Ακατανόητο όψιμο ξέπλυμα της γραμμής του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο 1973

Ενώ το ΚΚΕ θέλει να ξεχάσει το φύλλο της Πανσπουδαστικής Νο8 που βγήκε το Δεκέμβρη 1973, ο Γ. Πετρόπουλος, στέλεχος του ΚΚΕ που αποχώρησε πρόσφατα από αυτό, προσπαθεί να απαντήσει στο ιστολόγιο του Εργατικού Αγώνα (18-11-2018).

Γράφει λοιπόν : “Πολλοί σύντροφοι μας παρακάλεσαν να γράψουμε κάτι για την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Νο 8 και την επίμαχη ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής στην τελευταία σελίδα εκείνου του φύλλου. Θεωρούν ότι τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί ως σήμερα και οι απαντήσεις που έχουν δοθεί δεν επαρκούν. Θα ανταποκριθούμε στο αίτημα.

Είναι αλήθεια ότι εδώ και δεκαετίες – συγκεκριμένα από τις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης – σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου το συγκεκριμένο θέμα έρχεται και επανέρχεται. Αναρχικοί, Ρηγάδες, ΚΚΕ μ-λ και Μ-Λ ΚΚΕ, Πασόκοι, κάθε λογής αριστεριστές νεότεροι και παλιότεροι, ακόμα και δεξιοί, έχουν ανακαλύψει στην ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Νο 8 και στη συγκεκριμένη ανακοίνωση τα συντριπτικά -δήθεν- επιχειρήματα για την τότε δράση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ”.

Ο Γ. Πετρόπουλος αναγνωρίζει πως υπάρχει θέμα. Πώς υπάρχει, όμως; Επειδή τάχα το έχουν δημιουργήσει και το επαναφέρουν διαρκώς και στις μέρες μας τα “μ-λ” και διάφοροι στρυφνοί που δεν θέλουν να ξεχάσουν και επιμένουν να διαστρεβλώνουν το νόημα των γραφομένων της ανακοίνωσης της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου που δεν ήταν “η δεύτερη Συντονιστική” αλλά “η πρώτη προσωρινή στην οποία συντριπτική πλειοψηφία είχε η Αντι-ΕΦΕΕ”;

Δεν υπάρχει, δηλαδή, αντικειμενικά θέμα παρ’ όλο που αυτή η ανακοίνωση σαν γραμμένη από την ελεγχόμενη από τις δυνάμεις της ΚΝΕ “πρώτη προσωρινή Συντονιστική” αποτέλεσε την πιο επαχθή έκφραση της γραμμής του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο του 1973, η οποία αποτυπώθηκε όχι μόνο με τα γραφόμενα για “εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου 350 οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ”κλπ, αλλά και στη δήλωση ότι “Σαν υπεύθυνη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου δηλώνουμε ότι παρ’όλα αυτά το φοιτητικό μας κίνημα δεν ήθελε με κανένα τρόπο η εκδήλωση μας αυτή να συντελέσει ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο στη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία”….;

Είναι άξιο απορίας πως ο Γ. Πετρόπουλος, μη όντας και στο ΚΚΕ πλέον, ανέλαβε να υπερασπισθεί όψιμα αυτή την επονείδιστη υπόθεση, επαναλαμβάνοντας πράγματα που ξαναέχει πει η ηγεσία του ΚΚΕ και γράφοντας, μάλιστα, ότι “Σημασία έχει ότι αυτό που λέει η ανακοίνωση αληθεύει. Το πρόβλημα με την ανακοίνωση είναι ότι δεν κάνει σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στους χαφιέδες και στους ηλίθιους- τίμιους αλλά ηλίθιους- που τους ακολουθούσαν και, άθελά τους, παίζανε το παιχνίδι τους. Ψήγματα διαχωρισμού υπάρχουν αλλά το τελικό συμπέρασμα οδηγεί στην εντύπωση του τσουβαλιάσματος. Σε ‘κείνες όμως τις συνθήκες πώς να ξεχωρίσεις τον προβοκάτορα από τον βλάκα. Ούτε σήμερα δεν μπορείς. Έτσι στην ένταση των καταστάσεων δεν ήταν δύσκολο η μπάλα να πάρει και αθώους. Πάντως μπορούσαν οι συντάκτες της Ανακοίνωσης να είναι πιο προσεκτικοί στις διατυπώσεις για να μην δημιουργούν παρεξηγήσεις”!

