• Αν σε λένε Ελόνα και είσαι μοδίστρα, μετανάστρια απ’ την Αλβανία, τον σημάδεψες 600 φορές, ράβoντας 600 μάσκες, δωρεάν για το νοσοκομείο των Γρεβενών, φτύνοντας στα μούτρα το θάνατο, τους ρατσιστές και τους μαυραγορίτες.
• Αν σε λένε Lubud και είσαι γιατρός από τη Σομαλία, τον σημάδεψες κατάστηθα, ταξιδεύοντας μέσα στην άσπρη μπλούζα σου το μαύρο δέρμα σου και την κόκκινη καρδιά σου, μέχρι την άρρωστη, από πριν κλειστών συνόρων, Ιταλία.
• Αν είσαι ο Αλφρέντο ή η Σελίνα από την Κούβα, στις αμέτρητες μπριγκάδες των αλληλέγγυων γιατρών σε όλο τον κόσμο, σημάδεψες το θάνατο χίλιες φορές και τον πέτυχες κατάστηθα άλλες τόσες.

• Αν είσαι ο Αμπντούλ απ΄τη Συρία που φώτισε τα τζαμιά στα χρώματα της ιταλικής σημαίας, για να φωνάξει πάνω από τις βόμβες, “fratelli, siamo con voi”, μαζί σας, πέρα από Λαμπεντούζες και φασίστες.
• Αν είσαι η Βανέσσα, η νοσοκόμα, που παρηγορεί τους μοναχικούς άρρωστους στην εντατική της Νικαίας, τον πέτυχες στην καρδιά το θάνατο και ζωντάνεψες τη Ντανιέλα, τη νοσοκόμα που αυτοκτόνησε στο Μπέργκαμο.
• Αν σε λένε Francesca και μετά τους ορούς, τις ενέσεις, τους καθετήρες, κρατάς το κινητό σου για να πουν από την απομόνωση ένα “σ’ αγαπώ” οι ασθενείς σου, έχεις για σφεντόνα, μια καρδιά.
• Αν είσαι η Μαρία της γειτονιάς μου κι έγραψες σ’ ένα χαρτί πως πας βοήθεια σε δικό σου άνθρωπο, για να ταΐσεις τις αδέσποτες γάτες, να ζήσουν, να συνεχίσουν να νιαουρίζουν μέσα στην απόλυτη σιωπή των άδειων δρόμων και ν’ αποδεκατίζουν τ’ αρούρια, ξέρεις καλό σημάδι, Μαρία.
• Κι αν σε λένε, όπως σε λένε, και βγήκες, κρατώντας την αιτία της εξόδου απ’ το μεγάλο στρατόπεδο στην τσέπη, χωρίς να στραβοκοιτάς, ν’ αλλάζεις όλη την ώρα πεζοδρόμια, χωρίς να σκεφτείς ούτε μια φορά να καλέσεις ρουφιανονούμερα, χαμογελώντας καλημέρες, μαθαίνεις σιγά-σιγά να σημαδεύεις το θάνατο.

Νίνα Γεωργιάδου