Λίγες ώρες μετά την αιφνιδιαστική τριμερή Συμφωνία AUKUS των ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας, υπό την αιγίδα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η οποία δίνει πλέον το νέο Ινδο-Ειρηνικό στίγμα στις γεωπολιτικές εξελίξεις, συνήλθε έκτακτα χθες (17/09) στην Αθήνα η Σύνοδος Κορυφής των κρατών-μελών του νότου της ΕΕ (EUMED 9), η οποία αντιδρά στην αγγλοσαξωνική Συμφωνία, η οποία υποκαθιστά ουσιαστικά την ΝΑΤΟϊκή δομή και δράση στην περιοχή του Ειρηνικού, όπου έχει μετατεθεί το κέντρο βάρους των ΗΠΑ. Η νέα Συμφωνία (AUKUS), είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει μία σειρά ουσιαστικών μεταβολών στην ενότητα των Δυτικών συμμάχων και στην ενιαία αντιμετώπιση της κινέζικης απειλής. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιζητά συμμάχους στο νέο αντικινεζο-ρωσικό δόγμα που τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι διατεθειμένα να προσφέρουν χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα, έχοντας ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς και με την Κίνα του Σι και με τη Ρωσία του Πούτιν.

Εξάλλου η ανακήρυξη της Αυστραλίας σε έβδομη πυρηνική δύναμη με ανάδοχο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μετά και την ακύρωση της αυστραλιανής παραγγελίας για αγορά γαλλικών υποβρυχίων ύψους 56 δισ. €, προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Παρισιού με τη δήλωση ότι: «…Αποτελεί λυπηρή απόφαση, η οποία είναι αντίθετη στο γράμμα και το πνεύμα της συνεργασίας που επικρατούσε ανάμεσα στη Γαλλία και την Αυστραλία…».

Ήδη, η παρουσία του Γάλλου προέδρου στην EUMED 9, και η δημόσια αντίδρασή του στην αγγλοσαξωνική Συμφωνία, αποτελεί αναβαθμισμένο γεωπολιτικό γεγονός, που πιθανότατα να έχει σοβαρές συνέπειες και στο ΝΑΤΟ, όπου στα αυτιά του γ.γ. Στόλτενμπεργκ αντηχεί ακόμα η φράση του Μακρόν για το «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ». Άλλωστε, η σαφής καταγγελία του Γάλλου προέδρου δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό στο σύνολο της ΕΕ, αλλά και του δυτικού στρατοπέδου, δείχνοντας πως οι ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες κλιμακώνονται απότομα.

Την ίδια βαρύτητα είχε και η παρουσία της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, καθώς η ίδια προανήγγειλε τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης με το ΝΑΤΟ, αλλά και την ανάληψη πρωτοβουλίας με έντονο άρωμα Γαλλίας για την αναβάθμιση της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας της ΕΕ. Θυμίζουμε, πως το θέμα της ευρωπαϊκής Άμυνας είχε «παγώσει» από την εποχή της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Όμως τι ακριβώς σημαίνουν οι σοβαρές αυτές εξελίξεις στο στρατόπεδο του δυτικού ιμπεριαλισμού;

Είναι γεγονός ότι η αλλαγή του αμερικανικού δόγματος κατά της «τρομοκρατίας» -που οδήγησε στους πολέμους και εισβολές στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην έκρηξη της «Αραβικής Άνοιξης», στις «βελούδινες επαναστάσεις» κλπ- δημιουργεί ένα σοβαρό γεωπολιτικό κενό που ξεκινά από τη Β. Αφρική, την Ανατ. Μεσόγειο, τη Βαλκανική και φθάνει μέχρι τον Καύκασο. Όχι πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εγκαταλείπει τα συμφέροντά του στις περιοχές αυτές. Όχι. Απλά μεταθέτει το κέντρο βάρος αυτών των συμφερόντων στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού και στην αναμέτρησή του με τις Κίνα και Ρωσία, τις οποίες αναγορεύει σαν κύριους εχθρούς του.

Αυτό το μεγάλο κενό προσπαθεί εσπευσμένα να καλύψει ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, με αναβαθμισμένο το ρόλο της Γαλλίας, λόγω και της αποχώρησης Μέρκελ από το πολιτικό προσκήνιο. Γίνεται προφανές ότι νέες ισορροπίες διαμορφώνονται, νέα μέτωπα συγκροτούνται, νέες συμφορές επισωρεύονται για τους λαούς του κόσμου.

Η απληστία του ιμπεριαλισμού ισοπεδώνει κάθε έννοια Ειρήνης, Δημοκρατίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Πέρα από τους κλυδωνισμούς στις ευρωατλαντικές σχέσεις αλλά και την ανάγκη ανάδειξης μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής πολιτικής στη σκιά του AUKUS, η Σύνοδος Κορυφής των κρατών μελών του νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκτά ουσιώδη ρόλο και από την αλλαγή που συντελείται στο ισοζύγιο ισχύος στη Μεσόγειο, αλλά και τη Μέση Ανατολή.

Κυρίως όμως η επιλογή του αγγλοσαξονικού τόξου (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Αυστραλία) να συνασπιστεί υπό ένα τριμερές περιφερειακό σχήμα, ανοίγει το δρόμο για την ουσιαστική ενίσχυση και άλλων περιφερειακών σχημάτων, όπως η σύμπραξη των κρατών μελών του Ευρωπαϊκού Νότου, αναπτύσσοντας παράλληλο βηματισμό στην κοινή τους ατζέντα. Σε αυτήν, άγνωστος «Χ» προσώρας αποτελεί η στάση της Τουρκίας μετά την μετατόπιση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, αλλά και οι νέες ψυχροπολεμικές συνθήκες που διαμορφώνονται, οι οποίες θα έρθουν αναπόδραστα στην επιφάνεια σε τομείς όπως το ενεργειακό, αλλά και το διαμετακομιστικό εμπόριο.