Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Αν μπορούσα θα τον διέγραφα απ’ το ημερολόγιο.

Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δε χώνεψα του Καίσαρες.

Είναι ο μήνας, που τα ανατολικά μελτέμια κουβαλούν όλη την κάψα των μουσώνων.

Η γη στεγνώνει και θρυμματίζεται, η άσφαλτος αχνίζει, οι στέρνες αρχίζουν να στερεύουν και τα τζιτζίκια τρελαίνονται.

Ο ιδρώτας γίνεται παχύρευστος, μουλιάζει τα μαξιλάρια, αποστραγγίζει τα σώματα, δεν αφήνει στάλα υγρασίας για δάκρυα λύπης ή χαράς και τα μάτια καίνε, σα δυο στεγνοί νερόλακκοι.

Η πηχτή κάψα του Ιούλη δεν τσουρουφλίζει όμως μόνο τα σώματα και τα φύλλα των δέντρων.

Σημαδεύει την Ιστορία, όπως σημάδευαν τα πέλματα των αλόγων, με πυρωμένο σίδερο.

Τα παλιά ‘εγκαύματα’ της Ιστορίας, αθροίζονται πάνω στα καινούρια και το πρόσωπο της βγαίνει απ’ τον Ιούλιο βαθιά σημαδεμένο.

Τα Ιουλιανά, του 1965, έκαναν τον απέθαντο βρικόλακα, γεννήτορα του σημερινού, πρωταγωνιστή δολοπλοκιών με το παλάτι και με την Αποστασία του, άνοιξαν την κερκόπορτα στη Χούντα.

Ο μεταπολιτευτικός Ιούλιος του 1974, συμπύκνωσε όλη την προδοσία των αχυράνθρωπων της CIA πάνω στην Κύπρο. σημαδεύτηκε απ’ τον Αττίλα, άφησε το νησί κομμένο στα δύο και ανοιχτή την απειλή, «Μπορεί να έρθω ξαφνικά μια νύχτα».

Το προδομένο δημοψήφισμα, τον Ιούλιο 2015, αποτέλειωσε, σε απογοήτευση και ηττοπάθεια, ένα λαό που, ενώ είχε ήδη υποστεί βαρύ σοκ και δέος από μια ενορχηστρωμένη πτώχευση και είχε χωθεί στο στόμα του δράκου ΔΝΤ, ύψωσε για τελευταία φορά από τότε το ανάστημα του.

Και πάλι όμως, για το μήνα των πυρωμένων σωμάτων και της καμένης Ιστορίας, άξιον εστί τα μελωμένα σύκα και μια σταγόνα απ’ της Αγάπης αίματα,

«Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της, μες στα σπλάχνα μου, την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν…»