• Στην 83η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο Τσίπρας προσπάθησε να παρουσιάσει το success story του ΣΥΡΙΖΑ ή –όπως δήλωσε ο ίδιος– να «μοιραστεί το όραμα για τη νέα εποχή που μπαίνει ο τόπος». Όραμα που χρειάζεται τις δυνάμεις καταστολής να έχουν κάνει κυριολεκτικά απόβαση στην πόλη, με μια Θεσσαλονίκη πλήρως αστυνομοκρατούμενη και το κλίμα τρομοκρατίας –για το τι θα συμβεί στη φετινή πορεία για τα εγκαίνια της ΔΕΘ– μαζί με τα «σχέδια αποσταθεροποίησης» από ακροδεξιές ομάδες, να προμοτάρονται με κάθε τρόπο από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση. Ο στόχος φυσικά σαφής, να τρομοκρατηθεί ο λαός για να μην συμμετέχει στις διαδηλώσεις των αριστερών δυνάμεων και σωματείων. Πως αλλιώς θα «δείξουμε» το καλό μας πρόσωπο στους «φίλους και σωτήρες μας» Αμερικάνους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκράτησης και αστυνομοκρατίας, δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη η συμμετοχή μερικών χιλιάδων κόσμου στις συγκεντρώσεις και πορείες που κάλεσαν οι αριστερές οργανώσεις και τα σωματεία. Αν και σίγουρα η κινητοποίηση του λαού που χρειάζεται για να αντιπαρατεθεί συνολικά στην επίθεση που δέχεται, θα πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη, η πορεία στη Θεσσαλονίκη κατάφερε να δώσει μια πρώτη απάντηση στα σχέδια, τις εξαγγελίες και την τρομοϋστερία της κυβέρνησης, την προκλητική παρουσία των Αμερικάνων και τις εθνικιστικές προκλήσεις, μέσα σε μια περίοδο ιδιαίτερα αρνητικών συσχετισμών για το κίνημα.

Για την κυβέρνηση, βασική επιδίωξη ήταν η παρουσίαση του «οράματός» της στη «νέα» πραγματικότητα για τη χώρα. Τι και αν η πραγματικότητα για τους εργαζομένους, τη νεολαία και συνολικά το λαό είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από όσα θέλει να εμφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας εμφάνισε τη «δικιά» του εκδοχή. Για την κυβέρνηση, η φετινή ΔΕΘ ήταν η «1η μετά από 8 χρόνια που δεν γίνεται υπό την σκιά των Μνημονίων», την ίδια ώρα που ο λαός ζει καθημερινά κάτω από την σκιά της ισοπέδωσης των πιο βασικών του δικαιωμάτων, η οποία όχι μόνο δεν τελειώνει, αλλά συνεχίζεται και μάλιστα με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Η «μείωση της ανεργίας», η «υπερεπίτευξη των στόχων των πλεονασμάτων» (που γίνεται με το ξεζούμισμα του λαού) και οι «νέες βάσεις για την ανοικοδόμηση της χώρας» (σε ποιανού τις πλάτες άραγε;) είναι ένα κομμάτι από τις δηλώσεις που έκανε ο Τσίπρας στη συνέντευξή του, για να στηρίξει την εκδοχή του «τέλους των Μνημονίων» και το κυβερνητικό του έργο.

Το άλλο κομμάτι, έκανε ξεκάθαρο προς πάσα κατεύθυνση την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να «τηρήσει τους στόχους» (και τις δεσμεύσεις), να «εξασφαλίσει την αξιοπιστία της χώρας», για να μην αφήσει την παραμικρή αμφιβολία στους δυνάστες αυτού του τόπου, ντόπιους και ξένους, περί επιστροφής στο «αμαρτωλό» παρελθόν.

Άλλωστε, η καθημερινότητα που βιώνουν ο λαός και οι εργαζόμενοι έχει το δικό της αποτύπωμα. Η εξαθλίωση και οι μισθοί πείνας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (αλλά και η ολοένα αυξανόμενη εντατικοποίησή της, που συνοδεύεται από δεκάδες εργατικά «ατυχήματα»), τα ολιγόμηνα προγράμματα απασχόλησης και η μετανάστευση, είναι η πραγματικότητα πάνω στην οποία έχουν πατήσει τα όποια ποσοστά «μείωσης της ανεργίας» στο 20%! Όπως φρόντισε και ο ίδιος ο Τσίπρας να αποσαφηνίσει στις εξαγγελίες για την «ανάκτηση της εργασίας», αυτή περνάει από τη στήριξη των επενδύσεων και το «φιλικό» περιβάλλον για τις επιχειρήσεις, που σημαίνει συνθήκες σκλαβιάς για τους εργαζόμενους. Η δίκαιη (για ποιους;) ανάπτυξή τους περνάει μέσα από τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις για υψηλά πλεονάσματα, τους δυσβάσταχτους για το λαό δημοσιονομικούς στόχους και τους ψηφισμένους εδώ και καιρό «κόφτες» σε περίπτωση που… στραβώσει το πράγμα.

Τα όποια ψίχουλα υποσχέθηκε, ενόψει εκλογών, για τις συλλογικές συμβάσεις και την αύξηση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού στους νέους (την ώρα που η μαθητεία προωθείται με κάθε μέσο), τη μείωση του ΕΝΦΙΑ ως το 2020 (ενώ φέτος αυξήθηκε), τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες τα επόμενα χρόνια (που ακόμα και τώρα έμμεσα αυξάνονται), τη μείωση του ΦΠΑ από το 2021, τη στήριξη στην Παιδεία (την ώρα που τα σχέδια Γαβρόγλου υψώνουν νέους ταξικούς φραγμούς), περνάνε πρώτα από την… έγκριση των δανειστών. Των ίδιων που τα επέβαλαν λυσσαλέα όλα αυτά τα χρόνια και που δηλώνουν σε κάθε τόνο την ανάγκη προσήλωσης στους στόχους αυτούς. Και όλα τα παραπάνω σε βάθος πενταετίας, για να τα εφαρμόσει η όποια… νέα κυβέρνηση.

• Η εικόνα μιας πόλης «στολισμένης» στα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας και η επιλογή τής τιμώμενης χώρας για τις ΗΠΑ είναι μόνο το περίβλημα των επιδιώξεων της κυβέρνησης. Και αυτές δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά στοχεύουν στην καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα των Αμερικάνων. Οι πανηγυρισμοί για τη συμφωνία των Πρεσπών, σε μια περίοδο που οι φονιάδες των λαών επιχειρούν μια συνολική «διευθέτηση» στην περιοχή, μαρτυρούν την προσήλωση της κυβέρνησης στο στόχο αυτό. Πιστοί στην πολιτική του ντόπιου συστήματος που βαθαίνει την εξάρτηση της χώρας, έφτασαν στο σημείο (ξεπερνώντας τον ίδιο τους τον εαυτό) να «εγκαλούν» το Μητσοτάκη να πάει να πει τις «διαφωνίες» του για την συμφωνία με την ΠΓΔΜ στους Αμερικάνους!!!

Προσπαθούν να εμφανιστούν ως οι «πρεσβευτές» των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, σε μια περίοδο που οι αντιπαραθέσεις των ιμπεριαλιστών γεννούν πολέμους, εξαθλιώνουν και σφαγιάζουν λαούς ολόκληρους. Άλλωστε, οι λαοί των Βαλκανίων έχουν νιώσει στο πετσί τους τι σημαίνουν οι «διευθετήσεις» και οι «εγγυήσεις» των ιμπεριαλιστών. Μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα βλέπουν και την ανάπτυξή τους, προωθώντας διάφορες συμφωνίες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, για να γίνει η χώρα «ενεργειακός κόμβος», όπως δηλώνουν. Η κυβέρνηση, πιστή στην πολιτική της αστικής τάξης, δηλώνει πρόθυμη να προσφέρει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές για να στήσουν τις νέες βάσεις τους και δεν διστάζουν να θυσιάσουν το παρόν και το μέλλον του λαού στο βωμό των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών, την ώρα που οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις γεννούν τρομακτικούς κινδύνους για τους λαούς συνολικά. Περιμένουν, σαν καλοί υποτακτικοί, να τους πετάξουν το όποιο «τυράκι» ανάπτυξης, ενώ κάνουν πως αγνοούν το τι συμβαίνει ταυτόχρονα στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες (Τουρκία, Αργεντινή, Ινδία κ.λπ.).

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία και ο λαός δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από το αφήγημα για το «τέλος των μνημονίων», ούτε από την όποια κυβέρνηση – είτε από αυτές που προηγήθηκαν είτε από την σημερινή είτε από αυτές που θα έρθουν. Γιατί τα μνημόνια και η συνολική πολιτική του συστήματος όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν μια κακή παρένθεση. Δεν ήταν αποτέλεσμα λαθεμένων χειρισμών κάποιων κυβερνώντων, λάθη υπολογισμού… συντελεστών και κακού μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής, όπως πλασάρουν διάφοροι. Ήταν αποτέλεσμα των αδηφάγων ορέξεων του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους και τον λαό. Ήταν αποτέλεσμα της επίθεσης του ιμπεριαλισμού σε μια εξαρτημένη χώρα, ώστε να μετακυλήσει τα αποτελέσματα της κρίσης του στις πλάτες του λαού, ξεζουμίζοντας τον ιδρώτα των εργαζομένων και τον πλούτο της χώρας. Ήταν αποτέλεσμα του αρνητικού –για το λαό και τους εργαζόμενους– συσχετισμού απέναντι στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και της κακής κατάστασης του κινήματος. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ (κάνοντας καλά τη δουλειά του για λογαριασμό του συστήματος) δυσχέρανε ακόμα περισσότερο, με ευθύνη και όλων όσων φλόμωσαν το λαό με την «ελπίδα» που δήθεν έρχεται. Και όλα αυτά σε περίοδο συνολικής δομικής κρίσης (και όχι μόνο οικονομικής) του συστήματος. Καμία από αυτές τις συνθήκες δεν έχουν αναιρεθεί και καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να προσφέρει την παραμικρή διέξοδο από αυτές.

• Η μόνη πραγματική διέξοδος για το λαό περνάει μέσα από την ανάπτυξη του κινήματός του, ώστε να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται στα δικαιώματά του και να διεκδικήσει όλα όσα του ανήκουν. Η πραγματική του ελπίδα βρίσκεται στην ανάπτυξη κινήματος με αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά χαρακτηριστικά, σε αλληλεγγύη με τους γειτονικούς λαούς, για να σταματήσει τα νέα σχέδια που θέλουν να αιματοκυλίσουν τον κόσμο.

Μόνο στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις θα μπορέσει να αντισταθεί και να ανατρέψει την πολιτική που τον προσφέρει βορρά στις ορέξεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.