Ο «πόλεμος του νερού»: Βολιβία, Cochabamba, Απρίλιος του 2000

Το πρώτο κύμα ιδιωτικοποιήσεων του νερού ήταν τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, στη Χιλή και την Αγγλία. Το 1980 οι οργανισμοί ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κτλ. με τα μνημόνια (ναι σαν τα δικά μας) που επέβαλαν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ιδιωτικοποίησαν τα πάντα με καταστροφικά αποτελέσματα. Όσον αφορά το νερό, η διαφθορά, η υπερτιμολόγησή του, η υποβάθμιση των δικτύων διανομής, η περιβαλλοντική μόλυνση, τα τεράστια κέρδη για τις πολυεθνικές, και ο αποκλεισμός των φτωχότερων από την πρόσβαση στο νερό ήταν τα κύρια από τα τρομακτικά αποτελέσματα. Έτσι από το 1990 άρχισαν να χρησιμοποιούν εναλλακτικές μορφές ιδιωτικοποίησης όπως οι πρωτοβουλίες ιδιωτικής χρηματοδότησης δημόσιων υπηρεσιών αφήνοντας τις σκληροπυρηνικές στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική. 

Το 2000 έχουμε τον εμβληματικό τον αγώνα στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, τον γνωστό και ως «Πόλεμο του Νερού». 23 χρόνια πριν λοιπόν, στην πιο φτωχή χώρα της Λατινικής Αμερικής, τη Βολιβία, οι φτωχότεροι των φτωχών ξεσηκώθηκαν ενάντια στην κοινοπραξία Aguas del Tunari με κύριο μέτοχο τη Bechtel από το San Fransisco, η οποία αγόρασε τη δημόσια επιχείρηση ύδρευσης της πόλης Cochabamba και κατάφεραν να διώξουν τις πολυεθνικές.

Ο Oscar Olivera, εκπρόσωπος του Συντονιστικού για την Υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής (Coordinadora por la defensa del Agua y la Vida) της Cochabamba, της συνέλευσης των συνελεύσεων που συντόνιζε τον αγώνα και λειτουργούσε σε οριζόντια αμεσοδημοκρατική βάση, έχει ένα μήνυμα για την Ελλάδα και μας το μεταφέρει στα ελληνικά! «Στην Cochabamba δεν πουλιέται ρε κουφάλες το νερό. Στην Ελλάδα;»

To μήνυμα 9 χρόνια πριν που ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ:

Μια κινηματογραφική εκδοχή είναι το «Ακόμα και η βροχή» (ισπανικά: También la lluvia) είναι ισπανική δραματική ταινία του 2010 σε σκηνοθεσία της Ιθίαρ Μπογιαΐν και σε σενάριο του Πολ Λάβερτι.