Πριν λίγες μέρες, στις 5 Μάρτη συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου προλετάριου επαναστάτη, Ιωσήφ Στάλιν. Και αυτό όπως ήταν «φυσικό» αποτέλεσε αφορμή να εξαπολυθεί ένας οχετός λάσπης, ψευτιάς, συκοφαντίας από τους προπαγανδιστές της αστικής τάξης, που για δεκαετίες ολόκληρες δηλητηριάζουν τα μυαλά των ανθρώπων, προκειμένου να θάψουν και να εξαφανίσουν από προσώπου γης τις μεγάλες ιδέες της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, που ενσάρκωσε ο Στάλιν. Αναπαράγοντας μάλιστα ένας εγχώριος, ψευτοδιανοούμενος αντικομμουνιστής τη διεθνή  αντισταλινική προπαγάνδα, αναρωτιέται αν «πέθανε η δεν πέθανε ο Στάλιν;» για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι « Ο Στάλιν δεν πέθανε… Ο κυνισμός του, η παράνοιά του, οι ανασφάλειές του, η μοχθηρία του εμπνέουν ακόμη… Το πνεύμα του Στάλιν έχει διαβρώσει και την πολιτική ορθότητα και μερικούς που αυτοχαρακτηρίζονται φιλελεύθεροι».

Είναι τέτοιο και τόσο το ταξικό μίσος μα και ο φόβος των ιδεολόγων της αστικής τάξης μπροστά σε αυτά που ενσάρκωσε ο Στάλιν, που τους κάνει να βλέπουν «την παράνοια και τη μοχθηρία του να εμπνέουν ακόμη» και το «πνεύμα του να έχει διαβρώσει και την πολιτική ορθότητα και τους φιλελεύθερους».

Αυτό που ενσάρκωσε ο Στάλιν ήταν η δυνατότητα των καταπιεζόμενων και υπόδουλων λαών να βγουν απ τα σκοτάδια στην ιστορική σκηνή, να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, να οργανώσουν το νέο επαναστατικό κράτος και να ξεκινήσουν την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού συστήματος που απέδειξε την πλήρη υπεροχή του απέναντι στον καπιταλισμό. Αυτό ενσάρκωσε ο Στάλιν, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Και γι αυτό δεκαετίες ολόκληρες βρίσκεται στο στόχαστρο μιας άθλιας συκοφαντικής επίθεσης χωρίς ιστορικό προηγούμενο, από τις κυρίαρχες εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού.

«Μία συνεχής σειρά από νίκες ενάντια σε μια συνεχή σειρά κολοσσιαίων δυσκολιών», αυτή ήταν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα η συγκλονιστική πορεία του σοβιετικού κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου που εγκαθίδρυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση.

Ξεκινώντας η Σοβιετική Ένωση από τα ερείπια μιας καθυστερημένης και κατεστραμμένης χώρας, κάτω από την καθοδήγηση του Λένιν και στη συνέχεια του Στάλιν, και προχωρώντας μέσα από ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, στηριγμένη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις και αντιμέτωπη με ένα εχθρικό ιμπεριαλιστικό περιβάλλον που επεμβαίνει διαρκώς και ενισχύει ασταμάτητα την εσωτερική τσαρική αντίδραση, απογειώνεται σε όλους του τομείς και καταφέρνει να βρεθεί στο ίδιο επίπεδο με τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, διανύοντας αυτή την απόσταση μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, όταν αυτές χρειάστηκαν ενάμιση αιώνα άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στα κάτεργα του καπιταλισμού, απάνθρωπης σκλαβιάς και καταλήστευσης των αποικιοκρατούμενων λαών.

Αυτούς τους πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και τα μεγάλα επιτεύγματα της σοβιετικής κοινωνίας, ήρθε να ανακόψει το ξέσπασμα του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η φασιστική επίθεση του Χίτλερ, που τον ενίσχυαν και τον έσπρωχναν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές να εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση για να εξαφανίσουν από προσώπου γης τη χώρα που έδειχνε σε όλους τους λαούς το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ο σοβιετικός λαός, με ηγέτη το Στάλιν, ξεσηκώθηκε σε ένα μεγάλο πόλεμο υπεράσπισης της σοβιετικής πατρίδας και τσάκισε τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή που εμφανίστηκε ποτέ, σε τέτοιας έκτασης μάχες που για αιώνες θα αναφέρονται στην ιστορία. Και στο τέλος κυνήγησε και εκμηδένισε το χιτλερικό φασισμό, υψώνοντας την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην απελευθέρωση των λαών της Ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης.

Το τίμημα της νίκης βέβαια για τη Σ.Ε. ήταν μεγάλο και οι απώλειες ήταν ασύγκριτες σχετικά με αυτές που είχαν οι άλλες νικήτριες δυνάμεις.

Παρόλα αυτά ο σοβιετικός λαός που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου, σε λιγότερο από πέντε χρόνια ανοικοδόμησε για δεύτερη φορά τη χώρα του από τα ερείπια, ενώ η ελκτική δύναμη του σοσιαλισμού, το κύρος και η ακτινοβολία της Σ.Ε. πάνω στους λαούς ήταν τεράστια.

Αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα και τα γεγονότα, ανεξάρτητα αν η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα λεηλατεί την ιστορική αλήθεια και τη θάβει κάτω από τόνους λάσπης.

Το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος έγινε φάρος για τις εργαζόμενες μάζες της υφηλίου, ένα ανοιχτό παγκόσμιο βήμα των καταπιεζομένων τάξεων: “Ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς να αμφιβάλει, ότι η καταστροφή αυτού του βήματος, θα σκέπαζε για πολύν καιρό την κοινωνική και πολιτική ζωή των “προηγμένων” χωρών με τα σκοτάδια μιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης”, παρατηρούσε (στα “Δεκάχρονα του Οκτώβρη”) ο Στάλιν. Μια τέτοια καταστροφή, που θα προκαλέσει την άγρια χαρά όλης της αντίδρασης, έμελλε να δρομολογηθεί στα κατοπινά, μετά το θάνατο του Στάλιν, χρόνια. Δεν θα προέλθει από τις ένοπλες στρατιωτικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, που στο παρελθόν χάρη στις ηρωικές προσπάθειες και τις αμέτρητες θυσίες του σοβιετικού λαού, είχαν κατανικηθεί, αλλά από την αναρρίχηση και την εδραίωση σταδιακά των ρεβιζιονιστών στην εξουσία. Την αρχή του τέλους της Σ.Ε. θα σηματοδοτήσει το κακόφημο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, κανοναρχώντας μέσα από διαδοχικές φάσεις, μια οικτρή αντισοβιετική αντεπαναστατική πορεία κατεδάφισης του σοσιαλισμού, παλινόρθωσης του καπιταλισμού, αποσύνθεσης και διάλυσης τελικά της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, κάτω από τους ενθουσιαστικούς αλαλαγμούς του διεθνούς κεφαλαίου. Στα σκοτάδια μιας τέτοιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης ζει η ανθρωπότητα τώρα και πολύ καιρό..

«Για την καταστροφή αυτού του βήματος», μιλά ο Στάλιν στη Μόσχα, το Νοέμβρη του 1939, στη Α.Μ. Κολλοντάι, που ήταν τότε πρεσβευτής της Σ.Ε. στη Σουηδία, παρατηρώντας ανάμεσα σε άλλα που περιέχονται στο ημερολόγιό  της:

«Πολλά ζητήματα του κόμματός μας και του λαού μας θα παραποιηθούν και θα γίνουν κατάχρηση αυτών, πάνω από όλα στις ξένες χώρες, αλλά ακόμα και στη χώρα μας επίσης. Ο ιμπεριαλισμός, σε μια λυσσασμένη βιασύνη για παγκόσμια κυριαρχία, θα είναι σκληρός μαζί μας, εκδικητικός για τις επιτυχίες και τα επιτεύγματά μας. Αυτοί ακόμα θεωρούν τη Ρωσία μια βάρβαρη χώρα, όπως μια ακατέργαστη πρώτη ύλη. Και το όνομά μου επίσης θα συκοφαντηθεί: ήδη συκοφαντείται ακόμα και τώρα. Σε εμένα θα αποδώσουν πολλά εγκλήματα.

Ο Διεθνής ιμπεριαλισμός θα αποπειραθεί με κάθε τρόπο να καταστρέψει την ένωσή μας, ώστε η Ρωσία να μην ανακάμψει ποτέ. Η ισχύς της ΕΣΣΔ βασίζεται στη φιλία των λαών. Ο στόχος της πάλης τους θα στραφεί, πρωτίστως, στην καταστροφή αυτής της φιλίας, στην αποκοπή της περιφέρειας της Ρωσίας από αυτή. Σχετικά με αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν έχουμε κάνει πολλά ακόμα. Εδώ υπάρχει ακόμα μεγάλο πεδίο για δουλειά.

Ο εθνικισμός θα σηκώσει κεφάλι με μεγάλη δύναμη. Για κάποιο διάστημα θα κυριαρχεί του διεθνισμού και του πατριωτισμού. Ωστόσο, μόνο για κάποιο διάστημα. Εθνικές ομάδες εντός των χωρών θα προκύψουν και θα μπουν σε σύγκρουση. Πολλοί πυγμαίοι ηγέτες θα προκύψουν σε αυτές τις χώρες.

Συνολικά, στο μέλλον, το προτσές των εξελίξεων θα βαδίσει με τρόπους πιο σύνθετους και με τρόπους ακόμα πιο μανιώδεις και λυσσασμένους και οι στροφές και τα γυρίσματα θα είναι ακραία πιο μεγάλα. Θα καταλήξει η Ανατολή να είναι σε βίαιη αναταραχή. Οξείες αντιθέσεις με τη Δύση επίσης θα προκύψουν.

Και παρ’ όλα αυτά τα γεγονότα, ανεξαρτήτως του πώς θα εξελιχθούν, θα έρθει η ώρα που το βλέμμα των νέων γενιών θα στραφεί στα επιτεύγματα και τις νίκες της σοσιαλιστικής πατρίδας μας. Χρόνο με το χρόνο οι νέες γενιές θα γεννιούνται. Ξανά θα σκεφτούν για τη σημαία των πατεράδων και των παππούδων τους και θα μας τα πιστώσουν αυτά πλήρως. Θα χτίσουν το μέλλον τους βασισμένοι στο παρελθόν μας.»

Όσο κι αν λυσσομανά η παγκόσμια αντίδραση δεν μπορεί να εξαλείψει το ιστορικό έργο του Στάλιν, γιατί το έργο αυτό συνδέεται αναπόσπαστα με τη δράση δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων αγωνιστών και είναι έργο δικό τους και οι νέες γενιές που γεννιούνται «σκέφτονται τη σημαία των πατεράδων και των παππούδων τους». Ο Στάλιν και το επαναστατικό του έργο ζουν και θα ζουν πάντα στην καρδιά και το νου των κομμουνιστών, των λαϊκών αγωνιστών, θα εμπνέει πάντα «τα παιδιά της φτώχειας και της ανέχειας», των «απίστευτων στερήσεων και των ηρωικών προσπαθειών».

Στη μακρόχρονη πορεία της ιστορίας, οι επαναστάσεις σε όλες τις χώρες δέχτηκαν αποτυχίες και γνώρισαν στροφές και πισωγυρίσματα. Όσο κι αν η αστική τάξη θριαμβολογεί πως ξόρκισε για πάντα το φάντασμα του σοσιαλισμού και οι κονδυλοφόροι της ελεεινολογούν μέρα-νύχτα, ρίχνοντας τόνους λάσπης στους ηγέτες της επανάστασης, όχι μόνο δεν μπορεί να φρενάρει την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό, αλλά αντίθετα μέσα από την ήττα των επαναστάσεων αντλούνται τα μεγάλα διδάγματα για τις νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, που θα σφραγίσουν την ιστορική νίκη της εργατικής τάξης πάνω στην αστική τάξη.

                                                                                                 Πηγή :  Λαϊκός Δρόμος