Εδώ και πάνω από εννιά μήνες συνεχίζεται η αιματηρή σύγκρουση στην Ουκρανία. Ο πόλεμος αυτός συμπυκνώνει τις αντιφάσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος σε αυτή την περίοδο καμπής, όπου απειλείται η τριαντάχρονη πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα, υπενθυμίζοντας στους λαούς πως οι ανακατατάξεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις δεν γίνονται αναίμακτα, και πως η πολύπλευρη κρίση του καπιταλισμού δεν μπορεί παρά να επιφυλάσσει για τον κόσμο της εργασίας φτώχεια, ακρίβεια, πόλεμο και επαναφορά των απειλών για πυρηνικό όλεθρο.

Η ανάδειξη της Κίνας σε οικονομική υπερδύναμη και η επάνοδος της Ρωσίας στη διεθνή αρένα ύστερα ειδικά από τη ρωσική επέμβαση στη Συρία, σε ευθεία αντιπαράθεση με τις αμερικάνικες επιδιώξεις, αλλά και η προσάρτηση της Κριμαίας, έκρουσαν το καμπανάκι του κινδύνου για τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού περί ενός «αμερικάνικου 21ου αιώνα». Τώρα οι ΗΠΑ επιχειρούν να σύρουν τις φασιστικές δυνάμεις που πραξικοπηματικά θρόνιασαν στην κυβερνητική εξουσία της Ουκρανίας, σε μια παρατεταμένη πολεμική αντιπαράθεση, έναν πόλεμο φθοράς απέναντι στη Ρωσία. Παράλληλα προσπαθούν να εξουδετερώσουν τις όποιες φυγόκεντρες τάσεις παρουσιάζουν κατά καιρούς οι ευρωπαϊκές δυνάμεις στο πλαίσιο του δυτικού στρατοπέδου. Τα σαμποτάζ στις υποδομές των αγωγών Nord Stream, η ακραιφνής χρηματοδότηση της ουκρανικής κυβέρνησης με δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, η διαρκής ενίσχυση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και φασιστικών παραστρατιωτικών ομάδων με υπερσύγχρονο οπλισμό, ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πολέμου. Ταυτόχρονα ευνοούν τις ΗΠΑ και την προώθηση του υγροποιημένου φυσικού αερίου, LNG, ως αντίβαρο προς την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης, και δη του γερμανικού ιμπεριαλισμού από το ρωσικό φυσικό αέριο. Σε αυτό το πλαίσιο η περικύκλωση της Ρωσίας κλιμακώνεται, με χιλιάδες επίλεκτους Αμερικάνους στρατιώτες να ενισχύουν τους ήδη δεκάδες χιλιάδες απεσταλμένους του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Όλα αυτά τα κράτη καθοδηγούνται από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε αντιρωσική κατεύθυνση, με απρόβλεπτες συνέπειες σε περίπτωση άμεσης εμπλοκής τους στον πόλεμο.

Παρά τις επικλήσεις στην «ειρήνη», την «ελευθερία», τη «δημοκρατία» και την «αυτοδιάθεση», οι ΗΠΑ αποτελούν στη σημερινή συγκυρία όπως και δεκαετίες τώρα, τον βασικό εμπρηστή του πολέμου. Ο γιγαντιαίος αμερικανικός στρατός βαρύνεται ύστερα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τα περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τις περισσότερες εισβολές και επιχειρήσεις κατά της ανεξαρτησίας και της ειρήνης των λαών. Σε συνθήκες όπου απειλείται η πρωτοκαθεδρία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αυτός γίνεται ακόμα πιο τυχοδιωκτικός και επικίνδυνος.

Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία, αλλά συνδέεται με τις οικονομικοπολιτικές αιτίες στη βάση των οποίων ξέσπασε, και αν οι λαοί θέλουν να αποτρέψουν τα χειρότερα σενάρια, τότε πρέπει να υψώσουν ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα. Η κατεύθυνση και τα συνθήματα αυτού του κινήματος θα κρίνουν εν τέλει και τις πιθανότητές του για μια επιτυχημένη απόκρουση της πολεμικής απειλής που υψώνεται πάνω από τον κόσμο, και για το λόγο αυτό η ορθή αντίληψη της συγκυρίας και η αντίκρουση θέσεων που υποσκάπτουν τη μαζικοποίηση του κινήματος αποκτούν μεγάλη σημασία. Γι’ αυτό και οι θεωρίες και κατευθύνσεις των πολιτικών κομμάτων που αναφέρονται στην αριστερά, το κομμουνιστικό κίνημα και το λαό, πρέπει να υποβάλλονται σε κριτική.

Οι θέσεις του ΚΚΕ και η απόρριψη των αγώνα των λαών για εθνική ανεξαρτησία

Απ’ ό,τι φαίνεται, στον Περισσό δεν πήραν μυρουδιά από όλα αυτά που αναφέρθηκαν προλογικά. Όχι επειδή το ΚΚΕ αγνοεί ή αποκρύπτει αυτά τα γεγονότα, όχι επειδή δεν εντάσσει αντιαμερικάνικα, αντινατοϊκά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα στην προπαγάνδα του, είναι αναγκασμένο να το κάνει αν δεν θέλει να πάρει οριστικά διαζύγιο από την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός στη σημερινή Ελλάδα-ανδρείκελο των Αμερικάνων. Ακόμα και τώρα όμως το ΚΚΕ συνεχίζει να μπάζει λαθραία στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα λαθεμένες και αστικές θεωρίες που ακροβατούν ανάμεσα στον τροτσκισμό και τον υπεριμπεριαλισμό της σοσιαλδημοκρατίας, κατά τις οποίες όλες οι χώρες που έχουν καπιταλιστική οικονομία και μονοπώλια, είναι ιμπεριαλιστικές. Σύμφωνα με το ΚΚΕ ο πόλεμος αποτελεί σύγκρουση ανάμεσα στον «ουκρανικό ιμπεριαλισμό» και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Και αφού και η Ελλάδα έχει αναγορευτεί σε «ιμπεριαλιστική χώρα» από τα ιδεολογικά πονήματα του ΚΚΕ, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται για τα συμφέροντα των ελληνικών μονοπωλίων, ίσως να έχουν μερίδιο ευθύνης και τα «ιμπεριαλιστικά» Νησιά Φερόε… Κι αν η πραγματικότητα είναι όπως τη θέλουν αυτές οι θεωρίες, τότε κανένας λαός δεν έχει λόγο να παλέψει για την ανεξαρτησία του, ακόμα κι αν αυτός ο λαός δέχεται από τη μία πλευρά εισβολή και διχοτόμηση, και από την άλλη χειραγωγείται από ξένους αξιωματούχους και συμβουλάτορες που τον μπουκώνουν με στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τον σπρώχνουν στην πείνα και τον θάνατο.

Η ίδια η πραγματικότητα βοά για το γεγονός πως ο πόλεμος στην Ουκρανία πυροδοτήθηκε και κλιμακώνεται στη βάση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Ρωσία, που αντιμετωπίζει το μετασοβιετικό χώρο ως προνομιακό πεδίο προώθησης των συμφερόντων της, και την Αμερική, που διεκδικεί τον περιορισμό των ανταγωνιστών της. Αυτό πια είναι παραδεκτό ακόμα και από τα αστικά think tank τύπου New York Times αλλά και αστούς πολιτικούς των ευρωπαϊκών κρατών που ζητούν ανοιχτά από την αμερικάνικη κυβέρνηση τον τερματισμό του πολέμου. Επειδή όμως η δική μας οπτική δεν βρίσκει καμία αξιοπιστία στην αστική προπαγάνδα, θα επικαλεστούμε τον Λένιν, ο οποίος επιβεβαιώνεται ξανά έναν αιώνα αφότου έγραψε πως «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, οι τάσεις προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύναμων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη, όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού…».

Η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση των αδύναμων και εξαρτημένων εθνών από τους ιμπεριαλιστές, αποτελεί αναπόφευκτη ιστορική αναγκαιότητα που τραβάει στον αγώνα τους λαούς με τον ίδιο τρόπο που η βαρύτητα έλκει όλα τα σώματα προς το κέντρο της γης. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα των μνημονίων, του απέραντου οικονομικού χρέους, των ντιρεκτίβων και αξιολογήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των αναρίθμητων νατοϊκών στρατιωτικών βάσεων, τα καθήκοντα της απεξάρτησης από τον δυτικό ιμπεριαλισμό τίθενται στην προμετωπίδα των λαϊκών αγώνων, όπως φάνηκε άλλωστε και από το πιο μαζικό απεργιακό κίνημα των τελευταίων χρόνων, το κίνημα ενάντια στα υποδουλωτικά μνημόνια. Όσοι επιχειρούν να απαρνηθούν αυτή την πάλη, είναι καταδικασμένοι να προχωρούν τυφλοί και κουτρουβαλώντας.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και οι «αριστεροί» απολογητές του

Η κλιμάκωση του πολέμου αποκάλυψε σε όλη της την έκταση την υποκρισία της ρωσικής ολιγαρχίας, που προσπάθησε να προσδώσει στη ληστρική εισβολή χαρακτηριστικά «αντιφασιστικού αγώνα», ή «υπεράσπισης εθνικών μειονοτήτων και εδαφικής ακεραιότητας».

Όλα αυτά έγιναν θρύψαλα μπροστά στην κυνική βαρβαρότητα του πολέμου, με τους ρωσικούς βομβαρδισμούς να γεννούν δεκάδες άμαχους νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, ενώ η στοχοποίηση των ενεργειακών υποδομών της Ουκρανίας θα πλήξει πρώτα και πάνω απ’ όλα το λαό και τους εργαζόμενους της Ουκρανίας μπροστά στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται.

Εννέα μήνες ύστερα από την έναρξη της «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης», η ρωσική κυβέρνηση όχι μόνο προχώρησε σε προσάρτηση των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, για των οποίων την ανεξαρτησία υποτίθεται πολεμούσε, αλλά προχώρησε και σε προσάρτηση των περιφερειών της Χερσώνας και της Ζαπορίζια. Το γεγονός μάλιστα ότι εντός ολίγων ημερών συγκροτήθηκε ρωσική κρατική εταιρία διαχείρισης του πυρηνικού σταθμού στη Ζαπορίζια εκθέτει τα όρια της υποτιθέμενης «ανεξαρτησίας» και τους πραγματικούς στόχους της ρωσικής εισβολής, που παραμένουν οι προσαρτήσεις και η εδαφική, οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Τα δημοψηφίσματα πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής των περιοχών της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, με κάλπες να στήνονται μέχρι και σε ρωσικό έδαφος. Τα δημοψηφίσματα διεξήχθησαν στην πραγματικότητα με απόφαση της ρωσικής κυβέρνησης, ένα μήνα πριν την προγραμματισμένη διεξαγωγή τους, ακριβώς επειδή τα δημοψηφίσματα αυτά στήθηκαν για να εκμαιεύσουν τη λαϊκή συναίνεση στις προαποφασισμένες προσαρτήσεις που ενοποιούν τη χερσόνησο της Κριμαίας με το Ντονμπάς και τη Ρωσία.

Μάλιστα κατά την έναρξη της εισβολής η ρωσική κυβέρνηση δεν έκανε λόγο για προσαρτήσεις, παραπλανώντας ένα κομμάτι κόσμου για τις πραγματικές τις προθέσεις. Αλλά και από το 2014 όταν ξεκίνησε η εμφύλια σύρραξη στην Ουκρανία ανάμεσα στις δυνάμεις του φασιστικού φιλοδυτικού πραξικοπήματος και τις δυνάμεις των αυτονομιστών, η ενοποίηση με τη Ρωσία δεν αποτελούσε μέρος των διεκδικήσεων των δυνάμεων που ηγούνταν στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, όχι μόνο των κομμάτων που αναφέρονται στην αριστερά, το κομμουνιστικό κίνημα και την ΕΣΣΔ, αλλά ούτε των φιλοπουτινικών που πλειοψηφούν σε αυτές τις περιοχές. Αντίθετα, οι διαπραγματεύσεις αφορούσαν πάντα την επανασύνδεση αυτών του Ντονμπάς με το ουκρανικό κράτος. Τώρα αυτές οι δυνάμεις αποφάσισαν να υπακούσουν στις εντολές του ιμπεριαλιστή προστάτη, δηλαδή της ρωσικής ολιγαρχίας.

