Πεθαίνουμε σπίτι. Αναλαμβάνουμε την ατομική μας ευθύνη. Να χαρείτε, μην αρχίσετε πάλι αυτά τα ξύλινα ουτοπικά για δημόσια υγεία, προσλήψεις και τεστ για ελέγχους. Πάλι την πολιτική πιάσατε, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες; Εδώ δίνουμε μάχη με τον θάνατο. Ο καθένας μόνος του και από το σπίτι του. Εγγυημένη συνταγή επιτυχίας.

Μένουμε σπίτι και πεθαίνουμε εκεί ησύχως, μέχρι να μας βρει κάποιος και να περιθάλψει το άψυχο σώμα μας. Στο ενδιάμεσο, μπορείς το πολύ-πολύ να βγεις στο μπαλκόνι για ένα τελευταίο χειροκρότημα. Μπορεί αύριο να κάνει και κάποιος απ’ το πρωθυπουργικό περιβάλλον κάλεσμα να χειροκροτήσουμε από τα μπαλκόνια μας, αυτούς που έφυγαν από τη ζωή. Μια μετά θάνατον αναγνώριση…

Πεθαίνουμε σπίτι, χωρίς να επιβαρύνουμε το σύστημα Δημόσιας Υγείας. Δε φτάνει άλλωστε που χαλάτε τα στατιστικά και την εικόνα της χώρας μας με τον δυσφημιστικό σας θάνατο; Πόσο ακόμα θα ζημιώσετε δηλαδή το κοινωνικό σύνολο;

Μένουμε σπίτι και πεθαίνουμε ευτυχισμένοι, σε οικείο περιβάλλον, κοντά σε πρόσωπα που αγαπάμε. Όχι σε κρύα νοσοκομειακά κτίρια, με εκρού διαδρόμους γεμάτους ράντζα.

Αναλαμβάνουμε την ατομική μας ευθύνη για το θάνατό μας. Εξάλλου το είχε πει και ο Αρκάς, πριν εκδηλωθεί ως φίλος των αρίστων και της πολιτικής τους: Η ζωή μας είναι μια μοναχική πορεία προς τον θάνατο. Άσε που στον δρόμο μπορεί να πεθάνεις κιόλας…

Τι θα πει δεν έπαιξαν πολύ τα κανάλια τον θάνατο της 40χρονης από την Καστοριά; Μόνο δυσάρεστες ειδήσεις θα δείχνουν δηλαδή τα κανάλια; Θέλει να ξεσκάσει ο κόσμος, να ακούσει κάτι διαφορετικό. Για τους αβοήθητους νεκρούς θα μιλάμε τώρα; Ήμαρτον…

Πεθαίνουμε σπίτι. Αναλαμβάνουμε την ατομική μας ευθύνη. Να χαρείτε, μην αρχίσετε πάλι αυτά τα ξύλινα ουτοπικά για δημόσια υγεία, προσλήψεις και τεστ για ελέγχους. Πάλι την πολιτική πιάσατε, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες; Εδώ δίνουμε μάχη με τον θάνατο. Ο καθένας μόνος του και από το σπίτι του. Εγγυημένη συνταγή επιτυχίας.

Φτάνουν πια οι βαρύγδουποι μαξιμαλισμοί και τα στείρα συνθήματα. Αφήστε πίσω την ουτοπία και προσγειωθείτε στην πραγματική ζωή. Ας δούμε ρεαλιστικά τι προοπτικές μας προσφέρει. Ρεαλισμός είναι ο θάνατος. Αργά ή γρήγορα όλοι θα πεθάνουμε άλλωστε. Γιατί να μη γίνει αυτό στο σπίτι μας; Έχετε τίποτα εναντίον της ατομικής ιδιοκτησίας; Μα πού τους θυμηθήκατε τους πλειστηριασμούς; Πάλι στην πολιτική θα το γυρίσετε;

Μα πόσο κυνικοί είστε τέλος πάντων απέναντι στον θάνατο; Πώς μπορείτε να μην εξοργίζεστε με τους ασυνείδητους που βγήκαν μες στο Σαββατοκύριακο στις παραλίες και σκόρπισαν τον θάνατο σε αυτούς που έμεναν κλεισμένοι σε καραντίνα και αβοήθητοι σπίτι τους; Πόσο αναίσθητοι είστε πια;

Μένουμε σπίτι. Μένουμε σπίτι. Μένουμε στον τόπο. Αλλά σπίτι…

Πηγή: katiousa.gr