Συνεχείς αντιπαραθέσεις εκδηλώνονται την τελευταία περίοδο ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια συζητήσεων στη βουλή. Πρόκειται για κανονικό θέατρο του παραλόγου στο οποίο επιδίδονται κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση και το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα επίπεδο πολιτικού λόγου που σπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, με χυδαιολογίες από τη μία και ανούσιες αντεγκλήσεις από την άλλη. Πίσω από αυτήν την κάλπικη αντιπαράθεση η μεν κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να παρουσιάσει μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που η πολιτική της έχει διαμορφώσει, η δε αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί ξεδοντιασμένα και άνευρα να σηκώσει τους αντιπολιτευτικούς τόνους, απέναντι όμως σε μια πολιτική που και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί.

Επιβεβαίωση των παραπάνω αποτελεί η πρόσφατη συζήτηση για την ακρίβεια που προκάλεσε ο πρωθυπουργός, για να βαφτίσει το κρέας ψάρι, παρουσιάζοντας ως κοινωνική πολιτική τα ψίχουλα των επιδομάτων που έδωσε για να αντιμετωπιστούν -υποτίθεται- οι επιπτώσεις της ακρίβειας και του πληθωρισμού. Πανηγύριζε αυτάρεσκα ο Μητσοτάκης για την πολιτική του φτάνοντας μέχρι το σημείο να δηλώσει ότι είναι αυτός και η κυβέρνηση του που κάνουν πράξη το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Μιλάνε αυτοί για εργασιακά δικαιώματα που χτύπησαν επανειλημμένα και με μανία τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων, που ξήλωσαν το οκτάωρο, διέλυσαν τις εργασιακές συνθήκες, ενθάρρυναν παντοιοτρόπως την εργοδοτική αυθαιρεσία και που με την πολιτική τους γενίκευσαν τη φτώχεια και την εξαθλίωση, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κομμάτι λαού και εργαζομένων να ζει κάτω ή στα όρια της φτώχειας. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση κήρυξε μια πρωτοφανή επίθεση στα σωματεία και τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, χτυπώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση, επιδεικνύοντας ενάντια σε όσους κινητοποιούνταν ένα πρωτοφανές κρεσέντο αστυνομικής βίας και καταστολής.

Από την άλλη, στην ίδια συζήτηση ο Τσίπρας κατηγόρησε την κυβέρνηση για την πολιτική που ακολουθεί, θεωρώντας ότι όσοι τον ακούνε έχουν κοντή μνήμη. Ήταν η δική του κυβέρνηση που στο όνομα της αριστεράς εφάρμοζε την πολιτική των μνημονίων, την πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης, «δικαιώνοντας» με αυτόν τον τρόπο τη δεξιά πολιτική και στρώνοντας έτσι τον δρόμο στη ΝΔ να έρθει με φόρα να γκρεμίσει όσα ερείπια άφησε πίσω η δική του διακυβέρνηση. Φτώχεια, ανεργία, τσάκισμα μισθών και συντάξεων, χτύπημα των σωματείων και του δικαιώματος στην απεργία ήταν χαρακτηριστικά και της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Έφτασε μάλιστα ο Τσίπρας να μιλάει για τις συμφωνίες υποτέλειας που υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ τόσο με το γαλλικό όσο και με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τη στιγμή που ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που με τις δικές της αντίστοιχες συμφωνίες υποτέλειας άνοιγε το δρόμο για την περαιτέρω μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση. Όσο και αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται τιμητής και υπερασπιστής των εργατικών κατακτήσεων και των λαϊκών δικαιωμάτων, δεν μπορεί να διαγράψει από τη λαϊκή μνήμη ούτε τη δική του περίοδο αντιλαϊκής διακυβέρνησης, ούτε την στάση του απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ που ειδικά στην περίοδο των λοκντάουν και της πανδημίας συνιστούσε στην πραγματικότητα μια στάση στήριξης της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, σιωπώντας ή ακόμα χειρότερα δίνοντας ανοχή και άλλοθι απέναντι στην πολιτική των απαγορεύσεων, της καραντίνας και της καταστολής, την ίδια στιγμή που στη Βουλή υπερψήφιζε ένα μεγάλο ποσοστό των αντιδραστικών νομοθετημάτων της ΝΔ.

Αλλά και στη συζήτηση για τον νέο αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο στήθηκε και πάλι το ίδιο κακοπαιγμένο έργο με στελέχη των δύο κομμάτων, ακόμα και τους αρχηγούς τους, να εκτοξεύουν εκατέρωθεν κατηγορίες περί «εκτσογλανισμού» της πολιτικής ζωής. Ο μεν Μητσοτάκης εμφανίστηκε ως θιασώτης του «πολιτικού πολιτισμού» ξεχνώντας τα ακροδεξιά στοιχεία που αλωνίζουν στο εσωτερικό της ΝΔ και κατέχουν κυβερνητικές θέσεις, ο δε Τσίπρας εμφανίστηκε ως γνήσιος εκφραστής της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ξεχνώντας για πολλοστή φορά την πολιτική που προώθησε και εφάρμοσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο δηλαδή για έναν κανονικό αποπροσανατολισμό της συζήτησης από το βασικό θέμα που ήταν ό νέος νόμος-πλαίσιο και οι αντιδραστικές αλλαγές που αυτός φέρνει στο δημόσιο πανεπιστήμιο.

Μπροστά στην κάλπικη αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα που μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, ξαφνικά σηκώνουν τους τόνους και εμφανίζονται να μιλούν στο όνομα των εργατολαϊκών δικαιωμάτων, αυτοί που μέχρι σήμερα τα διαλύουν. Αντίθετα θα πρέπει να γυρίσει την πλάτη του σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και πάνω από όλα να βγει στο δρόμο του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας και της υποτέλειας.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος