(Αναδημοσίευση από το Λαϊκό Δρόμο της 16ης Νοέμβρη 2019)

Στις 17 Νοέμβρη του 1918, στον Πειραιά από μια χούφτα ανθρώπους, ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ που γρήγορα μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, βάζοντας τα θεμέλια για τη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης και του λαού στη χώρα μας. Λίγες μέρες πριν είχε λήξει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο καταστροφικότερος πόλεμος που γνώρισε η ιστορία μέχρι τότε, που αποτέλεσε την αιματοβαμμένη αδιάψευστη μαρτυρία των δεινών που φέρνει στους λαούς η κτηνώδης ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Και ένα χρόνο πριν είχε ξεσπάσει η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, αποδεικνύοντας ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι ανίκητο. Κάτω από την επίδραση των κοσμοϊστορικών αυτών εξελίξεων, σε συνθήκες καταλήστευσης και καταπίεσης του λαού μας από την ξένη και ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, το ΚΚΕ έκανε τα πρώτα του βήματα. Από την πρώτη στιγμή και μέχρι τα μισά της δεκαετίας του ’50 το ΚΚΕ αποτέλεσε την επαναστατική φωνή, τον οργανωτή και εμψυχωτή των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού μας για ψωμί και δουλειά, για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη, για την εθνική ανεξαρτησία και τη σοσιαλιστική αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας.

Το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του, στις πόλεις και στα χωριά, ξεπερνώντας μεγάλα εμπόδια και δυσκολίες που κάθε στιγμή όρθωνε μπροστά της η κάθε λογής αστική εξουσία, πρωτοστάτησαν στην ίδρυση εργατικών σωματείων και αγροτικών συλλόγων, ενώσεων εργαζομένων, γυναικών και νέων. Πρόβαλλαν τα αιτήματα για το μεροκάματο, το οκτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων, τα δικαιώματα των γυναικών, της δημόσιας παιδείας και υγείας. Καθοδήγησαν απεργίες και αγώνες πετυχαίνοντας μια σειρά εργατολαϊκές κοινωνικές κατακτήσεις. Πάλεψαν για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Αντέκρουσαν το σοβινιστικό μεγαλοϊδεατισμό της αστική τάξης, των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών, και αντιτάχθηκαν στην τυχοδιωκτική και καταστροφική Μικρασιατική εκστρατεία, αποκαλύπτοντας τα παιχνίδια των Aγγλογάλλων πατρόνων της. Και όταν ο λαός γεύτηκε τις συνέπειες της καταστροφής που προκάλεσε η Μεγάλη Ιδέα και η χώρα πλήρωσε με 1,5 εκ. πρόσφυγες εγκαταλελειμμένους από τα αστικά κόμματα, το ΚΚΕ κράτησε ψηλά τη σημαία της υπεράσπισης των προσφύγων και των ξεριζωμένων.

Εκεί ωστόσο που ο ελληνικός λαός βαθύτερα ένιωσε και κατάλαβε ότι το ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική πατριωτική και εθνικά υπεύθυνη δύναμη, το πραγματικό του στήριγμα, ήταν η περίοδος της φασιστικής εισβολής και κατοχής, όταν οι αστικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τη χώρα ή συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Η γραμμή που προηγούμενα επεξεργάστηκε η Κομμουνιστική Διεθνής, που αναπόσπαστο τμήμα της αποτελούσε το ΚΚΕ από την ίδρυσή του, για τα αντιφασιστικά λαϊκά μέτωπα και το γράμμα του γραμματέα του Ν. Ζαχαριάδη από τη φυλακή έβαλαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του πρώτου αντάρτικου του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, που γύρω τους συσπειρώθηκε και πάλεψε ο ελληνικός λαός για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη και λαοκρατούμενη.

«Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» έγραφε ο Ζαχαριάδης στο γράμμα του από τις φυλακές, καλώντας τους κομμουνιστές και όλο το λαό να παλέψουν ενάντια στη φασιστική ιταλική εισβολή. Και όταν μετά, εξαιτίας των ολέθριων λαθών της ίδιας της ηγεσίας του ΚΚΕ, οδηγήθηκε το ρωμαλέο Εαμοελασίτικο κίνημα στην προδοσία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων, το ΚΚΕ υποχρεώθηκε, κάτω από το κύμα της φασιστικής τρομοκρατίας, να οργανώσει το δεύτερο αντάρτικο και τον αγώνα του ΔΣΕ τραντάζοντας το μοναρχοφασιστικό καθεστώς που επέβαλαν και συντήρησαν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της πάλης του και σε όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης επαναστατικής του διαδρομής βρέθηκε αντιμέτωπο με τις διώξεις, τη βία και την τρομοκρατία.

Χιλιάδες μέλη του, λαϊκοί αγωνιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις φυλακές, τις εκτοπίσεις και τις εξορίες, με την ατιμωτική μέθοδο της απόσπασης δήλωσης μετανοίας, με απάνθρωπα μαρτύρια και εκτελέσεις. Ένα κόκκινο αιμάτινο νήμα συνδέει την Ακροναυπλία και τη Μακρόνησο, τον Άη Στράτη και το Τρίκερι, τις φυλακές της Κέρκυρας και του Αβέρωφ, την Καισαριανή και το Χαϊδάρι και τους δεκάδες τόπους εξορίας, φυλάκισης, βασανισμού και εκτελέσεων. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν στάθηκε ικανό να καταστείλει τη δράση των κομμουνιστών, να λυγίσει το αγωνιστικό τους πνεύμα και να σπάσει τους δεσμούς τους με τον λαό
Το ΚΚΕ έδειξε στο λαό τη σημασία της οργανωμένης πάλης, τη δύναμη της οργάνωσης και καλλιέργησε στα ίδια του τα μέλη την πίστη στην οργάνωση, στο κόμμα. Χάρη στη δουλειά του ΚΚΕ διαδόθηκαν πλατιά ανάμεσα στην εργατική τάξη και στους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού οι πιο προοδευτικές ιδέες, το πρόγραμμα μιας δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας, τα κομμουνιστικά ιδανικά, δίνοντας έτσι σάρκα και οστά στις ελπίδες και τους οραματισμούς των προοδευτικών ανθρώπων του τόπου. Το ΚΚΕ γαλούχησε χιλιάδες αγωνιστές με το επαναστατικό πνεύμα της αδιάλλακτης πάλης ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους στυλοβάτες του, ενάντια στην ολιγαρχία του πλούτου, την αντίδραση και τον φασισμό.
Όσο κι αν ψάξουμε δεν μπορούμε να βρούμε πουθενά μια άλλη πειστική απάντηση, πέρα απ’ το ότι αυτό το κόμμα στηρίχτηκε στη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, πέρα απ’ το ότι αυτήν τη θεωρία είχε ως επαναστατικό οδηγό δράσης. Και όταν αυτή η ιδεολογία εγκαταλείφθηκε, όταν η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία ξεριζώθηκε, μαζί της ξεριζώθηκε και η επαναστατική ψυχή του ΚΚΕ και αυτό το κόμμα μετατράπηκε σε κόμμα συμβιβασμένο, ανίκανο να πραγματοποιήσει όσα μέχρι τότε μπορούσε.
Το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ αποτέλεσε σημείο καμπής και αντεπαναστατικής στροφής που άνοιξε το δρόμο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις περισσότερες σοσιαλιστικές χώρες.

