Άλλοι, ως ενότητα εννοούν μόνο αυτή “από τα πάνω”: κομμάτων, οργανώσεων και παραγόντων, είτε για τα μεγάλα, είτε για τα μικρά και μερικά ζητήματα, που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ένωσή τους και για τα μεγάλα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η από τα πάνω ενότητα μπορεί να συμβάλλει στην άρση παρεξηγήσεων δεκαετιών, να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για να προσχωρήσουν και περισσότερες, ανένταχτες δυνάμεις. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το τρίπτυχο ενότητα-μαζικότητα-νίκη. Δεν είναι όμως δεδομένο ότι πάντοτε μπορεί να υπάρχει αυτή η “μαζικότητα”. Το πόσο εκτός πραγματικότητας και κούφια φαντάζουν καλέσματα π.χ. για “ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς” δεν οφείλεται μόνο στο ότι τα απευθύνουν δυνάμεις που αποχώρισαν από το Σύριζα, ή ότι ο όρος “ριζοσπαστική” δεν λέει κάτι, αλλά και γιατί δεν υπάρχει πια το “ακροατήριο” να τα ακούσει: είτε λόγω εξαγοράς του από το Σύριζα (αυτή δεν ταυτίζεται με την παραμονή – περιλαμβάνει και άλλους, που έφυγαν), είτε λόγω ιδιώτευσης, είτε λόγω της έλλειψης πια της ελάχιστης υλικής βάσης που χρειάζεται για αγώνα, δηλαδή, της αλλαγής της υλικής βάσης της ελληνικής κοινωνίας. Εξάλλου, σε περιόδους υποχώρησης, ούτε για τα μικρά δεν κινητοποιούνται κάποιοι, κι όχι μόνο αυτοί που συνήθισαν στην “υψηλή πολιτική”. Άλλωστε, “νίκη” για ποιο πράγμα; Και τι σημαίνει νίκη; Ας αφήσουμε, δε, στην άκρη, ότι οι ενότητες μακριά από τα “κάτω” (ακόμα και για τα “μικρά”), είναι το εύφορο έδαφος για παρασκήνια, μικροκομματικές αξιώσεις και υπολογισμούς, ίντριγκες και άλλες νοσηρές καταστάσεις που οδηγούν σε μαζική αποστροφή της πολιτικής και διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης.

Η ενότητα όπως την εννοούσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί παρά να αφορά μια ποιοτικά διαφορετική κατάσταση από τις παραπάνω εκδοχές. Έχει να κάνει με σύμπτωση θέσεων από τα κάτω για τα πιο βασικά ζητήματα, τους άξονες, την κεντρική κατεύθυνση της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι που δημιουργεί τους όρους για τη γέννηση ενός “ρεύματος” στην κοινωνία, πλατύτερου της οργανωτικής του μορφής (“μετώπου”), με βάση το οποίο γεννιέται η δράση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ενότητα και για τα μικρά και κυρίως, όπως αναφέρει και το παρακάτω άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη, να στερεώσει την ενότητα “από τα πάνω”, όπου οι μικροκομματικές στάσεις πιο εύκολα στιγματίζονται από τους “κάτω”, στους οποίους οι “από τα πάνω” λογοδοτούν, έστω και σε μη οργανωμένη μορφή.

Είναι εφικτή μια τέτοια ενότητα σήμερα; Ναι. Κι αυτό γιατί εξακολουθεί να υπάρχει η απαραίτητη προϋπόθεση. Το ότι βρισκόμαστε σε περίοδο κινηματικής υποχώρησης, ακόμα και έντασης φαινομένων κανιβαλισμού, δεν σημαίνει ότι ο λαός έχει συνθηκολογήσει και έχει “ιδεολογικά” αποδεχτεί το κήρυγμα του καθεστώτος (είναι άλλο πράγμα ο καθεστωτικός “λαϊκισμός” και η διάσταση λόγων-έργων για την οποία πράγματι ο λαός είναι πιο καχύποπτος). Ο λαός παρακολουθεί και θα τιμωρήσει, αργά ή γρήγορα, έστω και όχι όλους τους για μικρο-ή έσω-κομματικούς λόγους διασπαστές και τους βερμπαλιστές, έστω και όχι όλους σε αυτές κιόλας τις εκλογές, δηλαδή, έστω από αυτό το κατώτερης μορφής συμμετοχής “μετερίζι”. Το γεγονός και μόνο ότι το καθεστώς δεν έχει επιτύχει τη σταθεροποίησή του, αποδεικνύεται από το ότι συνεχώς επιστρατεύει και ρίχνει στην αρένα του κομματικού συστήματος νέες εφεδρείες, κι όχι μόνο παλιές, και από το ότι, αν και έχει καταλήξει σε πιο δεξιό κομματικό σύστημα, ακόμα δεν έχει καταλήξει στον αριθμό των κομματικών του εκπροσώπων.

***

Το πρώτιστο χρέος απέναντι στο λαό και την Ελλάδα

Στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα συνεχίζονται οι ζυμώσεις γύρω απ’ το πολιτικό πρόβλημα που έβαλαν έντονα οι εκλογές στις 21 και 28 του Νοέμβρη και που όξυνε στο έπακρο ο πανελλαδικός ξεσηκωμός απ’ αφορμή την προδοσία, προδοσία τόσο της αμερικανοδουλείας όσο και των “συμμάχων μας”, πάνω στο κυπριακό.

Υπάρχουν μερικοί αποτυχημένοι και χρεωκόποι πολιτικοί, που φαντάζονται ότι το πολιτικό αυτό πρόβλημα μπορούν να το λαθροχειριστούν πάνω στο σκοπό που τους σφυρίζουν κάθε φορά τα αφεντικά τους, ντόπια και ξένα. Είναι πασίγνωστο στον καθένα τι θέλουν τα αφεντικά αυτά: να κρατούν το λαό και την Ελλάδα δεμένους στην αμερικανόπνευστη πολιτική των Παπάγου-Παπατζή, που είναι η πολιτική και όλης της αμερικανοδουλείας. Να την κρατάν καρφωμένη στις ατίμωση της προδοσίας της 12 του Οχτώβρη του 1953. Θέλουν να μας αρμέγουν από 10 μαστάρια και μέχρι ολοκληρωτική απομύζηση, θέλουν τους φαντάρους μας 600 με 800 χιλιάδες έλληνες, να μπορούν να τους σκορπάν, όπως έγινε με την Κορέα στις πέντε άκρες του κόσμου, να χύνουν το αίμα τους και να σκοτώνονται για να φτιάχνουν αυτοί δολλάρια. Θέλουν την Ελλάδα πολεμικό ορμητήριό τους, με συνέπεια, πρώτη η Ελλάδα να δεχθεί κατακέφαλα το ολοκληρωτικό ξερίζωμα του ατομικού πολέμου. Αυτά θέλουν τα αφεντικά. Μα ο λαός θέλει άλλα και αυτό που θέλει τό ‘πε και το ‘δειξε στις εκλογές και με τον εθνικό του ξεσηκωμό για το κυπριακό. Ο λαός θέλει αλλαγή, αλλαγή στην εσωτερική και εξωτερική πορεία της χώρας, θέλει να μπορεί να ζήσει, να αναπνέει και να δουλεύει λεύτερα, να γίνεται σεβαστή η εθνική του αυτοτέλεια και η ανεξαρτησία, να ζει και να συνεργάζεται ειρηνικά με όλους τους λαούς.

Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτά που θέλουν τα αφεντικά, οι ντόπιοι μεγαλοπλουτοκράτες και οι αμερικανοάγγλοι στραγγαλιστές και αυτό που θέλει ο λαός είναι ριζικά, ανειρήνευτα αντίθετα. Και αυτό που θέλει ο λαός έρχεται από πολύ βαθιά, αναφέρεται σε ζητήματα ζωής ή χαμού για το λαό και αγκαλιάζει τα πιο πλατιά στρώματά του, τη μεγάλη πλειοψηφία του, για να μπορέσουν να το λαθροχειριστούν και να το πνίξουν ή να το ευνουχίσουν οι γνωστοί χρεωκόποι πολιτικοί. Και είναι καταδικασμένα σε απόλυτη αποτυχία όλα τα κόλπα και οι δοκιμές, που πάνε να επαναλάβουν το ξεσκεπασμένο πια και κουρελιασμένο πείραμα Πλαστήρα. Ο λαός θέλει ενότητα και δράση και η ενότητα αυτή του λαού φουντώνει απ’ τα βάθη, απ’ τη λαϊκή ρίζα, ξανασμίγουν τα χνώτα του λαού, παραμερίζονται προστριβές, αντιπάθειες, παρεξηγήσεις, για να γίνει η ένωση η αγωνιστική, το μεγάλο, το εθνικό, το πατριωτικό. Πρόκειται για την ύπαρξη, για την υπόσταση, για την τιμή μας, για την Ελλάδα και γελιένται οιχτρά όσοι πολιτικοί νομίζουν ότι μπορούν να παίξουν με τα πιο άγια αισθήματα, με τους πιο ιερούς πόθους του λαού. Δοκίμασαν οι Παπάγοι-Παπατζήδες, οι Σπυρίδωνες και όλη η κυπροκαπηλεία να παίξουν με το κυπριακό και κάηκαν.

