Τις μέρες που διεθνείς και εγχώριες ιστοσελίδες αναπαρήγαγαν την αστεία, κίτρινη είδηση για την υποτιθέμενη απαγόρευση του γέλιου στη Βόρεια Κορέα, για 11 μέρες, ως μνημόσυνο στον Κιμ Γιονγκ Ιλ, στην  -υποτίθεται- δημοκρατική και ελεύθερη Νότια Κορέα, ανακοινώθηκε ένα πρόγραμμα-συνώνυμο της σύγχρονης δυστοπίας. Ένα πρόγραμμα που υλοποιεί τα όνειρα των πιο σκοτεινών κύκλων απέναντι στα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών.

Στα μέσα, λοιπόν, του Δεκέμβρη, η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας ανακοίνωσε την εγκατάσταση 11.000 καμερών, για την παρακολούθηση των ανθρώπων που έχουν νοσήσει από κορονοϊό, τις κινήσεις τους, με ποιους έρχονται σε επαφή και αν φορούν μάσκα. Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, το πρόγραμμα αυτό θα ξεκινήσει τον Ιανουάριο σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη (Bucheon) κοντά στην πρωτεύουσα Σεούλ. Με πρόσχημα την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, η κυβέρνηση της Σεούλ προχωρά ακόμα περισσότερο στην καταπάτηση των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Και βέβαια ξαφνικά, η “δημοκρατική και πολιτισμένη” Δύση, σιωπά μπροστά σε αυτήν την εξέλιξη εκεί. Διότι, η Κορέα μας αφορά μόνο όταν πρέπει να συκοφαντήσουμε τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τη Βόρεια Κορέα και την εθνική ανεξαρτησία της. Μας ενδιαφέρει μόνο για την κατασκευή των πιο γελοίων ειδήσεων και ψεμάτων απέναντι στη Βόρεια Κορέα, η οποία έχει ή όχι ζητήματα, τουλάχιστον αντιστέκεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Όταν όμως διάφορα  τερατώδη συμβαίνουν πράγματι στη Νότια Κορέα, τότε όχι μόνο δεν στηλιτεύονται, αλλά μάλλον οι ιμπεριαλιστικές και οι καπιταλιστικές χώρες της Δύσης θέλουν να πάρουν ιδέες από την κυβέρνηση της Σεούλ. Ή το αντίθετο, αφού είναι οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μίλησαν και μιλάνε για τοποθέτηση καμερών για την παρακολούθηση πολιτών.

 Ξεχείλισε η οργή του λαού στη Νότια Κορέα μες στο 2021

Τα παραπάνω δεν είναι τυχαία. Η Νότια Κορέα είναι μια κλασική εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα, της οποίας η αστική τάξη όχι μόνο δεν πήρε κανένα πραγματικό υγειονομικό μέτρο την περίοδο της πανδημίας, αλλά το ακριβώς αντίθετο: βρήκε ευκαιρία να συνεχίσει και να εντείνει την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης, καθώς και την πολιτική του τσακίσματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, έρχονται τώρα και οι κάμερες. Έρχονται όχι για να υπηρετήσουν τη δημόσια υγεία, αλλά ακριβώς για να χτυπήσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα ενός λαού που δεν έσκυψε το κεφάλι ούτε αυτή τη δύσκολη περίοδο.

 Οι εργαζόμενοι και ο λαός εκεί υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική. Τα αιτήματα των συνδικάτων είναι πάνω-κάτω τα ίδια με αυτά των υπόλοιπων λαών: αυξήσεις στους μισθούς, πληρωμή των μισθών, όχι στην εργασιακή ανασφάλεια και την ανεργία, ανθρώπινα ωράρια, ασφάλιση, υπεράσπιση του δικαιώματος στο συνδικαλισμό και τη διαδήλωση. Το 50% των εργαζομένων δουλεύουν χωρίς τα βασικά δικαιώματα. Χωρίς σύμβαση εργασίας, χωρίς κατοχυρωμένα ωράρια, χωρίς ασφάλιση. Να σημειωθεί ότι μια σειρά κλάδων δε δουλεύει 8ωρα, αλλά νόμιμα εργάζεται 10 και 12ωρα και για αυτό το αίτημα για ανθρώπινο ωράριο εργασίας είναι πάντοτε στη προμετωπίδα των αγώνων εκεί.

