Μαρία Δεναξά

Οδεύουμε αν δεν βρισκόμαστε ήδη στο δεύτερο κύμα της πανδημίας. Η διεθνής ηγεσία με σπασμωδικές κινήσεις και αβέβαιο βηματισμό προσπαθεί με πατερναλιστικές πρακτικές που αποφέρουν τη συρρίκνωση θεμελιωδών ελευθεριών και προκαλούν οικονομική καταστροφή, να ξορκίσει το κακό που μεταλλάσσεται διαρκώς.

Την ίδια ώρα γνωστές φαρμακοβιομηχανίες και δεκάδες εργαστήρια ανά τον κόσμο, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου, με σκοπό όχι το αντίδοτο στον επικίνδυνο ιό, αλλά με απώτερο στόχο το πολυπόθητο κέρδος, που στην εποχή μας μετράει πολύ περισσότερο από τις ανθρώπινες ζωές.

Κακά τα ψέματα ποιος πιστεύει πως σε δυο, τρείς, ή έξι μήνες θα έχει βρεθεί η θεραπεία ή το εμβόλιο εκείνο που θα είναι αποτελεσματικό και παράλληλα ασφαλές για την ανθρώπινη ζωή; Σοβαροί επιστήμονες, πάντως όχι. Ήδη έχουν περάσει 8 μήνες από την έναρξη του εφιάλτη, το φθινόπωρο είναι εδώ, αλλά το εμβόλιο που υπόσχονταν για τώρα από την περασμένη άνοιξη οι ειδήμονες, διαφημίζοντας παράλληλα τις εταιρίες τους, …ακόμη το ψάχνουν. Και κάπως έτσι η διορία της απελευθέρωσης από τα δεσμά του κορωνοιού επιμηκύνεται και μετατίθεται για το επόμενο τρίμηνο, το επόμενο εξάμηνο, τον επόμενο χρόνο κ.ο.κ. Όπως η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, αλλά αυτή τη φορά θα πάρει μαζί της χιλιάδες άτυχους, που είτε κόλλησαν την άκρως μολυσματική νόσο, είτε έμειναν χωρίς στον ήλιο μοίρα.

Στη Γαλλία για παράδειγμα ο Μακρόν, μη μπορώντας να ανακόψει το κύμα της φτώχειας και της ανέχειας που και οι δικές του πολιτικές διόγκωσαν, πολλαπλασιάζοντας τις κρίσεις, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει μια κοινωνική οργή που σιγοβράζει, μη έχοντας της δυνατότητα να βάλει τέλος στα λουκέτα, τις χρεοκοπίες και την μετακόμιση στο εξωτερικό πολλών εταιριών που αφήνουν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, αδύναμος απέναντι σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, για να καταπραΰνει την ανησυχία και την κοινωνική ένταση που υποβόσκει, έβαλε το κοστούμι του Ευαγγελιστή, κούνησε το σκιάχτρο της φοβέρας και ανακοίνωσε σαν ένα πρώτο δραστικό φθινοπωρινό μέτρο κατά του κορωνοιού την… απαγόρευση της κυκλοφορίας!

Λες και ο ιός είναι νυχτόβιος. Λες και κάνει εμφανίσεις σαν το… στοιχειό το βράδυ. Λες κι έχει φωτοφοβία! Δεν κυκλοφορεί δηλαδή τη μέρα στα σαρδελοκούτια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ούτε στα γεμάτα αεροπλάνα, στα καταστήματα, στα σχολεία, στις επιχειρήσεις ή όπου αλλού… Όμως να συνηθίζουμε Κυρίες και Κύριοι… Να συνηθίζουμε στους αντιπερισπασμούς, για να μη μιλάμε για τα λουκέτα των νοσοκομείων, των ΜΕΘ, για την έλλειψη των κρεβατιών, του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού που δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει όχι τον κορωνοιό, αλλά όπως πάει σε λίγο και τον απλό πονόδοντο. Να συνηθίζουμε στον ανεπαρκή αριθμό των διαγνωστικών τεστ, την αναποτελεσματική ιχνηλάτιση των επαφών και την παρακολούθηση όσων μπαίνουν σε καραντίνα, γιατί λεφτά υπάρχουν μόνο όταν μαζεύουν ή όταν μοιράζουν πενιχρές ελεημοσύνες στους πληγέντες για να κατευνάσουν την οργή!

