Η ανατολή της δύσης

Ο στηριζόμενος από τους ρεπουμπλικανούς, ιδιοκτήτης οίκων ανοχής, Ντένις Χοφ, κατέκτησε μια σαρωτική νίκη στο κοινοβούλιο της Νεβάδας, συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό του ποσοστό 68% και κατατροπώνοντας τη Δημοκρατική αντίπαλό του, εκπαιδευτικό, Λίζια Ρομάνοφ, στις λεγόμενες «Ενδιάμεσες Εκλογές» των ΗΠΑ της 6ης Νοεμβρίου 2018. Αυτό που κάνει ακόμα πιο μεγάλη την επιτυχία του Ντένις Χοφ, είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν …νεκρός ήδη από τις 16 Οκτωβρίου. Μια νέα εποχή ανατέλλει για την αμερικανική Δημοκρατία… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Κάλπες στην Αμερική όπως λέμε …Eurovision

Οι Αμερικανοί έχουν μία τάση, που ενισχύεται τις τελευταίες δεκαετίες και τα τελευταία χρόνια, να δίνουν κάποιες νότες «πρωτoτυπίας» στις εθνικές εκλογές τους (αν και φαίνεται ότι αυτήν τη φορά το παράκαναν).

Οι κάλπες έχουν τώρα, περισσότερο από ποτέ, κάτι από σόου, και αν άλλοτε με την εκλογή του ο ηθοποιός Ρόναλντ Ρήγκαν, ο οποίος κατόρθωσε να γίνει ο 40ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ήθελε να διαμορφώσει την αίσθηση ότι προσθέτει κάτι καινούριο στην αντίληψη για την πολιτική, όλα αυτά πλέον είναι άνετα παρωχημένα. Σήμερα, με μια φράση, οι αμερικανικές εκλογές έχουν κάτι από τη «δική μας» Eurovision η οποία, αφενός, μόνο διαγωνισμός μουσικής δεν είναι, αφετέρου προσφέρει πεδίο ανάδειξης σε κάθε Lordi και κάθε Conchita.

Στις εκλογές του 2016 η Χίλαρι Κλίντον επιχείρησε κι αυτή να πρωτοτυπήσει, υποσχόμενη, εφόσον θα αναδεικνυόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, να ανοίξει το στόμα της και να αποκαλύψει όλα όσα τυχόν γνωρίζει η Αμερική (χωρίς να τα έχει ακόμη αποκαλύψει) για τους …εξωγήινους. Το σώ­μα ψηφοφόρων των ΗΠΑ δεν συγκινήθηκε όσο θα έπρεπε. Η Χίλαρι πήρε μεν 235.000 ψήφους περισσό­τερες από τον αντίπαλό της, αλλά δεν μπόρεσε να κερδίσει τον δισεκατομμυριούχο, πρώην μεσίτη, διοργανωτή καλλιστείων και αγώνων πάλης, Ντόναλντ Τραμπ (τον οποίο εξάλλου επέλεξαν να στηρίξουν και τα πιο αντιδραστικά κέντρα της πολιτικής των ΗΠΑ).

Democratia americana

Όπως η «αμερικανική ειρήνη» (pax americana) δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει, και είναι σχεδόν συνώνυμη με τις ένοιες του πολέμου και της παγκόσμιας τρομοκρατίας σε βάρος των λαών, έτσι και η αμερικανική δημοκρατία «κείται μακράν» από το συμβατικό περιεχόμενο του όρου, και σίγουρα στο κομμάτι που αφορά στην ανάδειξη μέσω εκλογών των πολιτικών προσώπων στα διάφορα πολιτειακά αξιώματα. Καταρχάς, σε ό,τι αφορά τους ψηφοφόρους, στις Ηνωμένες Πολιτείες ολόκληρα κοινωνικά στρώματα είναι αποκλεισμένα από τη διαδικασία των εκλογών, ενώ σε ό,τι αφορά τους υποψηφίους, φαίνεται ότι το χρίσμα της υποψηφιότητας σε βουλευτικές ή προεδρικές εκλογές στην Αμερική επιτρέπεται να το διεκδικούν μόνο εκατομμυριούχοι, και άνω. Από ʼκει και πέρα, το γεγονός ότι πλεόνασμα μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ψήφων μπορεί να σε βγάλει δεύτερο στην κούρσα της εκλογικής μάχης, όπως στην περίπτωση Χίλαρι-Τραμπ, είναι απλώς μια παράδοξη λεπτομέρεια του εκλογικού συστήματος των ΗΠΑ.

Μεταξύ των παραδόξων, και ο εκλογικός νόμος της πολιτείας της Νεβάδας, ο οποίος επιβάλλει τη διατήρηση της υποψηφιότητας κάποιου ακόμη και μετά τον θάνατό του… Όμως ας μη κολλήσουμε σε λεπτομέρειες.

Έχει σημασία πάντως το κωμικοτραγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Χοφ εξελέγη, καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι καλούσαν τον κόσμο να τον ψηφίσει έστω και …νεκρό, με στόχο να περιοριστούν-συγκρατηθούν οι ψήφοι των αντιπάλων τους και να μην πέσει στα χέρια των Δημοκρατικών η πλέον χηρεύουσα (κυριολεκτικώς) έδρα. Αυτοί είναι, λοιπόν, οι Ελ Σιντ της εποχής μας…

Πρώτευσαν

Οι Ενδιάμεσες Εκλογές της 6ης Νοεμβρίου έδωσαν στους Δημοκρατικούς την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων (για πρώτη φορά έπειτα από 8 χρόνια), ενώ οι Ρεπουμπλικανοί διατηρούν υπό τον έλεγχό τους το Κογκρέσο, επιτρέποντας στον Τραμπ να μοιράζει συγχαρητήρια, μιλώντας για μια μεγάλη νίκη.

Στις Ενδιάμεσες Εκλογές έλαμψαν δια της εκλογής τους, η Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ (εξελέγη με τους Δημοκρατικούς στη Νέα Υόρκη), η οποία σε ηλικία μόλις 29 ετών έγινε το νεότερο μέλος του Αμερικανικού Κογκρέσου, καθώς και η 37χρονη Ιλχάν Ομάρ (εξελέγη με τους Δημοκρατικούς στη Μινεσότα), η οποία έγινε η πρώτη Σομαλή μετανάστης που λαμβάνει έδρα στη Βουλή των Αντιπροσώπων: «Η πρώτη μαύρη γυναίκα που εκπροσωπεί την πολιτεία μας στο Κογκρέσο. Η πρώτη γυναίκα που φοράει χιτζάμπ στο Κογκρέσο. Η πρώτη πρόσφυγας που εξελέγη στο Κογκρέσο. Και μία από τις πρώτες μουσουλμάνες που θα πάει στο Κογκρέσο», δήλωσε η Ιλχάν Ομάρ αμέσως μετά την εκλογή της.

Αν οι Κορτέζ και Ομάρ θεωρούσαν ότι κόμιζαν κάτι καινούριο με την εκλογή τους, αυτό είναι διότι δεν γνώριζαν καλά την περίπτωση Χοφ.

Ντένις Χοφ, ο καθρέφτης του αμερικανικού (εκλογικού) συστήματος

Ο Ντένις Χοφ συνήθιζε να αποκαλεί εαυτόν «ο Τραμπ του Πάραμπ», από την πόλη όπου ζούσε (ανεξάρτητη κοινότητα 36.000 κατοίκων), στη Νεβάδα. Γνήσιος ρεπουμπλικανός, ζητούσε ακόμη περισσότερα δικαιώματα για τους κατόχους όπλων και είχε σκληρή γραμμή στο μεταναστευτικό. Αφοπλιστικά, όσο και απενοχοποιημένα, ειλικρινής, αυτοπροσδιοριζόταν ως «Αμερικανός μαστροπός», ενώ υπήρξε και συγγραφέας του «αυτοβιογραφικού εγχειριδίου» με τίτλο «Η Τέχνη τού Νταβατζή». Ήταν ιδιοκτήτης ενός κλαμπ στριπτίζ, επτά οίκων ανοχής, και άλλων επιχειρήσεων. Εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία 72 ετών, έπειτα από προεκλογική συγκέντρωση -πού αλλού; …σε ένα από τα πορνεία που διατηρούσε. 

Έτσι λοιπόν, οι Ρεπουμπλικανοί δεν μπόρεσαν να κοσμήσουν την -ούτως ή άλλως αστραφτερή- οικογένειά τους με ένα ακόμη στολίδι της πολιτικής. Κρατούν βέβαια, την έδρα, αλλά και την τυφλή εμπιστοσύνη των ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων: Σύμφωνα με φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στα social media, σε εκλογικά κέντρα της Νεβάδας που έτρεχε η υποψηφιότητα του Χοφ, είχαν αναρτηθεί αφίσες που καθιστούσαν σαφές σε όλους ότι ο «Αμερικανός μαστροπός» είχε αποβιώσει. Όμως, οι πιστοί ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικάνων, όχι μόνο προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, αλλά, στηρίζοντας το κόμμα τους, ψήφισαν τον Ντένις Χοφ.

Μετά από τη σαρωτική του αυτή νίκη, με ενδιαφέρον περιμένουμε να δούμε αν οι Ρεπουμπλικανοί θα επιλέξουν ξανά να κατεβάσουν τον νεκρό Χοφ στις εκλογές του 2020.

Δημήτρης Κουφοβασίλης