«Να το προσέξετε αυτό, μπαίνει στις εξετάσεις». Τη συνηθίζουμε αυτήν την έκφραση οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές, σαν θέλουμε να τραβήξουμε την προσοχή του ακροατηρίου μας ενόσω πραγματευόμαστε κάποιο κομμάτι της ύλης που θεωρούμε σπουδαίο. Λες και τα υπόλοιπα που συζητάμε την ώρα της παράδοσης δεν χρήζουν της προσοχής του κοινού μας ή σάμπως οποιαδήποτε πτυχή ενός γνωστικού αντικειμένου δεν έχει αυταξία, παρά αντλεί τη σημασία της από το γεγονός ότι είναι δημοφιλές ερώτημα στις εξετάσεις.
Ο μπαμπούλας των εξετάσεων είναι ο εύκολος και ενστικτώδης τρόπος για να κερδίσει ένας διδάσκων την προσοχή των μαθητών του. Εύκολος, γιατί σχεδόν όλοι ενδιαφέρονται για την τελική τους επίδοση· αν, λοιπόν, κάποιος τους πει «αυτό μπαίνει στις εξετάσεις», αμέσως θα δώσουν σημασία. Ενστικτώδης, μιας και οι ίδιοι οι καθηγητές γαλουχηθήκαμε ως μαθητευόμενοι μέσα σ’ αυτήν τη νοοτροπία, οπότε την αναπαράγουμε αντανακλαστικά.
Παρ’ όλα αυτά, όταν κάποιος εδράζει τη διδακτική του προσέγγιση στη δημιουργία άγχους και πίεσης στο ακροατήριο, τα αποτελέσματα θα είναι μάλλον πενιχρά. Το ενδιαφέρον που θα προκαλέσει θα είναι επιδερμικό κι αποσπασματικό ως προϊόν καταναγκασμού, αποτυγχάνοντας εντέλει στον στόχο της πραγματικής εμπέδωσης και κατάκτησης του γνωστικού αντικειμένου. Η προσέγγιση της γνώσης προϋποθέτει ενθουσιασμό, ελεύθερο πνεύμα και την άντληση μιας κάποιας απόλαυσης από την πλευρά των διδασκομένων· ο φόβος και οι υπόρρητες απειλές λειτουργούν ανασταλτικά, παρά το πρόσκαιρο αποτέλεσμα που ενδεχομένως να επιφέρουν.
Ακόμη και στο πλαίσιο ενός εξετασιοκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από την επίδοση, υπάρχει τρόπος να απευθυνθούμε στους μαθητές μας με θετικά μέσα, προκαλώντας την περιέργεια κι όχι το δέος τους. Αν θεωρούμε ότι κάτι αξίζει να φωτιστεί περισσότερο, μπορούμε να καταδείξουμε την αξία του μέσα από το παράδειγμα, το πείραμα ή τη χρήση και τη θέση του μέσα στο υπό συζήτηση διδακτικό αντικείμενο και στον κόσμο που μας περιβάλλει. Να αναδείξουμε τους λόγους που το καθιστούν σπουδαίο, ξεκαθαρίζοντας ότι σπουδαίο δεν σημαίνει απαραίτητα και δυσνόητο ή ακατάληπτο – άλλη μια δημοφιλής παρεξήγηση μεταξύ των μαθητών. Να πείσουμε, μέσα από συζήτηση και με τη συμμετοχή του κοινού μας κι όχι ως αυθεντίες από βάθρου, που κηρύσσουν την απόλυτη γνώση.
Κι εντέλει, η θετική διδακτική προσέγγιση που απευθύνεται στον ελεύθερο νου και κεντρίζει την περιέργεια του μαθητικού ακροατηρίου, μάλλον είναι ο πιο βέβαιος δρόμος και για την καλή επίδοση στις εξετάσεις.
Πηγή: Λευτέρης Κουγιουμουτζής – efsyn.gr
e-prologos.gr
