Η υπόθεση του εσπερινού ΓΕΛ Χανίων, δεν μπορεί παρά να εξεγείρει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά κάθε προοδευτικού ανθρώπου στον τόπο.

Αναφέρομαι στον αποκλεισμό των εργαζόμενων μαθητών του συγκεκριμένου σχολείου από τις Πανελλήνιες, επειδή οι εργοδότες τους δεν τους επέτρεψαν καν ν’ αλλάξουν βάρδια!, προκειμένου να συμμετάσχουν στις εξετάσεις.

Σημειώνω – για όσους αγνοούν το περιστατικό, μέρος από τη σχετική καταγγελία της διευθύντριας του εσπερινού ΓΕΛ Χανίων, Ευαγγελίας Σαρρή, όπως δημοσιεύτηκε στον ΠΡΟΛΟΓΟ:
“Οι μαθητές του Εσπερινού ΓΕΛ Χανίων κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπάθησαν όλη τη χρονιά να προετοιμαστούν για τις Πανελλαδικές. Μετά την δουλειά αν και κουρασμένοι παρακολούθησαν τα μαθήματα ενισχυτικής που έκαναν οι συνάδελφοι. Όμως σήμερα μόνο δύο συμμετείχαν στις εξετάσεις. Δυστυχώς στους υπόλοιπους οι εργοδότες τους δεν τους επέτρεψαν να αλλάξουν βάρδια για να μπορέσουν να δώσουν. Προσοχή, αλλαγή βάρδιας όχι άδεια. Να επισημάνω ότι την ίδια αρνητική στάση είχαν και οι συνάδελφοί τους. Μόνο ντροπή και οργή γι αυτή την κατάσταση”.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι οι μαθητές του εσπερινού ΓΕΛ Χανίων υποχρεώθηκαν να δουλεύουν από αξεπέραστη το δίχως άλλο ανάγκη, δεν αποκλείεται κι από πολύ μικρή ηλικία, κι ότι η επιλογή τους να πασχίσουν να περάσουν σε μια σχολή, περιορίζεται και συμπιέζεται πανταχόθεν απ’ αυτήν την ανάγκη.
Ο κατάπτυστος αποκλεισμός τους από τις Πανελλήνιες εξετάσεις, δεν αποτυπώνει τίποτα λιγότερο από την ανάγλυφη, χειροπιαστή ταξικότητα του κυρίαρχου συστήματος, που υπηρετώντας απροσχημάτιστα την αγορά, περιθωριοποιεί – αγοραία – τη φτώχεια, και τιμωρεί την ανάγκη.
Υλοποιώντας έτσι την άθλια ντιρεκτίβα που θέλει τον αποκλεισμό των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων από την Ανώτατη Εκπαίδευση, όπως τόσο γλαφυρά περιέγραψε σχετικά πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συγκεκριμενοποιώντας χωρίς αστερίσκους το ταξικό πρόσημο της εκπαιδευτικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, που δεν απέχει ιδιαίτερα επί της ουσίας, από την πολιτική που ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν επιχειρήσει να ψάξει κανείς για τον ορισμό της κοινωνικής αδικίας, δύσκολα θα βρει καλύτερο.
Δεν έχουν προς το παρόν κατονομαστεί οι εργοδότες των μαθητών του Εσπερινού ΓΕΛ Χανίων. Η στάση τους ωστόσο, παραπέμπει πολύ περισσότερο σε υπανθρώπους, παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Κι αλίμονο στη χανιώτικη κοινωνία, αν τους αφήσει ατιμώρητους.
Αλίμονο και στην εκπαιδευτική κοινότητα – και στη μαχόμενη νεολαία, αν δεν υπερασπιστούν ανυποχώρητα το δικαίωμα στη μόρφωση ετούτων των παιδιών, που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δικά μας
Έχουμε υποχρέωση να τα δικαιώσουμε.
Τους το οφείλουμε.
Θέμις Αμάλλου