Η προπαγάνδα του Α. Τσίπρα και του επιτελείου του οργιάζει! Οι υποσχέσεις πως, από δω και πέρα, θα ακολουθήσουν μια φιλολαϊκή, φιλεργατική πολιτική με παροχές, με επαναφορά των οικονομικών απωλειών των εργαζομένων και των συνταξιούχων καθώς και των καταργηθέντων εργατοσυνδικαλιστικών δικαιωμάτων, δίνουν και παίρνουν. Αυτά που εξαγγέλλουν, η «διόρθωση», όπως λένε, «αδικιών», αναφέρονται σε αντιλαϊκά μέτρα που οι ίδιοι ψήφισαν και εφάρμοσαν, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια και τους επαίνους των δανειστών και της ντόπιας πλουτοκρατίας, της «ελίτ», όπως αρέσκεται να λέει ο πρωθυπουργός. Και αν δεν αποτελούν υποκριτικές υποσχέσεις, για άλλη μια φορά, είναι κινήσεις πολιτικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, μια άθλια παράσταση «κοινωνικής ευαισθησίας», μπροστά στη γενική λαϊκή αποδοκιμασία. Στην πραγματικότητα, είναι μια αναδιανομή της φτώχειας. Αφού λεηλάτησαν όλο το λαό, τώρα επιστρέφουν στα πιο φτωχοποιημένα στρώματα κάποια από τα κλεμμένα. Το περιβόητο υπερπλεόνασμα, το μεγάλο τους καύχημα, σωρεύτηκε και προέκυψε από μια άνευ προηγουμένου φοροεπιδρομή κατά των πλατιών εργατολαϊκών στρωμάτων, από τη δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών, από τη μη πληρωμή των υποχρεώσεων του κράτους απέναντι στους πολίτες του.

Ο λαός συνεχίζει να φτωχοποιείται και να εξαθλιώνεται

Είναι βέβαιο πως δεν έχουμε μπει σε «νέα εποχή», όπως διατυμπανίζουν. Τα μνημόνια με τις χιλιάδες αντιλαϊκές διατάξεις δεν είναι παρελθόν, είναι παρόντα, σε ισχύ. Ούτε η Ελλάδα έχει γίνει μια «κανονική χώρα» που «ορίζει τις τύχες και το μέλλον της χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς». Είναι βέβαιο, επίσης, και ομολογημένο, πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα υλοποιήσει μέχρι κεραίας τις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές, αν επανεκλεγεί στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, όπως ακριβώς έχει πράξει μέχρι τώρα.

Η επιτροπεία των τριμηνιαίων ελέγχων, που είναι πάντα εδώ, ενεργή και αμείλικτη, ώστε να αποκλείονται οι παρεκκλίσεις από τους διατεταγμένους στόχους, το διασφαλίζει. Η δέσμευση-στραγγαλισμός της χώρας και του λαού, επίσης, πως η Ελλάδα θα είναι κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρις ότου το 75% των δανείων επιστραφεί, μετά από σαράντα χρόνια περίπου με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, διαλύει και την τελευταία αυταπάτη, διαψεύδει κάθε κυβερνητικό ισχυρισμό για το αντίθετο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το πλαίσιο, οι εντολές, είναι δεδομένα. Αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με άνευ προηγουμένου φορομπηξία, αιματηρή λιτότητα, δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών, συνέχιση της μνημονιακής βαρβαρότητας με λίγα λόγια, για να επιτυγχάνονται τα θηριώδη πλεονάσματα και να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των δανειστών, για να εξασφαλίζεται η επιστροφή των δανείων υποδούλωσης της χώρας. Και αν, και όταν, δημιουργείται ο περίφημος «δημοσιονομικός χώρος», και ανησυχούν οι κυβερνώντες μήπως ξεσπάσει η λαϊκή οργή που σιγοβράζει, μπορεί να προκύψουν κάποια επιδόματα ελεημοσύνης και κάποιες παροχές, μετά από τον αυστηρό έλεγχο και την έγκριση των δανειστών πάντα.

Ενώ η κυβερνητική προσπάθεια παραπλάνησης του λαού κορυφώνεται με την προβολή ενός δήθεν φιλολαϊκού προφίλ, αποσιώπηση και συσκότιση απλώνεται για το σαρωτικό κύμα πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών που αναπτύσσεται. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε κυβέρνηση υποσχόμενη -μεταξύ πολλών άλλων- «σεισάχθεια» και ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες και πρωτοστατούσε στο «κίνημα» «δεν πληρώνω», προχωράει σε μια πρωτοφανή επιχείρηση καταλήστευσης της λαϊκής περιουσίας. Κλιμακώνει μια τεράστια αναδιανομή πλούτου, από τα λαϊκά στρώματα προς τις τράπεζες και τα funds. Αυτή είναι η κατάληξη της εξαγγελίας-υπόσχεσής της «κανένα σπίτι σε χέρι τραπεζίτη».

Τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές, πολλά απ’ αυτά κρίσιμης οικονομικής και στρατηγικής σημασίας, συνεχίζουν να βγαίνουν στο σφυρί, να παραδίδονται στους δανειστές. Αυτή είναι η αύξηση των επενδύσεων, για την οποία κομπάζει ο πρωθυπουργός, η επέλαση των πολυεθνικών, το καθολικό ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, του πλούτου και των υποδομών της χώρας, ο απόλυτος έλεγχος της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές.
Όσο για τις θριαμβολογίες του Α. Τσίπρα για τα κυβερνητικά οικονομικά επιτεύγματα, η πραγματικότητα είναι πως η κρίση στη χρεοκοπημένη ελληνική καπιταλιστική οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά και αξεπέραστη και πως όποιο θετικό πρόσημο υπάρχει σε επιμέρους τομείς, αυτό οφείλεται σε σκανδαλώδεις παροχές προς την οικονομική ολιγαρχία, την ελίτ που τάχα αντιμάχεται ο Α. Τσίπρας, στην επικράτηση μιας γενικευμένης εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας, στην υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την κατάργηση στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων. Και η όποια μείωση της ανεργίας, για την οποία επίσης φλυαρούν και κομπάζουν, αν δεν είναι πλασματική, οφείλεται στη συνεχιζόμενη μετανάστευση των νέων και την εξάπλωση της εποχιακής εργασίας και της υποαπασχόλησης με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα. Αυτή είναι η «δίκαιη ανάπτυξή» τους, αυτή είναι η επαναφορά, τάχα, των οικονομικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα αντιλαϊκής επίθεσης και αντικοινωνικής πολιτικής από τη ΝΔ

Απέναντι, είναι οι αντιπολιτευόμενοι της ΝΔ, με αρχηγό τον Κυρ. Μητσοτάκη. Η ΝΔ υπηρέτησε, σαν κυβέρνηση αλλά και σαν αντιπολίτευση, πιστά την επιβολή της μνημονιακής βαρβαρότητας. Συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ, επί πρωθυπουργίας Αντ. Σαμαρά, υπέγραψε και εφάρμοσε το δεύτερο μνημόνιο. Από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ψήφισε το τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Σήμερα, σηκώνουν μεγάλο θόρυβο και υψηλούς καταγγελτικούς τόνους, παριστάνοντας τους θεματοφύλακες των θεσμών και της δημοκρατίας, παραδίνουν μαθήματα ευπρέπειας και ηθικής. Ποιοί; Η Παράταξη με το πιο βαρύ αντιλαϊκό παρελθόν, που έχει ξεπεράσει κάθε άλλη πολιτική δύναμη σε φαινόμενα διαφθοράς, εξαγοράς συνειδήσεων, αντιλαϊκής βίας, ακόμη και δολοφονιών, και σκοτεινών αντιδραστικών μεθοδεύσεων, όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Και που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να επιταχύνει την πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να νέμεται αυτή την εξουσία.

Ένα κόμμα που χωρίς ενδοιασμούς πλειοδοτεί σε νομιμοφρροσύνη απέναντι στους ιμπεριαλιστές και την ελληνική πλουτοκρατία. Τη Δεξιά την έζησε χρόνια στο πετσί του ο λαός σε όλη τη μεταπολεμική και πρόσφατη περίοδο και ξέρει καλά την αντιδραστική της πολιτική. Αυτή, την ίδια πολιτική βιάζεται να εφαρμόσει ξανά ο αρχηγός της, χωρίς περιστροφές και προσχήματα, ένθερμος υποστηριχτής και υπουργός των κυβερνήσεων της μνημονιακής βαρβαρότητας. Σήμερα, παρουσιάζεται σαν ο πιο σταθερός και αξιόπιστος εγγυητής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας. Ένας νεοφιλελεύθερος πολιτικός που ωμά προβάλλει το αντιδραστικό του πρόγραμμα εδραίωσης και κλιμάκωσης της αντεργατικής επίθεσης και της αντικοινωνικής πολιτικής, εμφανίζοντας σαν «νέο κόσμο» την επιστροφή στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα.

Η ΝΔ και ο Κυρ. Μητσοτάκης πανηγυρίζουν με τη συνθηκολόγηση και την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές δυνάμεις, αισθάνονται ευφορία γιατί νομίζουν πως έτσι δικαιώθηκαν. Και την εμφανίζουν σαν χρεοκοπία της Αριστεράς και του «άλλου δρόμου», υιοθετώντας και αυτοί το παραπλανητικό δίπολο Δεξιά-Αριστερά, όπου στη θέση της Αριστεράς τοποθετούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιστρατεύουν μάλιστα μια αντιδραστική, χυδαία αντικομμουνιστική, προπαγάνδα επιδιώκοντας να δυσφημίσουν την ιστορία και τα οράματα της Αριστεράς και να στρέψουν το λαό, που έχει απογοητευθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε δεξιά, αντιδραστική κατεύθυνση. Με τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν χρεοκόπησε η Αριστερά και η αριστερή πολιτική, δεν χρεοκόπησε ο «άλλος δρόμος», όπως κραυγάζουν. Χρεοκόπησε η δεξιά πολιτική, η δική τους πολιτική, που υπηρέτησε τελικά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος