Μετά το ξεπούλημα της απεργίας στις 3 Ιούνη, στο οποίο χοροστάτησε το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ με την άτακτη υποχώρηση και στοίχιση πίσω από τη «συνδικαλιστική μαφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ», τα συνδικαλιστικά του στελέχη ανέλαβαν το θλιβερό έργο να δικαιολογήσουν τη στάση τους αυτή στο εσωτερικό της παράταξής τους αλλά και στο σύνολο των εργαζομένων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Σε άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου (5-6 Ιουνίου), ο Σπ. Μαρίνης (Σ.Μ.), κεντρικό στέλεχος του ΠΑΜΕ και μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, κατά τη συνήθη και προσφιλή τακτική του ΠΑΜΕ, επιχειρεί από τις πρώτες κιόλας αράδες να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, να παραποιήσει τα γεγονότα για να δημιουργήσει εντυπώσεις.

Πριν μπούμε στην ουσία του ζητήματος, ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη των εκπροσώπων του ΠΑΜΕ. Στην προκηρυγμένη από ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ 24ωρη απεργία στις 26/11, την οποία επικαλείται στην αρχή της «απάντησής» του ο Σ.Μ., για να θυμίσει υποτίθεται τους αγώνες της παράταξής του, τόσο το ΠΑΜΕ όσο και όλοι όσοι την προκήρυξαν ήταν άφαντοι από την απεργιακή συγκέντρωση που πραγματοποίησαν μια σειρά πρωτοβάθμια σωματεία στην πλατεία Κοραή, ζωσμένη από παντού από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής. Κάτω από τη γενική γραμμή της «υπεύθυνης στάσης» που χάραξε η ηγεσία του ΚΚΕ, της προσαρμογής και της υποταγής δηλαδή στην τρομοκρατική κυβερνητική πολιτική κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν και καταψήφισαν παντού την πρόταση για την πραγματοποίηση συλλαλητηρίων στην Αθήνα στις 26/11. Την ίδια στάση άρνησης απεργιακών κινητοποιήσεων κράτησαν οι εκπρόσωποί του στα συνδικάτα και μπροστά στην ψήφιση του αντιλαϊκού προϋπολογισμού το Δεκέμβρη του 2020.

Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, η γενική γραμμή του ΠΑΜΕ είναι, στην πραγματικότητα, η πολιτική του «μετά θα λογαριαστούμε». Υπέκυψε μπροστά στις κυβερνητικές πιέσεις, επιδόθηκε σε μυστικές και συμβολικές κινητοποιήσεις κάποιων στελεχών του, αρνούμενο να καλέσει δημόσια τους εργαζόμενους και το λαό σε μαζικές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, αναπαράγοντας το ίδιο πάντα ψευτοεπιχείρημα της κυβέρνησης πως «οι μαζικές συγκεντρώσεις θέτουν σε κίνδυνο την υγεία του λαού».

Αυτό έπραξαν και την Πρωτομαγιά του 2020, με τις θεαματικές επιδείξεις «υπεύθυνης δύναμης» μπροστά στο Κοινοβούλιο, με τις μεζούρες στο χέρι και τα αυτοκόλλητα στην άσφαλτο. Επιδείξεις νομιμοφροσύνης προς όσα επιτάσσει η κυβέρνηση και η αστική τάξη. Για αυτή τη στάση τους, μάλιστα, εισέπραξαν για άλλη μια φορά τα εύσημα, όχι από τον κόσμο της εργασίας αλλά από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία -εγχώρια και διεθνή- και από όλους αυτούς που με άλλοθι και πρόσχημα την πανδημία επιχείρησαν να σπείρουν το φόβο στο λαό μας για να σαρώσουν λαϊκές και εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Το ίδιο έπραξε και στο Πολυτεχνείο κ.ο.κ.