Να συνηθίζουμε Κυρίες και Κύριοι στον έλεγχο, στην επιτήρηση, στις εκπτώσεις κάθε είδους, να ακούμε, να υπακούμε, να αισθανόμαστε ένοχοι, να μην σκεφτόμαστε, να μην απαιτούμε, να μην αντιδρούμε απέναντι στους προφήτες που έδωσαν αξία στο κέρδος, στα συμφέροντα, στον πλούτο και την καλοζωία των λίγων, στον τυχοδιωκτισμό τους βρε αδερφέ, χτίζοντας δυναστείες κηφήνων, την ώρα που η κρίση του κορωνοιού και η κάθε κρίση τα τελευταία χρόνια ρημάζουν ζωές και κάνουν εκπτώσεις σε κοινωνικά κεκτημένα, περιορίζουν τις ελευθερίες, ελέγχουν όνειρα, προσωπικές στιγμές, κοινωνικότητα, ενώ παράλληλα γίνονται το βούτυρο στο ψωμί της φτώχειας και της εκμετάλλευσης των πολλών …

Γιατί αυτή η κρίση όπως και οι προηγούμενες, χτυπάει τους νέους που το ξεκίνημα της ζωής τους αναβάλλεται πάλι επ αόριστον. Τσακίζει ηλικιωμένους που η δύση της ζωής τους αντί να είναι γαλήνια όπως τους αξίζει, από τη μια μέρα στην άλλη μετατράπηκε λίγο περισσότερο σε κόλαση. Καταστρέφει μεσήλικες που δεν ξέρουν ξανά αύριο τι τους ξημερώνει.

Κι έχεις από την άλλη τους ευαγγελιστές της εξουσίας, οι οποίοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά σε σοβαρά θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων τους και τους βλέπεις να καταπιάνονται σε υπουργικά συμβούλια και έκτακτες συσκέψεις, με ένα άκρως ιατρικό ζήτημα, να λαμβάνουν αντιφατικές αποφάσεις κατόπιν συμβουλών απο τα  «δικά» τους παιδιά από τον ιατρικό χώρο κι όχι μόνο, να πωλούν προστασία και καθοδήγηση σαν προαγωγοί, σε πολίτες που τους θεωρούν αμνούς. Αντί επιτέλους να γίνει επιστημονική -όχι πολιτική- διαχείριση της σοβαρής υγειονομικής κρίσης, από μια ανεξάρτητη αρχή, μακριά από σωλήνες κομματικούς, επιχειρηματικούς και παιχνίδια μικροπολιτικής. Αλλά δε συμφέρει γιατί…κοστίζει!

Κάθε αιώνας Κυρίες και Κύριοι έχει τελικά το μεσαίωνα του. Ο Μεσαίωνας του 2000 που δυστυχώς στερείται ηγετών, πνευματικών καθοδηγητών και εργοδοτών με ανθρώπινο πρόσωπο, θέλει διχασμένες κοινωνίες, φοβισμένους πολίτες με σκέψη υπαγορευμένη από τον μεγάλο αδερφό ή τους Ευαγγελιστές της εξουσίας, απαγόρευση της κοινωνικότητας, εξαφάνιση από το χάρτη της πολιτιστικής δραστηριότητας και κατά συνέπεια της καλλιέργειας, περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και των κινήσεων, υψηλή επιτήρηση, φτωχή αντίληψη των πραγμάτων με την υποβάθμιση της παιδείας, άθλιες συνθήκες ζωής… Με λίγα λόγια, το σήμερα!

Υ.Γ. Κι όπως σχολίασε η αξιόλογη φίλη Κορίνα Ζαρταμοπούλου, διαβάζοντας το κείμενο πριν τη δημοσίευση, «όλα αυτά συμβαίνουν όχι επειδή οι επιχειρηματίες είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί είναι καλοί καπιταλιστές. Που σημαίνει κακοί άνθρωποι! Και οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά που έκαναν πάντα: υπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων. Μόνο που τώρα οι λίγοι γίνονται λιγότεροι, ο ανταγωνισμός σκληρότερος και τα πράγματα πιο άγρια…
Αυτό σημαίνει κρίση, αυτό γίνεται όχι με αφορμή τον ιό, αλλά εδώ και 15 χρόνια τώρα. Απλά με τον ιό για όποιον καταλαβαίνει πέφτουν και οι μάσκες. Πρώτα η οικονομία μετά η ανθρώπινη ζωή. Όλοι έξω για δουλειά, να δουλεύει η μηχανή κι όσοι ζήσουν, όσοι πεθάνουν… Απλά πράγματα. Είμαστε μόνοι μας. Εχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Βάζω μασκούλα, κραταω αποστάσεις όπου μπορώ, δεν έχω πολλές συναναστροφές, έτσι κι αλλιώς λεφτά δεν έχω, και εύχομαι να μη χρειαστω το κράτος, τη ΜΕΘ κλπ
Το κράτος δεν είναι πουθενά. Κάνει το μαντρόσκυλο και μας ρίχνει πάσα ευθύνη…»