Maria Louka

Η Αμαλία μπόρεσε και πήγε την προσπάθεια μέχρι τέλους. Δεν ήταν υποχρεωμένη. Κανένα θύμα δεν είναι. Στα 21 της, φέροντας το επώδυνο βίωμα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, βρήκε μέσα της ένα ορυχείο γενναιότητας, μίλησε και περίμενε από τη δικαιοσύνη να κάνει το χρέος της. Η δικαιοσύνη, όμως, δε μετρήθηκε μόνο πολύ λίγη αλλά και πατριαρχικά αδίστακτη.

Η χθεσινή απόφαση στη δίκη του ιστιοπλόου είναι ένα θεσμικό όνειδος, βγαλμένο από τη λασπώδη χώρα της κουλτούρας βιασμού. Αναγνώρισε την κατάχρηση ανηλίκου σε ασέλγεια – δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αφού ο κατηγορούμενος είχε ομολογήσει σε πανελλήνια μετάδοση – αλλά δεν είδε βιασμό κατ’ εξακολούθηση. Αυτό που περίπου είπε χθες το δικαστήριο κατά πλειοψηφία και αψηφώντας την εισαγγελική πρόταση, είναι πως ένα παιδί 11 χρονών συναίνεσε στην ψυχική και σεξουαλική κακοποίησή του. Και λέγοντας κάτι τέτοιο, έστειλε ένα βροντερό μήνυμα επιείκειας και ανοχής στους παιδοβιαστές. Μια δικαστής και τρεις ένορκοι που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν την κοινωνία κι είναι σοκαριστική η διαπίστωση ότι μοιραζόμαστε την ίδια γεωγραφία με ανθρώπους που τους είναι πιο εύκολο να πιστέψουν ότι ένα 11χρονο κορίτσι «τα θελε» παρά ότι βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση.

Χιλιάδες άλλοι άνθρωποι πίστεψαν και πιστεύουν την Αμαλία. Μια δικαστική απόφαση, όσο αλγεινή κι αν είναι, δε μπορεί να ακυρώσει τη δική της βιωμένη αλήθεια. Δεν είναι μόνη της. Ούτε στον κόπο, ούτε στη ματαίωση, ούτε στην ανάγκη επούλωσης δεν θα είναι μόνη της.

Ας αναλογιστεί, όμως, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αν θα αφήσει αυτή την απόφαση να εγκατασταθεί ως τρομακτικό δεδικασμένο για τα θύματα της παιδικής κακοποίησης ή αν θα ασκήσει αναίρεση για να διορθώσει ένα τόσο μεγάλο, τόσο εξόφθαλμο λάθος.

πηγή: artinews.gr