Διαβάσαμε το άρθρο του Η. Πατίδη, κεντρικού στελέχους του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) και προέδρου της ΕΛΜΕ Πειραιά, με τον τίτλο “Βρε καλώς τους” που δημοσιεύτηκε στο 902.gr την ενημερωτική πύλη του ΚΚΕ. Φαίνεται πως θίξαμε τις ευαίσθητες χορδές του Η. Πατίδη, ή καλύτερα της ηγεσίας του ΠΑΜΕ, επειδή τους ασκήσαμε κριτική λέγοντας πως συντάσσονται στη γραμμή της “εθνικής ομοψυχίας” που έχει χαράξει η κυβέρνηση της ΝΔ. Έτσι ο συντάκτης του άρθρου/γνώμης ανέλαβε το έργο να συγκαλύψει όπως – όπως τη γραμμή της ηγεσίας του ΠΑΜΕ καταφεύγοντας σε προκλητικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς, εκτοξεύοντας επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, που μπορεί να εντυπωσιάζουν πρόσκαιρα αποκρύπτοντας την αλήθεια, όμως η λάμψη είναι εφήμερη ο καπνός που απομένει δεν μπορεί να συγκαλύψει για πολύ την πραγματικότητα. 

Περί εθνικής ενότητας ο λόγος λοιπόν. Από την πρώτη στιγμή εκδήλωσης της επιδημίας του κορονοϊού στη χώρα μας, η κυβέρνηση της ΝΔ έστησε μια κολοσσιαία επιχείρηση για να καλλιεργήσει κλίμα εθνικής συναίνεσης και ομοψυχίας, ώστε από τη μια μεριά να επιβάλλει την πολιτική της ανεμπόδιστα και από την άλλη να συγκαλύψει τις εγκληματικές ευθύνες τόσο τις δικές της, όσο και όλων των κομμάτων που υπηρέτησαν με πίστη τα βάρβαρα μνημόνια που κατεδάφισαν τη Δημόσια Δωρεάν Υγεία και όλες τις εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις.

Η ηγεσία του ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, έσπευσε με τη σειρά της να εμφανιστεί ως η “υπεύθυνη δύναμη». Όλη η πολιτική που χαράσσει αυτές τις μέρες η ηγεσία του ΚΚΕ και την οποία αναπαράγει το ΠΑΜΕ χαρακτηρίζεται από την ρεαλιστική προσαρμογή σε όλες τις δυσκολίες που επικαλείται το αστικό σύστημα. Σε όλα τα συνδικάτα και τα σωματεία οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αναπαράγουν τις ατελείωτες “δημιουργικές” προτάσεις προς την κυβέρνηση. Προτάσεις που επιβεβαιώνουν πως παρά την ταξική λογοκοπία του η ηγεσία του ΠΑΜΕ δεν μπορεί να ξεφύγει από τον αθεράπευτο ρεφορμισμό της.

Ο κατάλογος είναι μακρύς αλλά αξίζει να θυμηθούμε ορισμένες από τις προτάσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που καταδεικνύουν το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής τους. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μόλις τέσσερις ημέρες μετά το λουκέτο στα σχολεία, η ηγεσία του ΚΚΕ αφού έβαλε κάτω τα νούμερα, έκανε τους υπολογισμούς της, διάβασε προφανώς τα όρια αντοχής της οικονομίας και αποφάσισε να προτείνει στην κυβέρνηση να δοθεί επίδομα 715,68€(!!) σε όλους τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που ανέστειλαν τη λειτουργία τους για διάστημα 45 ημερών. Δεν ξέρουμε ποια δημιουργική λογιστική τους οδήγησε σε αυτή την πρόταση, το σίγουρο όμως είναι πως ο Μητσοτάκης τους ξεπέρασε κατά πολύ τάζοντας την επόμενη κιόλας ημέρα επιδόματα ύψους 800€!