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αναγκάστηκαν να συρθούν στις κινητοποιήσεις μόνο όταν το φοιτητικό κίνημα φούντωσε, όταν μαζικά και απανωτά οι χιλιάδες των φοιτητών κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων, όταν μαζί με τις μαζικές κινητοποιήσεις στη Ν. Σμύρνη και στις γειτονιές της Αθήνας έσπασαν στην πράξη τις φασιστικές κυβερνητικές απαγορεύσεις και την αστυνομοκρατία. Τότε σύρθηκαν και υποχρεώθηκαν να ανασκευάσουν μερικώς τη γραμμή τους για να μην βρεθούν στο περιθώριο.

Στο διάστημα της καραντίνας και των σκληρών χουντικών απαγορεύσεων, της άγριας αστυνομοκρατίας και καταστολής, της επελαύνουσας κυβερνητικής πολιτικής, συγκρούστηκαν δύο γραμμές. Η γραμμή της προσαρμογής, της υποταγής και της συνθηκολόγησης στα κυβερνητικά προστάγματα και η γραμμή που καλούσε σε παλλαϊκό αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική για την υπεράσπιση της Δημόσιας Δωρεάν Υγείας, των εργασιακών κατακτήσεων, των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Η πρώτη βρήκε εκφραστές πρώτα και κύρια τις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, με την ευθύνη των συνδικαλιστικών παρατάξεων της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ. Τη δεύτερη υπηρέτησαν με συνέπεια οι πραγματικά ταξικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, ανάμεσα σ’ αυτές το ρεύμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, η ΕΡΓ.Α.Σ – Εκπαιδευτικός Όμιλος και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Ας έρθουμε όμως στο επίδικο. Οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ, οι «ταξικοί συνδικαλιστές» της φράσης, που με κάθε ευκαιρία μπήγουν καρφιά στα μάτια της εργοδοσίας, χαλάνε τα σχέδια της «συνδικαλιστικής μαφίας της ΓΣΕΕ» και κουνούν αυστηρά το δάχτυλο απειλώντας τάχα την κυβέρνηση «να μην τολμήσει να καταθέσει το αντεργατικό τερατούργημα», οφείλουν να δώσουν απαντήσεις σε ορισμένα εύλογα -ενοχλητικά γι αυτούς- ερωτήματα.

Δεν αποτελεί είδηση ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ θα έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει και να δυναμιτίσει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης πανεργατικού αγώνα ενάντια στο αντεργατικό ν/σ. Και έτσι συνέβη όταν διχαστικά κήρυξε απεργία στις 10/6, ενώ ήταν γνωστή και αποφασισμένη η 24ωρη απεργία από ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ – ΕΚΠ και πλήθος άλλων συνδικάτων στις 3/6. Σαν έτοιμες από καιρό, οι συμβιβασμένες παρατάξεις των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να μαζέψουν όπως-όπως την απεργία στις 3/6 και να τη μεταθέσουν για τις 10/6.

Το ΠΑΜΕ λοιπόν, που μονίμως καταγγέλλει όλους τους υπόλοιπους για αδράνεια και υπονόμευση των αγώνων και κλίνει την «αντεπίθεση» και την «κλιμάκωση του αγώνα» σε όλες τις πτώσεις, γιατί δεν αξιοποίησε την ευκαιρία ώστε να πραγματοποιηθεί απεργία και στις 3/6 και στις 10/6; Γιατί επέλεξε να αναπαράγει, μαζί με τις ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ, το δίλημμα 3 ή 10 Ιούνη; Το στέλεχος του ΠΑΜΕ μας δίνει την απάντηση λέγοντας ότι «το κρίσιμο σε αυτή τη φάση δεν είναι η ημερομηνία αλλά η ανάγκη πανεργατικής απεργίας». Όταν δηλαδή το ΠΑΜΕ φλυαρεί για ξεσηκωμούς και κλιμακώσεις εννοεί μια απεργία στις παραμονές της ψήφισης του νομοσχεδίου και όχι έναν παρατεταμένο πανεργατικό αγώνα, μια πραγματική κλιμάκωση και με νέα απεργία.

