Απεργιακή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ πραγματοποιήθηκε σήμερα Δευτέρα 8 Μάρτη 1μμ στην Πλατεία Κλαυθμώνος για να τιμηθεί η παγκόσμια μέρα της Γυναίκας.

Στην συγκέντρωση πήραν μέρος και εκπαιδευτικά σωματεία καθώς και άλλες συλλογικότητες, οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς.

Το γυναικείο κίνημα έχει διανύσει μία μακρά ιστορική διαδρομή αγώνων με πολύ σημαντικές παρακαταθήκες. Μέσα από την σύνδεση του με το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα κατόρθωσε νίκες στην σπουδαία υπόθεση της χειραφέτηση της γυναίκας.

Η υποχώρηση των αριστερών και ευρύτερα προοδευτικών κινημάτων, η κατάρρευση του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» και η κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου δόγματος μαζί με τις καπιταλιστικές κρίσεις έχουν σημάνει σοβαρή οπισθοχώρηση όμως στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και δη αυτά της γυναίκας, η οποία σήμερα βιώνει πέρα από την εργασιακή εκμετάλλευση και διάφορες μορφές βίας σε κοινωνικό και οικογενειακό επίπεδο, όπως λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική.

Σε ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ το οποίο συγκρότησε δικό του μπλοκ σημειώνεται, ανάμεσα σε άλλα:

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Η 8η Μάρτη δεν επιλέχθηκε τυχαία: Στις 8 Μάρτη 1857 στις ΗΠΑ χιλιάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας οργάνωσαν μεγάλη απεργία για τα δικαιώματά τους. Η Β’ Διεθνής την καθιέρωσε ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Στην ΕΣΣΔ καθιερώθηκε ως επίσημη αργία. Ο δρόμος για την κοινωνική, επομένως και τη γυναικεία απελευθέρωση, δε θά ‘ναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Σ’ αυτήν τη διαδικασία οι καταπιεζόμενες τάξεις χρειάζονται συμμάχους, φρέσκες ιδέες, δυναμικό “παρών” και φυσικά τη γυναίκα να είναι “το μισό τ’ ουρανού”. Επομένως ο σταθμός της 8ης Μάρτη πρέπει να χρησιμοποιηθεί όπου είναι δυνατόν σε Ανατολή και Δύση, στον τρίτο κόσμο, για να ξαναπιαστεί το νήμα των αγώνων, για να σταματήσει η εκμετάλλευση των γυναικών και να σχεδιαστεί το καθεστώς της ελευθερίας για όλους. Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι μέρα αγώνα.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, σε συνδυασμό με τις πολιτικές της Ν.Δημοκρατίας, συμπαρασύρει στην κόλαση και τις γυναίκες. Σ’ όλο τον πλανήτη η αδυσώπητη ανάγκη της άρχουσας τάξης για αύξηση των κερδών της υποτάσσει τα πιο αδύναμα κομμάτια του πληθυσμού (γυναίκες, παιδιά, μετανάστες) στη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευση. Το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί δίπλα στη δομική ανεργία και τις γυναίκες σαν “εφεδρικό στρατό” φτηνών εργατικών χεριών για να ρίξει το μεροκάματο και το μισθό, όπως ακριβώς κάνει με τις στρατιές των μεταναστών.

Έτσι, παρά την τυπική ισότητα που καθιέρωσαν τα δυτικά αστικά καθεστώτα, οι γυναίκες, εργαζόμενες ή άνεργες, παραμένουν το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα του προλεταριάτου. Τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης (ανεργία, υπερεκμετάλλευση, σκουπιδοπολιτισμός, περιθωριοποίηση) χτυπούν στην καρδιά το γυναικείο κομμάτι της κοινωνίας ως πιο αδύναμο, πιο ευάλωτο και πιο εξαρτημένο.

Είναι φανερό ότι τα αιτήματα ενός νέου γυναικείου κινήματος δεν είναι αποκομμένα από το τι παλεύει ο εργαζόμενος λαός. Είναι άμεσα συνυφασμένα με το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα την ταξική πλευρά του και την πραγματική αριστερά. Δεν σταματούν στην πόρτα του γραφείου και του εργοστασίου, στα σύνορα του χωραφιού, αλλά επεκτείνονται στο σπίτι, στον πολιτισμό, στο μεγάλωμα των παιδιών, στις “έμφυλες” ή διαφυλικές σχέσεις. Προβλήματα τα οποία οξύνονται λόγω της κρίσης που μαίνεται στη χώρα μας και συντρίβει δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων.

Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί

• για την κατάργηση όλων των διακρίσεων (και της νομοθεσίας που τις πιστοποιεί και τις αναπαράγει).
• για την ισότητα ανδρών και γυναικών στην εργασία (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα)
• για τη δημόσια και δωρεάν υγεία και περίθαλψη, ελεύθερη και υψηλής ποιότητας
• για το δικαίωμα στην άμβλωση, την αντισύλληψη και τα επιδόματα υγείας, ενάντια στο «εμπόριο σαρκός», ιδιαίτερα στις μετανάστριες
• για την πλήρη προστασία της μητρότητας και της μονογονεϊκής οικογένειας
• για τη δημόσια και δωρεάν παιδική φροντίδα και την εκπαίδευση
• Πάνω απ’ όλα για το δικαίωμα στη δουλειά.