Χρονια πιστευα πως τα θρανια ηταν καραβια.
Οταν βαριομουν το δασκαλο.
Οταν σκαρωνα μια ομοιοκαταληξια ή ζωγραφιζα πανω τους μια καρδια.
Η καρδια φουσκωνε, γινοταν πανι και με ταξιδευε ο αερας.
Η θαλασσα ηταν γεματη γραμματα, αριθμους, ονοματα και ημερομηνιες.
Τα γραμματα ειχαν μπονατσες και φουσκονεριες κι οι αριθμοι φουρτουνες.
Εκανα μικρα παρακτια ταξιδια και μεγαλα, σε μακρινους προορισμους.
Καθομουν στο καταστρωμα του θρανιου, να πινω τις πιτσιλιες του αλμυρου νερου, να γλειφω το αλατι και να χαζευω τις μεδουσες.
Μεγαλωσα, επαψα να ζωγραφιζω καρδιες και να χαζευω μεδουσες, και παλι τα θρανια μεινανε καραβια.
Οταν εμπαινα στην ταξη, ελεγα στους μαθητες μου, “Αντε, λυστε τους καβους, να σαλπαρουμε”
Στα θρανια αυτα δεν καθεται κανενας.
Kαι βεβαια κανεις δεν ταξιδευει.
Δεν ειναι ουτε θρανια ουτε καράβια.
Εγιναν φραχτες. Τα στηνουμε σε σειρα πανω στη βραχουρα του καταφυγιου που κατηφοριζει στη θαλασσα, να εχουν το νου τους οι μαναδες πως εδω ειναι το οριο της ελευθεριας και του εγκλεισμου.
Τα παιδια μπορουν να παιζουν με τις ξεχαρβαλωμενες κουκλες απο τη μεσα μερια.
Κανενας δεν καθεται πανω σ αυτα τα θρανια.
Τα πιο πολλα, ετσι που το τσιμεντο ειναι διχως αλφαδιες, στεκονται σε τρια ποδια.
Αν καποιος ακουμπησει για να αγναντεψει τη θαλασσα, χτυπα το κουτσο ποδι , μ ενα κρυο ηχο, μεταλλικο και τον συνεφερνει.
Νομιζω πως οι ανθρωποι αυτοι θα ηθελαν τα θρανια να ειναι μονο θρανια.
Ουτε καραβια, ουτε φραχτες.
Την τελευταια φορα που εγιναν επιβατες, ηταν νυχτα Η θαλασσα δεν ειχε γραμματα ή αριθμους
Μονο σκοταδι και κυματα.
Οταν εσκυψαν απο την κουπαστη για να ξερασουν, ειδαν ξαπλωμενους, στον πατο, δικους τους ανθρωπους που νομιζαν πως ειχαν δραπετευσει. Μονο η Ακιντας απ την Παλαιστινη δεν ειδε τιποτα γιατι επεσαν τα γυαλια της και στροβιλιστηκαν μεχρι το βυθο.
Ο Μπαρέκ εδειξε σημερα, οταν τον απογραφανε, καμια δεκαρια ληγμενες ταυτοτητες.
Στον πολεμο μαλλον η ταυτοτητα εχει διαρκεια ενα χρονο. Μετα ληγει.
” Ζεις ακομα;” παει να πει
Λεει ο Μπαρέκ, δειχνοντας τις ταυτοτητες. “Look. Me expired”. Δηλαδη εγω, ο ληγμενος ανθρωπος
Τωρα πια δεν θελω να ξαναγινω επιβατης. Ουτε σε θρανιο.
Θελω μονο μια ταυτοτητα που να μη γραφει, “me expired”.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
