Στις 29 Απρίλη οι καπνεργάτες κηρύσσουν απεργία διαρκείας προβάλλοντας, μεταξύ άλλων, αιτήματα για καλύτερα μεροκάματα, βελτίωση των παροχών του Ταμείου ασφαλίσεως καπνεργατών κ.α. Οι κινητοποιήσεις τους προκαλούν κύμα αλληλεγγύης και εργατικού ξεσηκωμού. Μέχρι την πρωτομαγιά του 1936 οι απεργίες επεκτείνονται και σε άλλες πόλεις, απ’ τις Σέρρες και το Βόλο μέχρι την Καρδίτσα και την Αθήνα. Στις 7 του Μάη η απεργία έχει πλέον λάβει πανελλαδικό χαρακτήρα με την συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργατών. Το Μεταξικό κράτος βίας και τρομοκρατίας έχει πλέον ένα και μόνο στόχο: τη με κάθε τρόπο διάλυση των απεργών.

Στις 8 Μάη έφιπποι χωροφύλακες επιτίθενται σε απεργιακή συγκέντρωση και αρχίζουν να πυροβολούν ενάντια στο πλήθος. Την επόμενη- σημαδιακή- μέρα, η ΓΣΕΕ κηρύσσει 24ωρη απεργία. Η κυβέρνηση επιστρατεύει πλήθος κλάδους (σιδηροδρομικούς, τροχιοδρομικούς, ηλεκτρολόγους κα) αλλά χωρίς αποτέλεσμα: οι απεργοί αγνοούν την επιστράτευση και τις τρομοκρατικές απειλές του Μεταξά και πραγματοποιούν μαζικότατη, πρωτοφανή για τα τότε δεδομένα, απεργιακή συγκέντρωση με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη. Την ώρα που η απεργία παίρνει το χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης ενάντια στο φασιστικό καθεστώς, ο Μεταξάς μετατρέπει την πόλη σε στρατοκρατούμενη περιοχή με ακροβολισμένους χωροφύλακες και στρατιώτες σε κάθε γωνιά και κτίριο.

Η σύγκρουση δεν θ’ αργήσει να έρθει. Η πανεργατική συγκέντρωση της 9ης Μάη δέχεται δολοφονική επίθεση. Πρώτος νεκρός ο εργάτης Τάσος Τούσης, στη διασταύρωση των δρόμων Συγγρού και Πτολεμαίων, μπροστά στο ξενοδοχείο «Μητρόπολις». Οι σύντροφοι του τοποθετούν το άψυχο σώμα του σε μια πόρτα που έχουν ξηλώσει από διπλανό γιαπί. Σε εκείνο το σημείο τον βρίσκει η μητέρα του – η συγκλονιστική φωτογραφία του θρήνου της δημοσιεύεται την επόμενη μέρα στο «Ριζοσπάστη». Η τραγική αυτή εικόνα θα αποτυπωθεί στο μυαλό του νεαρού τότε Γιάννη Ρίτσου και θα του εμπνεύσει το αθάνατο ποίημα, πνευματικό «κειμήλιο» ενός ολόκληρου λαού, τον «Επιτάφιο».

Οι δολοφονικές επιθέσεις της χωροφυλακής και του στρατού δε μπορούν να εμποδίσουν τη διαδήλωση, ενώ πλήθος λαού – ακόμη και στρατιώτες που αρνούνται να πυροβολήσουν – ενώνεται με τους απεργούς. Το σύνθημα «κάτω ο φασισμός» δονεί την πόλη. Η εργατική τάξη θρηνεί 9 νεκρούς (άλλες πληροφορίες κάνουν λόγο για 12) ενώ οι τραυματίες ανέρχονται σε εκατοντάδες.