Αν κανείς θέλει να δυναμώνει τα ταξικά του αντανακλαστικά, μπορεί από καιρού εις καιρόν να αναζητά το τι γράφεται στο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, του Συνδέσμου των Ελληνικών Βιομηχανιών.
Στην τακτική ανασκόπηση λοιπόν που κάνουν για την ελληνική οικονομία, δίνουν το στίγμα όχι μόνο των δικών τους προθέσεων, αλλά και την κατεύθυνση και τη γραμμή που οφείλουν να ακολουθούν οι κυβερνήσεις ώστε να στοιχίζονται δουλικά ή σχεδόν δουλικά στις επιδιώξεις τους. Πράγμα που το κάνουν έτσι κι αλλιώς παρά τις παρατηρήσεις που μονότονα ο ΣΕΒ επαναλαμβάνει ώστε οι ασκούμενες πολιτικές να μη παρεκκλίνουν από τα σχέδιά τους, ειδικά στη μακρόχρονη αυτή περίοδο του μνημονιακού σκότους.
Στο τελευταίο τους «πόνημα» στην αρχή του τρέχοντος μήνα ασχολούνται με το πλέον αγαπημένο τους θέμα, που δεν είναι άλλο από τον περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων. Έτσι, μιλούν για την αντιστροφή που επετεύχθη κατά τη διάρκεια των μνημονίων, το να μην υπάρχουν δηλαδή αυξήσεις μισθών ενώ η παραγωγικότητα δεν ακολουθούσε. Στην επιτυχία αυτή λένε, «συνέβαλλαν οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που… συνετέλεσαν στην ανάκαμψη της οικονομίας».
Αμέσως μετά εκπέμπουν σήμα κινδύνου, καθότι η κανονικότητα «απειλείται» στη σχέση μισθών παραγωγικότητας, αν «παγιωθούν εκ νέου βλαπτικές πρακτικές του παρελθόντος στην αγορά εργασίας, … οι αλόγιστες επεκτάσεις συλλογικών συμβάσεων από διαιτητικές συμβάσεις ή ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις…».
Παρακάτω προτείνουν να αξιοποιηθούν εργαλεία «όπως πχ η υπερίσχυση μιας επιχειρησιακής σύμβασης έναντι μιας κλαδικής», εκεί δηλαδή που το εργατικό σώμα βρίσκεται εξαιρετικά αδύναμο, απομονωμένο από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και κάτω από την μπότα του εργοδότη.
Και ακριβώς μετά ξεκινούν τις συμβουλές… «παρά τη μετάβαση στη μεταμνημονιακή εποχή απαιτείται αυτοσυγκράτηση όλων, πολιτείας, εργοδοτών και εργαζομένων, ώστε να αποφευχθούν υπέρογκες και μη βιώσιμες αυξήσεις μισθών πέραν των ορίων που θέτει η αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας».
Η αλήθεια είναι πως αδίκως ανησυχούν οι «ανησυχούντες» του ΣΕΒ. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θολώνοντας την πραγματικότητα και επαγγελλόμενη τη δήθεν επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και διαπραγματεύσεων, διατυπώνει πως ακόμα και μετά τους «διαλόγους των κοινωνικών εταίρων», το υπουργείο, δηλαδή η κυβέρνηση, θα καθορίσει τον βασικό μπούσουλα των κατώτερων μισθών, όχι με κάποια Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αλλά με υπουργικές αποφάσεις στη βάση των κριτηρίων της παραγωγικότητας και της «ανάπτυξης».
Το μενού του ΣΕΒ βέβαια έχει και επιδόρπιο. Διατείνονται οι βιομήχανοι πως «…καμία επιχείρηση που πηγαίνει καλά και μπορεί να δώσει αυξήσεις δεν θα αρνηθεί να το πράξει…». Μπαγιάτικο το κερασάκι, αλλά πάντως κερασάκι στην τούρτα. Και ποιος αλήθεια δεν γνωρίζει… πως όλα τα προ κρίσης χρόνια οι εργοδότες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες εγχώριοι και αλλοδαποί, μοιράζονταν τα κέρδη ή τα υπερκέρδη τους με τους εργαζόμενους;
Έρχονται κατόπιν τα στοιχεία της ICAP, που αποδεικνύουν πως ακόμα και επί κρίσης οι «αναξιοπαθούσες» μεγάλες επιχειρήσεις είχαν για το 2016, αύξηση των προ φόρων κερδών, κατά 72,5%. Την ίδια στιγμή που οι απαιτήσεις της ναυαρχίδας του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, ο σκληρός πυρήνας της μεγαλοαστικής τάξης, ο ΣΕΒ, απαιτεί τη διατήρηση των περικοπών των αμοιβών, το πάγωμα και τη σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα, από την οποία βέβαια αφαιρούν τη δική τους υψηλή κερδοφορία.
Στα λοιπά στοιχεία, ακόμα και για το 2017 στο δείγμα 135 εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιριών τα καθαρά τους κέρδη αυξήθηκαν κατά 21,2%, ενώ στα προ κρίσης επίπεδα γύρισε η σχέση ανάμεσα σε κερδοφόρες και ζημιογόνες επιχειρήσεις υπέρ των κερδοφόρων.
Παρά λοιπόν τα στοιχεία που η «ευλογία» των μνημονίων καταγράφει πως αυγάτεψε κέρδη και οφέλη για το μεγάλο κεφάλαιο, δυστυχία, φτώχεια και αποψίλωση της οικονομικής δυνατότητας της λαϊκής πλειοψηφίας, η πλουτοκρατική ολιγαρχία, εγχώρια και ξένη, κατευθύνει, προτάσσει, πιέζει και επιβάλλει στη διαχειριστική κυβερνητική ομάδα των προθύμων υποτακτικών της, πασών των κυβερνήσεων, την πολιτική που την εξαθλιώνει.
Και αυτό δεν είναι μία μάχη – που υπάρχει έτσι κι αλλιώς – υπόγεια, σε νάρκωση και σε αναμονή. Είναι ταξικός πόλεμος που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει, κάτω από πολιτικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις που οφείλουμε να εξασφαλίσουμε για μια νικηφόρα έκβασή του.
e-prologos.gr