 Μέσα στο 2021, μια σειρά κλάδων κατέβηκε σε μαζικές απεργίες και αγώνες. Οι διανομείς βρέθηκαν σε οξυμμένη αντιπαράθεση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση για τα ωράρια και τους μισθούς, ενώ πραγματοποίησαν και απεργίες με άνω του 90% συμμετοχή, πετυχαίνοντας και κατά τόπους νίκες. Οι υγειονομικοί επίσης πάλεψαν για προσλήψεις και άνοιγμα νοσοκομείων και τελευταία στιγμή δεν απήργησαν το Σεπτέμβρη, γιατί έλαβαν διαβεβαιώσεις από την κυβέρνηση ότι θα ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Οι εργάτες στο κλάδο των μεταφορών και του φορτώματος στα λιμάνια κατέβηκαν σε τριήμερη απεργία στα τέλη Νοέμβρη, με μια απεργία που επηρέασε τη δουλειά 460.000 φορτηγών. Αρχές Δεκέμβρη, απήργησαν οι εργαζόμενοι στη Microsoft, με συμμετοχή άνω του 90%!  Ακόμα, 18 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε γενική απεργία, την οποία κήρυξε η Κορεάτικη Συνομοσπονδία των Συνδικάτων, με μεγάλη συμμετοχή και με 500.000 να λαμβάνουν μέρος στην απεργιακή διαδήλωση στη Σεούλ και διαδηλώσεις να πραγματοποιούνται σε 13 πόλεις.

 Να σημειώσουμε εδώ, ότι στη Νότια Κορέα ισχύει καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας και με πρόσχημα αυτήν, η απαγόρευση των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων. Όλες οι παραπάνω κινητοποιήσεις έγιναν κόντρα στις κυβερνητικές απαγορεύσεις και για αυτό χτυπήθηκαν. Μάλιστα, ο ηγέτης της Κορεάτικης Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων Γιανγκ-Κιουνγκ-Σο βρίσκεται στη φυλακή, με την κατηγορία της διοργάνωσης διαδήλωσης ενάντια στα μέτρα για τον κορονοϊό! Επίσης, η νοτιοκορεάτικη κυβέρνηση αν και επικύρωσε τις συμβάσεις 87 και 92 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για το δικαίωμα στο συνδικαλισμό και τη διαμαρτυρία, θεωρεί ότι δε δεσμεύεται ούτε τυπικά από αυτές μέχρι να τις ψηφίσει, τον Απρίλη του 2022!

 Αν κάποιος θέλει να δει τι σημαίνει σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, δε χρειάζεται να πάει μακριά. Τη βλέπει στην Ελλάδα και στην “πολιτισμένη” ΕΕ. Αν θέλει να πάει μέχρι την Κορέα, ας πάει στη Νότια, για να δει τι σημαίνει κόλαση για το λαό και τους εργαζόμενους, για να βρει εκεί τους πολιτικούς κρατούμενους, παρακάμπτοντας τα διάφορα αστεία ψέματα για τη Βόρεια, για τον Κιμ που σκοτώνει το θείο, την αδερφή του ή επιβάλλει απαγόρευση γέλιου.

 Σε κάθε περίπτωση, εκτός από την πλευρά της αντιλαϊκής επίθεσης, υπάρχει και η αντίσταση. Ο λαός στη Νότια Κορέα εντάσσεται στην πλειοψηφία των λαών του κόσμου, που έσπασαν τις απαγορεύσεις και όρθωσαν ανάστημα απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αποδεικνύοντας και εκεί πως μόνο ο δρόμος των μαζικών αγώνων μπορεί να φέρει νίκες στο σήμερα.

Γιώργος Ράπτης