Δεν έχει νόημα να παραθέσει κανείς δεκάδες ιστορίες ρατσιστικής κτηνωδίας, για να βγει το προφανές συμπέρασμα, πως ο ρατσισμός είναι ένα εργαλείο αφύσικης και βίαιης ταξινόμησης των ανθρώπων, με στόχο την πιο απόλυτη και άγρια εκμετάλλευση.
Για όσους δε, χωρίς το κίνητρο του απτού συμφέροντος πολλαπλασιάζουν το ρατσισμό, μοναδική εξήγηση, η ηλιθιότητα, η απαιδευσιά και ο ζωώδης φόβος για το διαφορετικό, που εύκολα κολακεύονται, εμπεδώνονται ως ανωτερότητα και μετουσιώνονται σε μίσος.
Τα “καράβια με τις αλυσίδες”, τα καράβια της σκλαβιάς, όπως το Hesketh, το Diligent και το Parr, μετέφεραν εκατομμύρια σκλάβους από την Αφρική προς την Αμερική και την Ευρώπη. Η επιλογή του “εμπορεύματος” αφορούσε στους πιο νέους, δυνατούς και υγιείς και βέβαια δεν συμπεριελάμβανε τα παιδιά ή τις γυναίκες ή τους εργάτες γης των οποίων είχαν κοπεί με μπαλτά τα χέρια, για παραδειγματισμό και κατα διαταγή του βασιλιά Λεοπόλδου Β’ του Βελγίου. Το 15% περίπου του “φορτίου” πέθαινε στη διάρκεια του ταξιδιού και γινόταν τροφή για τα σκυλόψαρα.
Τα καράβια με τις αλυσίδες ήταν διαμορφωμένα έτσι, ώστε να χωράνε στο αμπάρι, το μεγαλύτερο δυνατό φορτίο στοιβαγμένης μαύρης σάρκας,γύρω στις 700 ψυχές, με ειδικούς αεραγωγούς για την αποφυγή της απόλυτης ασφυξίας. Η έλλειψη αέρα και η αφόρητη ζέστη ήταν τέτοιες ώστε σύμφωνα με το Historical Account of the Liverpool-African Slave Trade by a Genuine “Dicky Sam” (1884), ένας σκλαβος μπορούσε να μπει νέος και υγιής το βράδυ και να ξυπνήσει το πρωί νεκρός.
Η πείνα, η ασφυξία, η ζέστη οι κακουχίες, το μαστίγωμα και ο σοδομισμός ήταν τα συνοδευτικά του ταξιδιού στην κόλαση.
Μέσα απ’ τα καράβια με τις αλυσίδες ξεκινούσε το buck breaking.
Στα αγροκτήματα, στη συνέχεια, αν η απόδοσή κρινόταν ανεπαρκής, το αφεντικο, για παραδειγματισμό, μαστίγωνε άγρια ένα σκλάβο, και μπροστά σε όλους τους άλλους αλυσοδεμένους για να συντελεστεί ο απόλυτος εξευτελισμός ο αφέντης σοδομούσε τον μισοπεθαμένο σκλάβο. Μάλιστα συνήθως παρακολουθούσε το θέαμα και η οικογένεια του αφέντη, προκειμένου τα παιδιά να εντρυφούν νωρίς στις μεθόδους και τα εργαλεία πειθάρχησης των σκλάβων.
Στο σοδομισμό, το buck breaking, καλούνταν να συμμετάσχουν και οι ιδιοκτήτες των γειτονικών αγροκτημάτων.
Τα όργια των διεστραμμένων βασανιστών, μπροστά στα μάτια των οικογενειών τους και δεκάδων σκλάβων, ποτέ δεν καταδικάστηκαν ούτε από κανένα δικαστή της εποχής, ούτε και από κανένα ιερωμένο.
Σύστημα και θεός συγχωρούσαν με μεγαθυμία την πιο απόλυτη και βρώμικη διαστροφή των βιασμών, που από τα αγροκτήματα των σκλάβων μεταφέρθηκε στις φυλακές, ως πειθαναγκαστική μέθοδος.
Ο φονικός, διεστραμμένος ρατσισμός ρήμαξε και ρημάζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μόνο όποιος, με προσωπικό κόστος τους νυχτερινούς εφιάλτες, χωθεί μέσα στις ιστορίες ρατσισμού, απορεί πώς οι άνθρωποι αυτοί απλά διαδηλώνουν, άντε και σπάνε και καμιά βιτρίνα, πώς πραγματικά πώς δεν δαγκώνουν λαρύγγια.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