Οι εξαγγελίες Πούτιν, σύμφωνα με τις οποίες όπου κατοικούν Ρώσοι η Ρωσία θα επεμβαίνει σα να ήταν ρωσικό έδαφος, προμηνύουν τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που μέλλεται να πλήξουν την Ανατολική Ευρώπη και την Ευρασία. Η δημιουργία κοινής στρατιωτικής μονάδας ανάμεσα στους στρατούς Ρωσίας και Λευκορωσίας και η μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων της Λευκορωσίας στα σύνορα με την Ουκρανία αποτελούν βήματα επικίνδυνης κλιμάκωσης, κλιμάκωση που οξύνεται με τις πυρηνικές απειλές της ρωσικής κυβέρνησης, σε περίπτωση που η ουκρανική πλευρά χρησιμοποιήσει βόμβα με ραδιενεργά στοιχεία.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να οχυρώσει τον «ζωτικό του χώρο» στην Ευρασία και την Ανατολική Ευρώπη με πληθώρα παρεμβάσεων και επιθετικών εξαγγελιών. Οι δηλώσεις Πούτιν περί «πολέμου του Κακού» που αντιπροσωπεύει η Δύση ενάντια στη «ρωσική κουλτούρα», οι αναφορές στη «Νοβορωσία», στις «ιστορικές παραδόσεις» και το «πεπρωμένο» του ρωσικού λαού, αποτελούν το ιδεολογικό προκάλυμμα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της ρωσικής μεγαλοαστικής τάξης, που με την εθνικιστική ρητορεία αποπειράται να προσδέσει το ρωσικό λαό στο άρμα της πολιτικής της. Πλέον οι αντιφασιστικές κορώνες που έχουν σημαντική επιρροή στο θυμικό του μαρτυρικού ρωσικού λαού εξαφανίστηκαν, και στη θέση τους θρονιάστηκε ο εξ αρχής ελλοχεύων μεγαλορώσικος σωβινισμός.

Ταυτόχρονα η ρωσική μεγαλοαστική τάξη βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να οξύνει την καταστολή και τον αυταρχισμό στο εσωτερικό της Ρωσίας την ίδια στιγμή που εντείνει την καπιταλιστική εκμετάλλευση επικαλούμενη την κατάσταση πολέμου. Είναι αναρίθμητες οι συλλήψεις και σκευωρίες σε βάρος πολιτών που συμμετέχουν σε αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, ενώ για την προώθηση αντιπολεμικής προπαγάνδας έχουν καταγραφεί ως και περιστατικά διώξεων σε εκλεγμένους αντιπροσώπους σε δημοτικά συμβούλια. Ταυτόχρονα πέρασε νόμος που διευρύνει το ωράριο εργασίας για τους εργάτες της αμυντικής βιομηχανίας, προμηνύοντας τις αντεργατικές διατάξεις που θα κλιμακωθούν με πρόφαση τον πόλεμο. Αποκορύφωμα των αντιλαϊκών συνεπειών της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ρωσίας αποτελεί η μερική επιστράτευση, που υποχρεώνει 300.000 Ρώσους πολίτες να επανδρώσουν τις στρατιωτικές μονάδες που μάχονται στην Ουκρανία.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριξαν αρχικά τη ρωσική εισβολή στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» και της «προστασίας του ρωσόφωνου πληθυσμού» έχουν κατρακυλήσει αμετάκλητα στο βούρκο του σοσιαλσωβινισμού, και οι θέσεις τους δεν αποτελούν παρά ένα «αριστερό» ξέπλυμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ρωσικής μεγαλοαστική τάξης. Δεν αναφερόμαστε εδώ μονάχα στο ρεβιζιονιστικό ΚΚΡΟ, που εμφανίζεται καιρό τώρα πιο πολεμοκάπηλο κι από την Ενωμένη Ρωσία του Πούτιν, αλλά ακόμα και το ΚΕΚΡ που διατύπωνε επιφυλάξεις για την περίπτωση μετατροπής του «αντιφασιστικού πολέμου» σε ιμπεριαλιστική εισβολή, πλέον υιοθετεί πλήρως τα εθνικιστικά μυθεύματα της ρωσικής ολιγαρχίας.

Το βασικό επιχείρημα αυτών των κομμάτων, όπως και των οργανώσεων του εγχώριου ρεφορμισμού που υιοθετούν αυτή τη γραμμή, αποτελεί η νατοϊκή περικύκλωση της Ρωσίας και η έναρξη του πολέμου από τη Δύση. Έχει ήδη καταστεί σαφές σε ολόκληρο τον κόσμο, πως καμία περικύκλωση δεν δικαιολογεί μια στρατιωτική εισβολή, ούτε αποτελεί μια εισβολή αντίδοτο στον εθνικιστικό και φασιστικό παροξυσμό του ουκρανικού κράτους και παρακράτους, ιδιαίτερα όταν στην εισβολή συμμετέχουν ρωσικές νεοφασιστικές δυνάμεις και εταιρίες μισθοφόρων.

Το καθήκον όμως των δυνάμεων που παλεύουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, είναι να μην εγκλωβίζονται στην επιφανειακή εντύπωση των γεγονότων, αλλά να εξετάζουν τις βαθύτερες αιτίες, τα δρώντα υποκείμενα και τα συμφέροντα που διακυβεύονται σε κάθε πόλεμο. Η Ρωσία των G8, των BRICS, της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών και του Συμφώνου της Σαγκάης, η 6η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη με βάση την πραγματική παραγωγή, ο πρώτος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο, η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στον κόσμο με τον δεύτερο ισχυρότερο στρατό, με ένα πυρηνικό οπλοστάσιο μεγαλύτερο και από των ΗΠΑ, η Ρωσία που παρεμβαίνει οικονομικά και στρατιωτικά στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, αυτή η Ρωσία δεν είναι μια εξαρτημένη χώρα. Είναι μία ιμπεριαλιστική δύναμη, και μάλιστα μία από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που η πολιτική της καθορίζει τις αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου. Είναι η Ρωσία που διά στόματος Πούτιν απειλεί την «μονοκρατορία» των ΗΠΑ.

Επίλογος

Η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων αναπόφευκτα οδηγεί στην ανακατανομή των σφαιρών επιρροής ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές δυνάστες. Οι λαοί έχουν κάθε λόγο να λαμβάνουν υπόψη τις αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όμως δεν έχουν κανένα λόγο να συνταχθούν με τον τάδε ή τον δείνα ιμπεριαλιστή. Ο Λένιν είναι για μια ακόμη φορά αποκαλυπτικός όταν γράφει πως «…ένας δουλοκτήτης που έχει 100 δούλους, πολεμάει μ’ έναν δουλοκτήτη που έχει 200 δούλους για ένα πιο “δίκαιο” ξαναμοίρασμα των δούλων. Είναι φανερό ότι η χρησιμοποίηση σε μια τέτοια περίπτωση της έννοιας “αμυντικός” πόλεμος ή “υπεράσπιση της πατρίδας” θα ήταν πλαστογραφία της ιστορίας και στην πράξη θα σήμαινε καθαρή εξαπάτηση του απλού λαού…».

Δεν μπορούμε να υπαγορεύσουμε στους λαούς της Ουκρανίας ποιους δρόμους και τακτικές να ακολουθήσουν στην πάλη τους για τη ζωή και την ειρήνη. Εμείς μπορούμε μόνο να διατυπώσουμε τη βαθύτατη πεποίθησή μας πως κανένας λαός στον κόσμο δεν έχει συμφέρον να ταχθεί είτε με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, είτε με τη Ρωσία ή την Κίνα και τους ανταγωνιστές του δυτικού ιμπεριαλισμού. Η υπεράσπιση της πατρίδας απέναντι στις εισβολές και τις προσαρτήσεις, απέναντι στη μετατροπή οποιασδήποτε χώρας σε εξάρτημα των πολεμικών σχεδίων της Δύσης ή άλλων ιμπεριαλιστών, η απόρριψη κάθε εθνικισμού και εθνοτικού διχασμού εμφανίζεται ως μονόδρομος για την ενότητα και ειρήνη των λαών.

Σε ό,τι αφορά τον ελληνικό λαό, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση που αποσαθρώνει την παραγωγική βάση της χώρας και μετατρέπει την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους, σε ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο παροχής υπηρεσιών. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε ενάντια στην εμπλοκή στον πόλεμο στον οποίο μας σπρώχνουν οι Αμερικάνοι φονιάδες των λαών για τα δικά τους συμφέροντα, να παλέψουμε για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου και να φύγει η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Είναι αναγκαίο να παλέψει ο λαός και η νεολαία για την ειρήνη, και μόνο μέσα από τέτοιους παρατεταμένους και μαζικούς αγώνες μπορεί να συσπειρωθεί ο λαός και οι εργαζόμενοι και να προβάλουν τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα, μέχρι την ολοκληρωτική εκπλήρωση των πόθων για μια ζωή χωρίς φτώχεια, πολέμους και εκμετάλλευση.

Φοίβος Α.

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Πορεία” τ. 55ο, που κυκλοφορεί

πηγή: poreia.net