Ακόμα παραπέρα, γιατί το ΠΑΜΕ, ενώ καταγγέλλει με τα χειρότερα λόγια τη συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ χαρακτηρίζοντας την απόφασή της για απεργία στις 10/6 ως «διαλυτική φιτιλιά», σέρνεται τελικά πίσω από αυτή,  συναινεί στη μετάθεση της απεργίας και στοιχίζει μάλιστα τα 500 -και βάλε- συνδικάτα που ελέγχει πίσω από αυτή, υποχρεώνοντάς τα να αλλάξουν άρον-άρον τις αποφάσεις τους, εκθέτοντας τα μέλη του που «οργώνουν τους χώρους δουλειάς για την προετοιμασία της απεργίας στις 3/6», όπως μας πληροφορούσε ο «Ρ» μέχρι και τις 30/5;

Ας πάμε παρακάτω. Την Πρωτομαγιά στήθηκε το ίδιο ακριβώς σκηνικό, με την ηγεσία της ΓΣΕΕ να κρατά υπονομευτική στάση απέναντι στην απόφαση των ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ κ.λπ. για απεργία στις 6/5, ανακοινώνοντας τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς στις 4/5. Τότε, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα και τα άλλα συνδικάτα έμειναν σταθερά στην απόφασή τους να απεργήσουν στις 6 Μάη. Η μαζική συμμετοχή δικαίωσε αυτή την επιλογή και απάντησε στην υπονομευτική κίνηση της ΓΣΕΕ. Γιατί τότε δεν ακύρωσαν την απεργία στις 6 Μάη και να πάνε στις 4 Μάη με τη ΓΣΕΕ προκειμένου να εξασφαλίσουν δήθεν την «ανάγκη πανεργατικής απεργίας» που επικαλούνται τώρα; Δεν ήταν δηλαδή πανεργατική η απεργία της 6 Μάη; Γιατί δεν έκαναν το ίδιο και τώρα; Τι συνέβη τρεις εβδομάδες μετά, και το ΠΑΜΕ – κατεξοχήν διασπαστική δύναμη των εργατικών κινητοποιήσεων που δεν θέλει ούτε στην ίδια πλατεία να βρεθεί με άλλες δυνάμεις – ακύρωσε την απεργία που είχαν προκηρύξει και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του για να συμπορευτεί με τον Παναγόπουλο, στο όνομα της ενότητας και διακηρύσσοντας θρασύτατα ο Σ.Μ. ότι «το σχέδιο διάσπασης του κοινού αγώνα όλων των εργαζομένων δεν πέρασε».

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Το ΠΑΜΕ δεν πιστεύει, παρά τα όσα ηχηρά διακηρύσσει, στη δυνατότητα και τη δύναμη της αγωνιστικής και απεργιακής απάντησης των εργαζομένων και κρύβεται πίσω από τη ΓΣΕΕ και τη μετάθεση της απεργίας για τις 10/6. Αυτό φαίνεται και από την ανακοίνωση του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ στις 19/5, που έκανε έκκληση για «κοινή ημερομηνία Γενικής Απεργίας, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομέα» και την οποία στήριξαν. Προλείαναν έτσι το έδαφος για την ακύρωση της προκηρυγμένης και αποφασισμένης απεργίας στις 3/6. Και σφιχταγκαλιασμένο με τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΑΔΕΔΥ, του ΕΚΑ κ.λπ. ματαίωσαν την απεργία στις 3/6.