Αντίστοιχες και παρόμοιες προτάσεις έκαναν όμως και για τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες βάζοντας όμως όρια για τους δικαιούχους το ετήσιο εισόδημα των 12.000€ ευρώ. Φαίνεται πως ο πήχης της ταξικής πολιτικής για την ηγεσία του ΚΚΕ φτάνει στα 12.000€, άλλο ένα δείγμα της ρεαλιστικής πρότασης στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Εκτός κι αν θεωρούν πως ο πήχης της ταξικής πολιτικής ορίζεται με κριτήριο ετήσιο εισόδημα των 12.000€.

Τα πράγματα δεν σταματούν εδώ όμως. Διαβάζουμε ανάμεσα στις προτάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ πως απαιτούν “για όσο χρειαστεί να ανασταλούν οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις, κάθε είδους μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, οι διακοπές του ρεύματος, του νερού”. Τόσο ταξική και αδιάλλακτη είναι η γραμμή που αναπαράγει η ηγεσία του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα που απαιτούν την αναστολή και όχι να ματαιωθούν και να ανατραπούν τα αντιλαϊκά ληστρικά μέτρα όπως απαιτεί το λαϊκό κίνημα που αποτελούν θηλιές για χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά. Τι ακριβώς εννοούν άραγε με τη φράση “για όσο χρειαστεί”; Εννοούν μήπως το χρόνο που χρειάζεται για να διασωθεί και να ανακάμψει αστικό σύστημα από τα αδιέξοδα που γεννά η πολιτική του;

Πάντα στο ίδιο πλαίσιο της συναίνεσης, παραμονές της 25ης Μαρτίου η ΚΝΕ καλούσε τους απόφοιτους και τελειόφοιτους φοιτητές των ιατρικών και νοσηλευτικών σχολών “για εθελοντική συμβολή στη μάχη κατά της πανδημίας στα δημόσια νοσοκομεία”. Το κάλεσμα αυτό της ΚΝΕ, μέσω των εκπροσώπων της στα ΔΣ των ιατρικών και νοσηλευτικών σχολών ήρθε μόλις μια ημέρα (στις 23 Μάρτη) μετά την δημόσια έκκληση του Κικίλια για εθελοντές στις δομές υγείας της χώρας. Δεν θέλουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση περί εθελοντισμού μιας και για τις δυνάμεις του δημοκρατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος αυτό είναι ένα λυμένο ζήτημα. Όμως στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για την εθελοντική παροχή βοήθειας στα δημόσια νοσοκομεία και το λαό αλλά για την προσφορά χείρας βοήθειας στην κυβέρνηση και την πολιτική της. Η πρόταση αυτή που απευθύνει μάλιστα η ΚΝΕ ενισχύει την κυβερνητική προπαγάνδα και τις εκκλήσεις περί “εθνικής ενότητας” απέναντι στον αόρατο εχθρό. Ο εθελοντισμός αυτός μετατρέπεται σε πέπλο συγκάλυψης των εγκληματικών ευθυνών της κυβέρνησης η οποία ακόμα και τούτη την ώρα δεν κάνει το αυτονόητο, να διορίσει γιατρούς και νοσηλευτές να στελεχώσει με επάρκεια τα δημόσια νοσοκομεία.