Είναι θλιβερό ότι με αυτά τα χονδροειδέστατα, θα λέγαμε προσβλητικά και προκλητικά, που γράφει, 45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Γ.Πετρόπουλος προσπαθεί να συγκαλύψει και να δικαιολογήσει μια γραμμή που έχει κριθεί και καταδικασθεί αμετάκλητα στις συνειδήσεις των αγωνιστών. Και όχι μόνο από όσους έζησαν τα γεγονότα μέσα στο Πολυτεχνείο και όσους βρέθηκαν τότε σε αντιπαράθεση με τη γραμμή του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ. Αλλά και από τίμια μέλη της ΚΝΕ, όπως αυτά που όταν έφυγαν από το ΚΚΕ το 1989 αποκάλυπταν στο περιοδικό “ΠΡΙΝ” πως “το Γραφείο του Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής που ήταν στην Ελλάδα πήρε εξαρχής αρνητική θέση απέναντι στα γεγονότα και διατήρησε τη θέση αυτή μεχρι το τέλος της εξέγερσης”, πως “ενώ η εξέγερση γενικεύονταν και αποκτούσε προωθημένα χαρακτηριστικά,η ηγεσία του ΚΚΕ δίνει γραμμή να προβληθούν …”φοιτητικά αιτήματα”, πως “καθώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η εξέλιξη της εξέγερσης εξελίχθηκαν αυθόρμητα, φάνηκαν έντονα ένας φόβος να διακατέχει την ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι σε αυθόρμητα, μη ελεγχόμενα γεγονότα” κ.α. Υπάρχει εξάλλου και η “Έκθεση και τα συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973” της 4ης ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ που βγήκε όταν “καιγόταν το μεταπολιτευτικό σύμπαν” με την πολιτικοποίηση και τον μεταχουντικό ριζοσπαστισμό, τον Ιούλη του 1976, όπου μπορεί κανείς να διαβάσει εξ ιδίων μαρτυρίες για το ποια ήταν στάση και η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ τότε. Μαρτυρίες όπως ότι:

– “η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ”,

– “Η ΚΟΑ και το Γραφείο του ΚΣ της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης”,

– “πρώτη εκτίμηση του ΚΣ της ΚΝΕ ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης”,

– “«η κατάληψη» απέξω έδινε εντύπωση, τότε ακόμα, εξτρεμισμού. Τα αριστερίστικα συνθήματα επικρατούσαν…Έτσι, εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων”,

– “η εικόνα αυτή ανησύχησε. Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πώς θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την απαγκίστρωση”,

– “το απόγευμα της Πέμπτης φτάνει στους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν «πιάνει» ούτε στα μέλη μας. Και όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα, ζημίωσε…” κ.α.

Αυτή ήταν η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο του 1973. Και με το “πνεύμα” της συντάχθηκε και η ανακοίνωση της “Συντονιστικής επιτροπής” της Αντι-ΕΦΕΕ για να μείνει σαν μνημείο της γραμμής του συμβιβασμού που ακολούθησε το ρεβιζιονιοστικό ΚΚΕ στη διάρκεια της δικτατορίας, που πήρε αυτήν τη ντροπιαστική μορφή με την εξέγερση του Νοέμβρη.

Σημασία έχει να δούμε πώς στάθηκε αυτή η άλλη πολιτική δύναμη στα μεγάλα γεγονότα, στις στροφές και τα ιστορικά γυρίσματα.

Όταν γράφουμε για τη συμφιλιωτική γραμμή της ΕΔΑ και του ξεδοντιασμένου (από την 6η ολομέλεια του 1956) ΚΚΕ δεν το κάνουμε για λόγους πολιτικού ρεβανσισμού.

Αντίθετα. Θέλουμε να βγάλουμε τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα για να οπλιστούν οι νέοι αγωνιστές και να ατσαλωθεί το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.

Και από αυτή την άποψη ο Γ. Πετρόπουλος και ο Εργατικός Αγώνας που φιλοξένησε τις θέσεις του προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο κίνημα.

Πηγή: Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος