματα που είναι υλοποιήσιμα μόνο στη σοσιαλιστική κοινωνία (γιατί δήθεν αυτό θα φέρει αυτήν την κοινωνία πιο κοντά), ενώ στις αρχές των θέσεων της η ΚΝΕ, όπως γράφτηκε και παραπάνω, μας πληροφορούσε πως η μείωση του χρόνου εργασίας και η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης δεν είναι αιτήματα υλοποιήσιμα στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα;