Μετά τη μονομερή απόφαση του ΚΚΕ (μ-λ) για το τέλος της ΛΑ-ΑΑΣ, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω  ορισμένες σκέψεις πάνω σε αυτό το δυσάρεστο για μένα γεγονός. Η ΛΑ-ΑΑΣ ιδρύθηκε στη δύσκολη για τον ελληνικό λαό κατάσταση των μνημονίων και των επιθέσεων που δέχτηκε ο λαός και η εργατική  τάξη της χώρας από την αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. 

Αποτέλεσε τη γνήσια αγωνιστική έκφραση του πραγματικού κομουνιστικού (μ-λ) κινήματος. Κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες που έσπερνε ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό ότι θα λύνονταν όλα τα προβλήματα με ένα νόμο και ένα άρθρο όταν θα ήταν κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2015.

Η Ανταρσύα πάλι έτρεφε ελπίδες με τα οπορτουνιστικά προγράμματα της δυαδικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ πάλι επαναπαυόμενο στις κοινοβουλευτικές του δάφνες να περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες. Ακλουθώντας μια πολιτική αναχωρητισμού από την ταξική πάλη και εστιάζοντας μόνο στην κοινοβουλευτική δράση.

Σε αυτές τις συνθήκες ιδρύθηκε η ΛΑ-ΑΑΣ από δύο οργανώσεις με αγωνιστικό παρελθόν και παρουσία στο κομουνιστικό κίνημα της χώρας. Πέρα από τις δύο οργανώσεις συσπείρωσε και ένα δυναμικό ανένταχτων αγωνιστών της αριστεράς που ήταν για αυτούς το αγωνιστικό αποκούμπι τους. Πέτυχε αναγνωρισιμότητα και να χαίρει εκτίμησης από το λαό και την εργατική τάξη, ειδικά στις λαϊκές συνοικίες.

Αυτό μαρτυρούν κατά τη δική μου άποψη τα ικανοποιητικά αποτελέσματα κατά τις κοινές καθόδους στις εκλογικές αναμετρήσεις παρά το πολωμένο σκηνικό του δικομματισμού και της αστικής προπαγάνδας. Βέβαια κάποια στιγμή παρουσιάστηκε κάποια κόπωση, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έμεινε από καύσιμα. Τα καύσιμα ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι τα λαϊκά προβλήματα και η επίθεση που δέχεται ο λαός από το σύστημα.   

Με λίγο περισσότερη στήριξη και με μια σοβαρή προσπάθεια άμβλυνσης των αντιθέσεων θα μπορούσε να είχε προχωρήσει με ακόμα καλύτερα αποτελέσματα το εγχείρημα.

Μια από τις αιτίες αντιπαλότητας των δύο οργανώσεων στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ ήταν τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Το ΚΚΕ (μ-λ) υποστήριξε την άποψη περί σύγκρουσης των δυο αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας και μιας αμοιβαίας αντιπαλότητάς μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι ότι η εξαρτημένη ελληνική αστική τάξη είναι απόλυτα προδοτική, κομπραδορική και παρασιτική και η μόνη επιθετική διάθεση που έχει είναι εναντίον του ελληνικού λαού που τον έχει δέσει χειροπόδαρα στο άρμα των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της. Η ελληνική κυβέρνηση πηγαίνει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία από μηδενική βάση σιτίζοντας όλες τις παράλογες και επεκτατικές απαιτήσεις της τουρκικής αστικής τάξης. Τα φερέφωνα της ελληνικής ολιγαρχίας προπαγανδίζουν την πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το ΚΚΕ (μ-λ) παρέα με την Ανταρσύα και τον τροτσκιστικό χώρο, αρνούμενοι να αποδεχτούν τον επιθετικό, επεκτατικό χαρακτήρα της Τουρκίας. Οι Τούρκοι επιθετιστές ανοίγουν συνεχώς μέτωπα σφάζοντας τους λαούς της Συρίας, του ΙΡΑΚ, της Λιβύης και της Δημοκρατίας του Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ). Ειδικά για το Αρτσάχ, το ΚΚΕ (μ-λ) κράτησε μια απαράδεκτη πολιτική ίσων αποστάσεων εξισώνοντας το θύμα με τον θύτη, το αντιδραστικό κατεστημένο Μπακού και Άγκυρας. Με το επιχείρημα πάλι τη σύγκρουση δύο αστικών τάξεων, αδιαφορώντας για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και ύπαρξης του αρμένικου λαού. Μετά τη στρατιωτική επικράτηση των τουρκοαζέρων επιθετιστών και την οργάνωση μιας επιχείρησης ουσιαστικής γενοκτονίας και εξανδραποδισμού του αρμένικου λαού από τα εδάφη του Αρτσάχ, κανείς από την «αντικαπιταλιστική αριστερά» δεν ανάφερε το παραμικρό για το έγκλημα του τουρκικού φασιστικού καθεστώτος.

Κάποιες μάλιστα τροτσκιστικές οργανώσεις στήριξαν ανοιχτά τους τουρκοαζέρους επιθετιστές διαπιστώνοντας εκ των πραγμάτων ότι υπάρχει ένα άτυπο μέτωπο συνεργασίας μεταξύ ΚΚΕ (μ-λ) και Ανταρσύας. Αυτό γίνεται ορατό με τις κοινές ανακοινώσεις και κοινές πορείες που οργανώνονται. Επιπλέον υπάρχει και το στοιχείο της σύμπλευσης στα ελληνοτουρκικά της Ανταρσύας με το ΚΚΕ (μ-λ).

Η συμμαχία αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τα ιδεολογικά, πολιτικά και ιστορικά προστάγματα του μ-λ κινήματος. Oι τροτσκιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συκοφαντούν τους μεγάλους ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος Ιωσήφ Στάλιν και Μάο Τσε Τουνγκ, οι οποίοι μαζί με τους λαούς τους συνέτριψαν το ναζιστικό τέρας και οικοδόμησαν σοσιαλιστικές κοινωνίες. Οι δυνάμεις αυτές εξισώνουν τον Στάλιν με τον Χίτλερ αναπαράγοντας την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και αποκαλούν το μ-λ κίνημα σταλινοφασίστες, μια ολοφάνερα ανιστόρητη άποψη. Ο ναζισμός ηττήθηκε από τον Ιωσήφ Στάλιν του Κόκκινου Στρατού και από τον αγώνα του σοβιετικού λαού, και όχι από τα εξαπτέρυγα της ΚΕΡΦΑ – ΣΕΚ και τον εργολαβικό «αντιφασισμό τους». Να θυμίσω την αντιδραστική στάση του ΣΕΚ στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999 χαρακτηρίζοντας τον UCK απελευθερωτικό  στρατό, και ότι το NAP ανέφερε για αιμοσταγή Μιλόσεβιτς και καλούσε σε επέμβαση το ΝΑΤΟ. Η ολόπλευρη στήριξη του ΣΕΚ στους δολοφόνους του ισλαμικού κράτους και στους φασίστες του δεξιού τομέα των ουκρανών φασιστών. Με αυτές τις δυνάμεις δεν βοηθάει η συνεργασία του ΚΚΕ (μ-λ). Κλείνοντας νιώθω να συγχαρώ το Μ-Λ ΚΚΕ για τη συνεπή αγωνιστική στάση του, πιστού στα ιδανικά του κομουνιστικού κινήματος, παρόλο που δεν ήμουν κοντά του.                                                     

                                                                                                Απόστολος Σαρρής