Αλλά και στην εκπαίδευση από την πρώτη ημέρα της εξαγγελιών του υπουργείου Παιδείας για την λεγόμενη “εξ αποστάσεως διδασκαλία” η ηγεσία του ΠΑΜΕ ούτε είδε, ούτε κατάλαβε, απ’ ότι φαίνεται τις πραγματικές επιδιώξεις του δίδυμου Κεραμέως – Ζαχαράκη, τον επικοινωνιακό χαρακτήρα των μέτρων και πως αυτά θα αξιοποιηθούν την επόμενη ως δούρειος ίππος για την εφαρμογή νέων αντιεκπαιδευτικών πολιτικών και έσπευσε να ευθυγραμμιστεί στην πολιτική του υπουργείου “για να μην απομονωθεί ο κλάδος”, όπως σημειώνουν. Για εμάς όμως αλλά και για το ρεύμα των Παρεμβάσεων, γέννημα – θρέμμα των μεγάλων πανεκπαιδευτικών αγώνων από το 1988 ως σήμερα, η υπηρέτηση και η υπεράσπιση του Δημόσιου Δωρεάν Σχολείου για όλα τα παιδιά δεν χωράει στις νόρμες και στις εξαγγελίες καμιάς ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας. Αντίθετα η πολιτική μας βρίσκεται σε αδιάκοπη πάλη με την κυρίαρχη πολιτική και το ρεφορμισμό μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτόν τον προσανατολισμό αδυνατεί να τον κατανοήσει η ηγεσία του ΠΑΜΕ που αρκείται στα δικά του επικοινωνιακά τερτίπια, όπως η πρόσφατη συλλογή υπογραφών για να αναδειχθούν τα προβλήματα του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου, που ο πραγματικός τους στόχος είναι να δώσουν μια επίφαση και ένα προκάλυμμα για να παρουσιάσει τις δικές του “δημιουργικές προτάσεις” προς το υπουργείο ως τάχα προτάσεις των 5.500 συναδέλφων. 

Θα μπορούσαμε να πάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Στις πρόσφατες δηλώσεις του γγ του ΚΚΕ περί “ασύμμετρης απειλής” με αφορμή την προσφυγική κρίση στον Έβρο, που αναπαρήγαγε ατόφια την χυδαία κυβερνητική θέση. Ακόμα στην θέση τους για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα που παρά τις αντιφάσεις της βρίσκεται σε ρότα σύμπλευσης, σε μια γραμμή εθνικής συνεννόησης, που στο βάθος της βλέπει παραπομπή στη Χάγη δηλαδή συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Θα μπορούσαμε ακόμα να θυμηθούμε τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ το Φλεβάρη του 2012 που μπροστά στις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις και τους τριγμούς που προκαλούσαν στο κλυδωνιζόμενο αστικό σύστημα, έσπευσε να σώσει την παρτίδα ζητώντας “εκλογές τώρα”, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο στο ΣΥΡΙΖΑ να τρυγήσει εκλογικά το λαϊκό κίνημα. Δεν ξεχνάμε ακόμα και την περίοδο της συγκυβέρνησης και της οικουμενικής και το ρόλο που έπαιξε η ηγεσία του ΚΚΕ ως στήριγμα του αστικού συστήματος. Θα μπορούσαμε να πάμε ακόμα πιο πίσω στην ιστορία του τόπου ο κατάλογος όμως είναι μακρύς.

Θα θέλαμε να πούμε δυο λόγια όμως και για την εκπαίδευση. Διαβάζοντας τις σελίδες του εκπαιδευτικού κινήματος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες πολύ δύσκολα θα βρει κανείς τη δράση της παράταξης του ΚΚΕ που αλλάζει κάθε τόσο ονόματα (ΕΣΑΚ/ΔΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΣΕ) όχι όμως και πολιτική. Όλοι οι μεγάλοι αγωνιστικοί σταθμοί του εκπαιδευτικού κινήματος από τα τέλη του ‘80 και δώθε βρήκαν την ηγεσία του ΠΑΜΕ σε ρόλο είτε παρακολουθητή ή ακόμα χειρότερα σε ρόλο αναχώματος. Το Μάη του 2013 μπροστά στην απεργία στις εξετάσεις με την καταστολή της επιστράτευσης αλλά και αργότερα το Σεπτέμβρη του 2013, η ηγεσία του ΠΑΜΕ αλλά και του ΚΚΕ προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην κυβέρνηση Σαμαρά καταφεύγοντας στην ανοιχτή υπονόμευση των απεργιών. Ο Σοφιανός για λογαριασμό της ηγεσίας του ΚΚΕ από τα τηλεοπτικά παράθυρα κουνούσε το δάχτυλο στους εκπαιδευτικούς λέγοντας ότι με την απεργία στις εξετάσεις θίγουν τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, την ίδια ώρα που ο Κουτσούμπας προεξοφλούσε πως οι εκπαιδευτικοί δεν θα προσέλθουν στις Γενικές Συνελεύσεις. Η ζωή όμως τους διέψευσε και οι αγώνες των εκπαιδευτικών τους έβαλαν στο περιθώριο! Στη πολύμηνη απεργία διάρκειας του 1997 η ηγεσία της ΕΣΑΚ/ΔΕΕ χρειάστηκε τέσσερεις εβδομάδες παρακολουθητισμού του μεγαλειώδους αγώνα των καθηγητών για να αποφασίσει να μπει στη μάχη. Ως τότε κοιτούσε αμήχανα και από απόσταση. Ακόμα πιο πίσω στο 1988 στην απεργία των εκπαιδευτικών στις εξετάσεις η ηγεσία της ΕΣΑΚ/ΔΕΕ αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ τάχθηκαν ανοιχτά απέναντι στον κλάδο, στις μαζικότατες γενικές συνελεύσεις. Το ‘88 και το ‘13 αποτελούν δύο κομβικά παραδείγματα που υπογραμμίζουν πως υποκλίνεται η ηγεσία του ΠΑΜΕ στο θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων, στις “ιερές αγελάδες” του αστικού εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτοί που στα λόγια αγωνίζονται ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, υποτάσσονται και αναδιπλώνονται αυτόματα μπροστά στον ταξικό γολγοθά της νέας γενιάς που ακούει στο όνομα “πανελλαδικές εξετάσεις”.