Ανέτρεψε την επαναστατική γραμμή που κυριαρχούσε στο Σοβιετικό Κόμμα και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και έβαλε τα θεμέλια που οδήγησαν στην υπονόμευση και τον εκφυλισμό του σοσιαλιστικού συστήματος, που μέσα από μια διαδρομή σταδιακών μεταμορφώσεων μετεξελίχθηκε με την γκορμπατσοφική περεστρόικα σε ολοκληρωμένο κλασικό καπιταλισμό και στη σημερινή Ρωσία. Ένα μήνα μετά το 20ο Συνέδριο, πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 1956 η περιβόητη 6η ολομέλεια του ΚΚΕ. Με μια πρωτοφανή επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, καταπατώντας κάθε έννοια αρχών και σχέσεων ισοτιμίας, κάτω από την καθοδήγηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών καθαιρέθηκε πραξικοπηματικά ο νόμιμος γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, και λίγο αργότερα διαγράφηκε και, αφού κατασυκοφαντήθηκε, εξορίστηκε στη Σιβηρία όπου και εξοντώθηκε. Στη θέση του διορίστηκε μια νέα ηγεσία, που ανέλαβε να εκτελέσει πιστά τις εντολές των σοβιετικών αναθεωρητών και να εφαρμόσει τη νέα γραμμή.

Η εφαρμογή αυτής της γραμμής οδήγησε βαθμιαία στον πλήρη ιδεολογικοπολιτικό εκφυλισμό του ΚΚΕ και στη μετατροπή του σε ένα κόμμα ρεφορμιστικό. Η ηγεσία του εγκατέλειψε τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, υιοθέτησε το “ειρηνικό – κοινοβουλευτικό πέρασμα στην εθνικοδημοκρατική αλλαγή” και πρόβαλε το ρεφορμιστικό δρόμο των βαθμιαίων διαρθρωτικών αλλαγών και επί μέρους βελτιώσεων του συστήματος της εξάρτησης και υποτέλειας. Το ΚΚΕ μετατράπηκε σε κόμμα προσαρμοσμένο στα αστικά πλαίσια, στην ουρά των αστικών κομμάτων, πότε της Ένωσης Κέντρου στη δεκαετία του 60, και του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες 70-80, και πότε της ΝΔ στη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και όλων μαζί στη συγκυβέρνηση Ζολώτα. Σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ, γυρίζοντας το ίδιο κάλπικο νόμισμα από την άλλη όψη, καταλήγει με διαφορετικές θέσεις στα ίδια αποτελέσματα, νεκρανασταίνοντας τροτσκιστικές θεωρίες και αντιλήψεις, απορρίπτοντας σαν λαθεμένη όλη τη γενική γραμμή της 3ης Διεθνούς που άνδρωσε το κομμουνιστικό κίνημα, τα αντιφασιστικά και λαϊκά μέτωπα. Απορρίπτει στην πραγματικότητα το γράμμα του Ζαχαριάδη και το περιεχόμενο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, όπως απορρίπτει τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και αναγορεύει την Ελλάδα σε χώρα ιμπεριαλιστική, υπονομεύοντας και εγκαταλείποντας τον αναγκαίο αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος.

Ωστόσο, μέσα από τη σοβαρή κρίση που ξέσπασε στο παγκόσμιο και στο δικό μας επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα, οδηγώντας το σε μεγάλη υποχώρηση, γεννήθηκε και παλεύει μισό αιώνα τώρα το Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα συμβάλλοντας αποφασιστικά στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σε στέρεες βάσεις, δίνοντας μάχη για το σωστό ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, για τους αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν σήμερα και την επόμενη περίοδο. Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της χώρας μας, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού και πολιτικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του χαρακτήρα και προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας.

Το Μ-Λ ΚΚΕ τιμά τα 101 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ υπερασπίζοντας την προσφορά και τις μακρόχρονες αγωνιστικές παραδόσεις του επαναστατικού ΚΚΕ, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, μέχρι να του ξεριζώσουν οι ρεβιζιονιστές την επαναστατική του ψυχή, μηδενίζοντας όλη τη δράση του και όλους τους αγώνες του και ιδιαίτερα χτυπώντας και συκοφαντώντας τον τρίχρονο ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ ενάντια στους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και τον ελληνικό μοναρχοφασισμό. Τιμούμε το κόμμα που γέννησε Μπελογιάννηδες, Μαλτέζους και Ηλέκτρες και τόσους αφανείς λαϊκούς ήρωες στα ένδοξα πεδία των μαχών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες, γαλουχημένους από το λαό και το κόμμα στα πιο ψηλά ιδανικά.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος