ΚΑΡΑ ΤΕΠΕ, ΒΟΥΛΙΑΞΑΜΕ.

Όχι εκείνοι, εμείς. Πολιτισμός, βούρκος και αξιοπρέπεια, λάσπη. Συλλογική ευθύνη; Και συλλογική. Την ατομική εξάλλου την κουμαντάρουμε με μάσκα και dettol. Τη διπλώνουμε κάθε τετραετία, τη βάζουμε σε φάκελο και τον χώνουμε …στην κάλπη. Μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μας εκλέξανε. Το διαβατήριο για όλες τις σκατοδουλειές.

Και τα δικά μας λογίδρια, οι θεωρητικές αναλύσεις, οι πούρες προσεγγίσεις, μπουρμπουλήθρες στα βαλτόνερα. Είναι και υποκρισία να ντρέπεσαι για όσους είναι πια εντελώς ανίκανοι να ντραπούν. Συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας. Το παιδί, πάνω στη σχεδία της παλέτας, θα πονάει τα κόκαλά του νωρίς και θα γεράσει πρόωρα. Δε βαριέσαι, έχουμε το τραγούδι του Σιδηρόπουλου να το ποστάρουμε πότε-πότε να παρηγοριόμαστε. Μέσα σ’ αυτά τα λασπόνερα λειώσανε όλα τα προσχήματα.

Νίνα Γεωργιάδου