Την περίοδο 1990 – 91, τότε που οι σπουδαίες μαθητικές καταλήψεις και κινητοποιήσεις τράνταζαν τη χώρα, τότε που θεοί και δαίμονες ξόρκιζαν το πανεκπαιδευτικό κίνημα, τότε που ο αγωνιστής Δάσκαλος Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός, δολοφονημένος από το χέρι των παρακρατικών τραμπούκων της Δεξιάς, η ηγεσία του ΚΚΕ, προσφέροντας τις υπηρεσίες της στην κυβέρνηση Μητσοτάκη καλούσε τη νέα γενιά να σταματήσει τις καταλήψεις και “να επανέλθει η ομαλότητα”! Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα. Αλήθεια γιατί τέτοια σιωπή από την ηγεσία του ΠΑΜΕ εδώ και τρεις δεκαετίες μπροστά στην ύψιστη θυσία του Δασκάλου Ν. Τεμπονέρα που έπεσε υπερασπιζόμενος την μόρφωση των παιδιών του λαού μας διδάσκοντας με το παράδειγμα τη ζωή και το θάνατό του; 

Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε και να αποδώσουμε στην πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΜΕ και εν πολλοίς του ΚΚΕ. Εν κατακλείδι επαναλαμβάνουμε πως κοινός παρονομαστής της πολιτικής αυτής πίσω από τις μεγαλοστομίες, την ταξική λογοκοπία είναι η ρεαλιστική προσαρμογή στις απαιτήσεις του αστικού συστήματος που τους μετατρέπει σε νεροκουβαλητές της Δεξιάς. Γι’ αυτό άλλωστε κάθε τόσο η ηγεσία του ΚΚΕ εισπράττει τα εύσημα από τα αστικά επιτελεία και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους για την “υπεύθυνη και συνεπή στάση της”. 

Αντιλαμβανόμαστε την αγωνία της ηγεσίας του ΠΑΜΕ να απολογηθεί για τη στάση τους που παροπλίζει ένα πολύ σημαντικό τμήμα αγωνιστών απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Ας αναζητήσουν τις αιτίες για τα αδιέξοδά τους στην πολιτική που χαράσσουν αντί να επιδίδονται σε ένα εξίσου αδιέξοδο κυνήγι ανεμόμυλων που μόνο εντυπωσιασμούς προσφέρει για εσωτερική κατανάλωση.

Χρήστος Κάτσικας, αιρετός εκπρόσωπος του ΠΥΣΔΕ Δ΄Αθήνας Χρίστος Σόφης, γραμματέας του ΔΣ ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας,εκλεγμένα μέλη με τις Παρεμβάσεις, στελέχη του Εκπαιδευτικού Ομίλου και του Μ-Λ ΚΚΕ