Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
Ο μαρτυρικος θανατος με σταυρωση χρονολογειται περιπου απο τον 6ο αιωνα π.Χ. με ξεκινημα καπου στην Περσια.
Οι καταδικασμενοι κρεμοντουσαν σε δεντρα, για να ειναι ο θανατος μαρτυρικος κι ωστοσο μακρια απ τη γη, που ο Ζωροαστρισμος δεν επετρεπε να μολυνθει.
Αυτη την εξαιρετικης απανθρωπιας εφευρεση θανατου τη ζηλεψαν πολλοι, απο τους Ασσυριους μεχρι τους Μακεδονες και απ τους Καρχηδονιους ως τους Ρωμαιους.
Ο Μεγας Αλεξανδρος, που για οσους φιλτραροντας την ιστορια κατα τα καλα και συμφεροντα, δεν εκανε σκληρο κατακτητικο πολεμο αλλα “εξαγωγη πολιτισμου”, μετα την πολιορκια της Τύρου το 333 πΧ, που κρατησε περιπου 7 μηνες, περα απο τους 8000 Τύριους που σκοτωθηκαν στις μαχες και τους 30000 που πουληθηκαν ως σκλαβοι, για παραδειγματισμο σταυρωσε αλλους 2000 πολιορκημενους.
Στους ελληνιστικους χρονους οι καταδικασμενοι λιποτακτες ή οι κακοποιοι αλλα με ταπεινη καταγωγη, κρεμοντουσαν σε πασαλο, προηγουνταν η δημοσια περιφορα και διαπομπευση κι ακολουθουσε ο αργος, μαρτυρικος θανατος.
Οι Ρωμαιοι προσθεσαν δικα τους στοιχεια για να εμπλουτισουν το μαρτυριο.
Ο καταδικασμενος, μετεφερε την οροζοντια δοκο, δεμενη στα μπρατσα του, περιφεροταν διαπομπευομενος, εν μεσω φτυσιματων, λιθοβολισμων και αυτοσχεδιων μαστιγιων, και καρφωνοταν στην καθετη δοκο που ηταν ηδη μπηγμενη στο εδαφος σε “φαλακρο” σημειο, προκειμενου ο αργος θανατος να ειναι ορατος και παραδειγματικος, καθ ολη τη διαρκεια του μαρτυριου. Μετα το καρφωμα στην καθετη δοκο, ακολουθουσε το μαστιγωμα με το φραγγελιο, μαστιγιο με προεξοχες που ξεσχιζε το δερμα και ο εσταυρωμενος αφηνοταν να εκπνευσει απο αιμορραγια ή ασφυξια και τα ορνια που επεδραμαν.
Ετσι θανατωθηκαν το 70 πΧ. ο Σπαρτακος και 6000 επαναστατημενοι δουλοι και αλλες 6000 ανθρωποι, το 36 πΧ στο Ρωμαϊκο εμφυλιο.
Μετα τη σταυρωση του Ιησου και τη αναδειξη του σταυρου σε ιερο συμβολο για τους χριστιανους, η σταυρωση καταργηθηκε και αντικατασταθηκε απο αλλους μαρτυρικους θανατους.
Η Ιερα Εξεταση το Μεσαιωνα χρησιμοποιωντας δεκαδες παραλλαγες μαρτυρικων θανατων, με ευλαβεια απεφυγε τη σταυρωση. Οι αγιοι εκπροσωποι της Ιερας Εξετασης, περα απο τον αποκολλητη στηθους, τον αποκολλητη γλωσσας, τον τσακιστη κεφαλης, και αλλα ιερα ευφανταστα, ως πλησιεστερο στο σταυρο, επινοησαν τον Κλοιο, στον οποιο μεσα απο μια τρυπα περνουσαν το κεφαλι και τις παλαμες, με το υπολοιπο σωμα αιωρουμενο στον αργο, μαρτυρικο θανατο. Κοντα στο σταυρο ηταν και το Παλουκι, απο το οποιο κρεμοταν το σωμα του αιρετικου η της μαγισσας, για να ψηθει στην ιερα πυρα. Μαλιστα υπηρχε τοση ιερη προσπαθεια διαφυλαξης της ορθης πιστης, ωστε συχνα η γλωσσα δενοταν σε δυο πυρινες πλακες για να ειναι οι κραυγες πιο αναρθρες και παραδειγματικες.
Κι ερχομαστε στο σημερον, στη σημερινη εποχη, οπου οι φασιστες του ΙΣΙΣ, συνεπικουρουμενοι σε χρηματοδοτηση, οπλισμο και ενθαρρυνση απο το Πενταγωνο, χρησιμοποιησαν τη σταυρωση ως παραδειγματικο θανατο για δεκαδες Συριους.
Αυτοι δεν προλαβαν να πνιγουν στο Αιγαιο ή να σαπισουν στη Μορια.
Μικρο παιδι, το “σημερον κρεμαται επι ξυλου” μ’ εκανε να κλαιω για ενα μαρτυρικο θανατο.
Σιγα-σιγα, εμαθα να κλαιω για πολλους.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
