Λένα Κυριακίδη*
Με αστεία ψέματα περί ανάγκης πάταξης της –αμελητέας βάσει των διαθέσιμων στοιχείων– εγκληματικότητας εντός των ΑΕΙ και τη συνήθη προπαγάνδα των επίδοξων μεταρρυθμιστών της Παιδείας για την αντίστοιχη κατάσταση στο εξωτερικό, οι υπερασπιστές του νομοσχεδίου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη για τον περιορισμό της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προσπαθούν να νομιμοποιήσουν ένα αντιδημοκρατικό και χυδαίο σχέδιο, το οποίο απειλεί την ύπαρξη του δημόσιου Πανεπιστημίου, ενός Πανεπιστημίου που βλέπει φέτος νέα μείωση προϋπολογισμού κατά 7%, έχει ματώσει από την υποχρηματοδότηση εδώ και χρόνια και την κλοπή των αποθεματικών του με το καταστροφικό PSI αλλά παραμένει ένα από τα λίγα καταφύγια για νέους και νέες που μεγάλωσαν μέσα στη δεκαετή κρίση.
Με πρωτοφανείς δομικές αλλαγές που προσβάλλουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο, η κυβέρνηση επιχειρεί την ποινικοποίηση κάθε μορφής αγώνα και διεκδίκησης, ακόμα και τη διεξαγωγή «ύποπτων» εκδηλώσεων, την εγκαθίδρυση ενός ηλεκτρονικού πανοπτικού των φοιτητών, που στις εκάστοτε μεγάλες διαμαρτυρίες βιώνουν το βίαιο πρόσωπο της αστυνομίας, και την εκκαθάριση από τους «αιώνιους», παρά το γεγονός ότι δεν επιβαρύνουν τις διοικήσεις, αυξάνοντας τους ταξικούς φραγμούς, απουσία ουσιαστικής μέριμνας για εργαζόμενους ή μη φοιτητές.
Τα ακραία μέτρα προβλέπουν πειθαρχικές ποινές, δυσανάλογες των «παραπτωμάτων», τα οποία όμως είτε μπορούν να αντιμετωπιστούν με εσωτερικούς κανονισμούς (π.χ. η λογοκλοπή) είτε με τις ισχύουσες λειτουργίες των αστυνομικών και εισαγγελικών οργάνων (π.χ. η διακίνηση απαγορευμένων ουσιών), οι οποίες ακόμα μια φορά αγνοούνται σκοπίμως, όπως συνέβη στην περίπτωση κατάργησης του ασύλου με επικοινωνιακό «όπλο» τη γενίκευση της κατάστασης γύρω από την ΑΣΟΕΕ και το Πολυτεχνείο –που δεν έγινε τελικά μουσείο– για όλες τις πανεπιστημιουπόλεις της χώρας.
Ομως, ειδικά η στελέχωση του νέου Σώματος με ειδικούς φρουρούς, χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση αλλά πρώτη φορά με τη δυνατότητα άσκησης προανακριτικών καθηκόντων, και η επιφόρτιση καθηγητών με αρμοδιότητες πέραν των ακαδημαϊκών-ερευνητικών για τη δημιουργία φοιτητοδικείων στήνουν ένα επικίνδυνο πεδίο μάχης. Γιατί μπορεί το νομοσχέδιο να περάσει, σε μια περίοδο που η αμορφωσιά κυβερνά και έχει τα Πανεπιστήμια κλειστά επί σχεδόν έναν χρόνο, κατά τον οποίο τα σχολεία και οι τομείς της οικονομικής δραστηριότητας ανοιγοκλείνουν, ωστόσο δεν μπορούν οι δάσκαλοι να γίνουν δικαστές, η διακίνηση της ελεύθερης γνώσης να κατασταλεί στο πλαίσιο εμπορευματοποίησης της Παιδείας και το δημόσιο Πανεπιστήμιο να μεταλλαχτεί σε επιχείρηση χάριν της εξυπηρέτησης των ιδιωτικών συμφερόντων και σε «σωφρονιστικό» ίδρυμα για την επιβολή σε όσους δεν συμμορφώνονται προς τα υποδείξεις.
Εκεί ίσως σκοντάψει και ο εκβιασμός (άρθρο 28) προς τις πανεπιστημιακές αρχές να υλοποιήσουν μέσα σε τέσσερις μήνες έναν νόμο εναντία στην εκπαιδευτική κοινότητα, για να μην αξιολογηθούν αρνητικά στη χρηματοδότησή τους. Ή ίσως στα μισαναμμένα κάρβουνα, όπως μας είχε χαρακτηρίσει διοικητική υπάλληλος του ΕΚΠΑ, και ενδέχεται να φουντώσουν όταν τους παίρνουν πίσω ζωτικά κεκτημένα, όταν τους κλείνουν το στόμα και τη μύτη.
*Μια «αιώνια» φοιτήτρια, 30 ετών και περίπου 30.000 εργατοωρών.
e-prologos.gr