Σκοτεινές και καταχθόνιες δυνάμεις της πλουτοκρατίας και της ξενοκρατίας, οι χρεωκόποι πολιτικοί και οι σπιρουνάτοι του “ΙΔΕΑ” συνωμοτούν πάλι κατά του λαού και της Ελλάδας και όσοι στα παρασκήνια κατεργάζονται τη λαϊκή διάσπαση, αυτοί βοηθούν τους εχθρούς του λαού και μονάχα αυτούς. Και αυτούς που κατεργάζονται τη διάσπαση ο λαός τούς ξεσκεπάζει, τους παραμερίζει και προχωρεί. Είναι παλλαϊκή και εθνική η πολιτική επιταγή για πατριωτική δημοκρατική ενότητα και πάλη ώστε να μη μένει χαραμάδα για μικροκομματικούς και μικρόψυχους υπολογισμούς και φιλοδοξίες και ακριβώς γιατί πρόκειται για παλλαϊκή, για εθνική επιταγή δε χωρούν και δεν επιτρέπονται παζαρέματα και συναλλαγές. Αντισυναγερμική ενότητα απ’ τα πάνω και απ’ τα κάτω, οργάνωση και πάλη του λαού για άμεσες εκλογές με αναλογική από υπηρεσιακή κυβέρνηση για να μπει φραγμός σε όλα τα σκοτεινά σχέδια του ΙΔΕΑ, όλων των εχθρών του λαού, για να ανοίξει ο δρόμος προς την αλλαγή. Αυτό είναι το ελάχιστο, το απαραίτητο, το πρωταρχικό σήμερα και εφόσον στα προβλήματα της αλλαγής θα υπάρξει σύμπτωση γνωμών, που θα περιλαβαίνει τις βασικές κατευθύνσεις στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική, σύμπτωση πατριωτική, δημοκρατική, τότε εμείς μπορούμε να προχωρήσουμε και πιο πέρα και να υποστηρίξουμε κάθε τέτοια προσπάθεια και πραγματοποίηση χωρίς να προβάλουμε μικροκομματικές αξιώσεις.

Γελιένται όμως πέρα για πέρα όσοι απ’ τους χρεωκόπους πολιτικούς φαντάζονται ότι μπορούν να επιτύχουν εδώ τα πολιτικά και εκλογικά, αντιλαϊκά και διασπαστικά μαγειρέματά τους, που τόσο βιαστικά και παρασκηνιακά ζεσταίνουν τον τελευταίο καιρό. Πέρασε ο καιρός με τους κυματοθραύστες. Το λαϊκό κύμα θέλει πλατύ δημοκρατικό, πατριωτικό άνοιγμα, απλωσιά, ορίζοντα και αντάξιους μπροστάρηδες, θέλει ενότητα πατριωτική και δημοκρατική, χωρίς φράγματα και τρικλοποδιές, γιατί μόνο έτσι είναι δυνατή και η αποφασιστική αγωνιστική πάλη.

Αυτόν τον πατριωτικό δρόμο βαδίζουμε εμείς και απλώνουμε το χέρι σε όλους που τραβάν στην ίδια κατεύθυνση. Όλα τ’ άλλα τα πονηρά και τα σκοτεινά, που αποβλέπουν να σκαρώσουν αντιλαϊκό συνασπισμό με αντισυναγερμική ταμπέλα, τα μυρίζεται και τα ξετινάζει ο λαός. Και όσο πιο γερά τον ενώσουμε στη βάση του, στη ρίζα του, τόσο θα ξεσκεπάζονται οι χρεωκόποι και οι διασπαστές, τόσο θα βρίσκουν το σωστό δρόμο, όσοι διστάζουν και ταλαντεύονται, τόσο ο οργανωμένος λαϊκός αγώνας θα φουντώνει και θα προχωρεί, σαρώνοντας, προς το σκοπό, προς την πατριωτική δημοκρατική αλλαγή, όλα τα εμπόδια, όλα τα σχέδια όλων των εχθρών του.

Αυτού, στην ένωση και την οργάνωση του λαού στη βάση, στη ρίζα, παραμένει το κύριο πρόβλημα. Όσο θα γίνεται αυτό, θα απλώνει και θα στερεώνει και η ενότητα πάλης και απ’ τα πάνω. Αυτού βρίσκεται και το βαθύτερο νόημα και των ζυμώσεων και των ανακατατάξεων, που γίνονται γύρω μας σε όλη τη χώρα, αυτού συγκεντρώνουμε και εμείς την κύρια προσοχή μας και καλούμε στο έργο αυτό και όλους τους συνεπείς δημοκράτες, που στην αγωνιστική, πατριωτική, αντισυναγερμική σύμπραξη, βλέπουν σήμερα το πρώτιστο πολιτικό χρέος τους, χρέος απέναντι στο λαό και την Ελλάδα.

Δημοσιεύτηκε, μεταξύ άλλων στον “Λαϊκό Αγώνα”, όργανο των προσφύγων της Ελλάδας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας, Χρόνος Ε’, αριθμός φύλλου 830, Πέμπτη 6 Γενάρη 1955, σ.1.