Ακόμα όμως και μετά από αυτές τις εξελίξεις και αφού το ΠΑΜΕ με τη στάση του μετέτρεψε την απεργία στις 3/6 σε απογευματινό συλλαλητήριο, γιατί αρνήθηκε και καταψήφισε τόσο στο ΕΚΑ όσο και στην ΑΔΕΔΥ την πραγματοποίησή του; Σαφέστατα το έπραξε για να πραγματοποιήσει τις δικές του παραταξιακές κινητοποιήσεις, αδιαφορώντας και ακυρώνοντας – κατά τα συνήθη – οποιαδήποτε κοινή, ενωτική κινητοποίηση.

Όπως σε όλη τη διάρκεια της πολύμηνης καραντίνας και των κυβερνητικών απαγορεύσεων, έτσι και τώρα, αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία με τη συνεπή και ανυποχώρητη στάση των πραγματικά ταξικών δυνάμεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπέστειλαν τη σημαία του απεργιακού αγώνα. Αυτό έπραξαν και στις 26/11 και τις παραμονές της ψήφισης του προϋπολογισμού και σε όλες τις κινητοποιήσεις. Αυτό το ταξικό χρέος τους έκαναν και στις 3/6 κηρύσσοντας στάσεις εργασίας και καλώντας σε μεσημεριανά απεργιακά συλλαλητήρια στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Σάμο, την Ικαρία, στα Χανιά και αλλού, καλώντας στην 24ωρη απεργία στις 10/6, σώζοντας έτσι την τιμή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στην πολιτική του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.

Μια τέτοια στάση κράτησε και το ναυτεργατικό σωματείο της ΠΕΝΕΝ. Παρέμεινε στην αρχική του απόφαση για απεργία στις 3/6 και αντιμετώπισε αφόρητες πιέσεις και εκβιασμούς από την κυβέρνηση και το εφοπλιστικό κεφάλαιο με την ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού και την ποινικοποίηση της απεργίας. Οι αθλιότητες με τις οποίες επιτίθεται το στέλεχος του ΠΑΜΕ στην ΠΕΝΕΝ, καταγγέλλοντάς την για «τυχοδιωκτικά παιχνίδια», επιχαίροντας για την τελική υποχώρηση του ναυτεργατικού συνδικάτου κάτω από τις αφόρητες πιέσεις που δέχθηκε, δίνοντας μάλιστα και μαθήματα για το πόσο «σκληρή ταξική αναμέτρηση είναι η απεργία», όλα αυτά αποτελούν πραγματικό βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και του εφοπλιστικού κεφαλαίου, αποτελούν τελικά – σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία – πολύτιμες υπηρεσίες στην κλιμακούμενη κατασυκοφάντηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Εν όψει της κατάθεσης του ν/σ πρέπει να ενταθεί ο αγώνας ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα. Να δυναμώσει το απεργιακό μέτωπο με τη μαζική συμμετοχή συνδικάτων, εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και σωματείων στην πανεργατική απεργία στις 10/6. Πρέπει να ριχτούν στη μάχη όλες οι δυνάμεις, να σπάσει η γραμμή της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, να κλιμακωθεί ο αγώνας και με νέα απεργία! Ξεπερνώντας τα εμπόδια που βάζουν οι δυνάμεις της συνθηκολόγησης και της υποταγής, να συγκροτηθεί ένα ενιαίο ρωμαλέο πανεργατικό μέτωπο που θα βάλει φραγμό και θα ανατρέψει τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου.

ΥΓ: Ο Σπ. Μαρίνης αναφέρει στο άρθρο του επανειλημμένα τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ως την παράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν δεν γνωρίζει τι είναι το ρεύμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ τότε ας ρωτήσει να μάθει. Αν όμως γνωρίζει, τότε επιβεβαιώνει και με αυτό τον τρόπο πόσο η συνειδητή διαστρέβλωση και παραποίηση της πραγματικότητας αποτελεί πάγια τακτική του πολιτικού και συνδικαλιστικού χώρου που εκπροσωπεί.

Χρίστος Σόφης

Μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ,

με τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις,

Στέλεχος της ΕΡΓ.Α.Σ – Εκπαιδευτικός Όμιλος