Αξίζει να αναφερόμαστε στην ιστορία, στα γεγονότα και να βγάζουμε συμπεράσματα για το σήμερα και το αύριο.

Ό,τι έγινε έγινε και δεν έχει καμία σημασία η αναφορά σ’ αυτό;

Ό,τι γράφτηκε (πού αλήθεια;) θα γίνει και η μοίρα τάχει όλα γραμμένα στις χούφτες, τους καφέδες και τα ταρό;

Τούτη η γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε, όπως γράφει η λαϊκή απαισιοδοξία και ο φαταλισμός (μοίρα);

Στέκεται η ιστορία στη διπλανή γωνία και μας περιμένει στο μυστικό ραντεβού μας; Τι ισχύει απ’ όλα τελικά και γιατί γιορτάζουμε, μελετάμε, σχεδιάζουμε;

Γιατί το Πολυτεχνείο ζει και μας καλεί σε νέους αγώνες;

Μελετάμε την ιστορία, γράφοντας, διαβάζοντας, συγκρίνοντας, αποδεχόμενοι ή απορρίπτοντας γιατί διαθέτουμε μυαλό, είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα οδηγούμενα από το ένστικτο.

Μελετάμε την ιστορία φτιάχνοντας κόμπους (ιστορικούς σταθμούς) γιατί η μνήμη είναι θεμέλιο της κρίσης και χωρίς μνήμη δεν θα υπήρχε ανθρώπινος πολιτισμός.

Κάπως έτσι – μπορεί και για περισσότερα – το Πολυτεχνείο ζει εφόσον υπάρχουν άνθρωποι, ομάδες, κόμματα που το κρατούν ζωντανό και επίκαιρο και «μας καλεί σε αγώνες» εφόσον ισχύουν πάλι τα ίδια.

Στις σημερινές συνθήκες το Πολυτεχνείο προσβάλλεται από τα μικρόβια της ταρίχευσης (μουμιοποιείται), της σκύλευσης (ΚΚΕ-ΚΝΕ) και στρέβλωσης (φασίστες και αστοί).

Έχουμε χρέος να το τιμάμε και να αναστοχαζόμαστε γι’ αυτό όπως του αξίζει.

Υπολογίζοντας και περιφρονώντας τον εχθρό.

prologos.gr