Με αφορμή το θάνατο του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα τα εγκώμια για το ρόλο του και τα έργα και ημέρες της περεστρόϊκάς του. Οι ηγέτες και τα ΜΜΕ της Δύσης εκφράζουν τώρα τα συλλυπητήριά τους για το θάνατο του Γκορμπατσώφ και εξαίρουν τις «μεταρρυθμίσεις» του εκλιπόντος που έβαλαν, όπως λένε, τέλος στον «ψυχρό πόλεμο»(!). Αλλά στην ίδια τη Ρωσία, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν φαίνεται να συμμερίζεται τα συμπεράσματα και τη στεναχώρια τους…

Αναδημοσιεύουμε από το Λαϊκό Δρόμο της 31ης Αυγούστου 1991, πρωτοσέλιδο σχόλιο της εφημερίδας που θυμίζει στους αναγνώστες μας, κάποια από τα έργα του Γκορμπατσώφ, εκείνων των ημερών που σήμαναν την τελευταία πράξη ολοκλήρωσης της αντεπαναστατικής παλινόρθωσης και της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΣΕ.

***

Τη μια μέρα έβαλε τον Μωυσέγιεφ υπουργό Άμυνας και την άλλη τον άλλαξε γιατί είχε αντιρρήσεις ο… Μπους. Ο τελευταίος μάλιστα του έστειλε και κατάλογο «μεταρρυθμίσεων» που θάπρεπε να προωθηθούν.

Αφού υποβλήθηκε σε δημόσια (τηλεοπτική) διαπόμπευση από τον Γιέλτσιν, ο οποίος στην πράξη τον κατάργησε, αναγκάζοντάς τον να καταπιεί τις αντιρρήσεις του και -μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων που παρακολουθούσαν «ζωντανή» από την τηλεόραση τη συνεδρίαση του Ανώτατου Σοβιέτ της Ρωσίας- να υπογράψει διάταγμα για «αναστολή» της λειτουργίας του ΚΚ Ρωσίας, προχώρησε ο ίδιος την επόμενη στη συμπλήρωση του σεναρίου.

Εγκατέλειψε το βυθιζόμενο σκάφος, παραιτήθηκε από Γ.Γ. του ΚΚΣΕ, κάλεσε την ΚΕ του κόμματος που τον είχε αναδείξει στην ηγεσία του να αυτοδιαλυθεί, δέσμευσε την περιουσία και σφράγισε τα γραφεία του, διέλυσε με δυο λόγια από «τα πάνω» το ΚΚΣΕ, αφού προηγούμενα με την όλη γραμμή και την πολιτική του το είχε οδηγήσει στον έσχατο ιδεολογικό εκφυλισμό, την εσωτερική διάβρωση και τον κατακερματισμό.
Αφού τα κατάφερε και δεν έμεινε και τίποτε όρθιο, αφού έμπασε τη Σ.Ε. στο δρόμο της απελπισίας, της παρακμής και της αποσύνθεσης, αφού οι Βαλτικές χώρες ουσιαστικά αποσχίστηκαν και τα σύνορα της ΕΣΣΔ έχουν στην … πράξη ήδη κοντύνει, ενώ και άλλες δημοκρατίες κινούνται στην ίδια ρότα κι ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο, ο Γκορμπατσώφ «απειλεί» ότι θα… παραιτηθεί, αν η Σ.Ε. πρόκειται να διαλυθεί.
Όμηρος του Γιέλτσιν, υποχείριο των πιο ξεσκολισμένων αντικομμουνιστών, με πετσοκομμένες τις εξουσίες του και με τα φτερά του μαδημένα, ακόμα κι αν διατηρήσει το πόστο του, τελειώνει, πράγμα για το οποίο δε θα βρεθούν πολλοί που θα κλάψουν.

Για τους αντιδραστικούς, για τους ιμπεριαλιστές και για τη διεθνή αστική τάξη, υπήρξε για χρόνια πολύτιμος. Ο «άνθρωπός» τους. Αλλά η ιστορία (που δεν τελείωσε!) θα κάνει τις δικές της καταγραφές: Γκορμπατσώφ, ο άνθρωπος που σύνδεσε το όνομά του με την καταστροφή της χώρας του, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και με τη διάλυση του ΚΚΣΕ.

Θα τον κρατούν και θα τον χρησιμοποιούν όσο διάστημα ακόμα θα εξακολουθεί να τους είναι -έστω και λίγο- χρήσιμος. Μετά θα πάει … στον σκουπιδοντενεκέ όπως οι στιμμένες λεμονόκουπες.

Με τα Νόμπελ του στραπατσαρισμένα, με όλα τα εύσημα που του απένειμαν ξεθωριασμένα, με τα φωτοστέφανά του σβησμένα, με τη «νέα σκέψη» του μπατιρημένη, άχρηστη, και αχρείαστη πια για τους απανταχού φίλους του της «νέας τάξης». Το άστρο του δύει, έδυσε.
Ο μοιραίος για την ΕΣΣΔ άνθρωπος, που οι ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους πάσκισαν τόσο πολύ να τον παραστήσουν σαν ένα σύγχρονο «μεγάλο» πολιτικό, βουλιάζει στο απύθμενο τέλμα που η ίδια η καταστρόϊκά του κατάφερε να δημιουργήσει.

Ο κ. Γκορμπατσώφ βυθίζεται, χάσκοντας μπροστά στην τραγωδία της Σ.Ε. και του σοβιετικού λαού, όχι σαν «μεγάλος» πολιτικός όπως τον ζωγράφιζαν, αλλά σαν ένας… μεγάλος νάνος της ιστορίας.

Υ.Γ. Το σχόλιο του Λαϊκού Δρόμου δημοσιεύτηκε στις 31 Αυγούστου 1991. Νωρίτερα στις 17 Ιουνίου 1991, τον Γκορμπατσώφ επισκέπτονταν επίσημη κομματική αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την τότε γ.γ. του κόμματος, Αλ. Παπαρήγα. Η τελευταία, στη συνάντηση εκείνη, σε έκφραση μιας πληθωρικής φιλοφροσύνης, έκανε δώρο στον Γκορμπατσώφ αγαλματίδιο του ήρωα Ηρακλή και του ευχήθηκε να ολοκληρώσει με επιτυχία το «ηράκλειο έργο» του… Η ευχή εκπληρώθηκε πλήρως ύστερα από δυόμισι μήνες…

πηγή: Λαϊκός Δρόμος