Παρά τη συντριπτική πλειοψηφία (9 στους 10) των ανώτατων αρεοπαγιτών που τάχθηκαν κατά της απαγόρευσης του κόμματος «Έλληνες» του έγκλειστου στις φυλακές, νεοναζί Η. Κασιδιάρη, ωστόσο, εμφανίστηκε με υψηλότατο ποσοστό στη Βουλή, το νέο ναζιστικό μόρφωμα «Σπαρτιάτες», το οποίο χαιρέτισε με έμπλεο ενθουσιασμό ο εγκληματίας… Ο έκδηλος ενθουσιασμός του Η. Κασιδιάρη, μέσα από τις φυλακές του Δομοκού, για τους νεοναζί με περικεφαλαία αποδείχνουν τη στενή σχέση και τη συμπαγή ομάδα που ελέγχει και κατευθύνει ανάλογα, ο «φυλακισμένος» φασίστας. Θυμίζουμε πως η κυβέρνηση της Δεξιάς είναι αυτή που, αφενός έδωσε απεριόριστες δυνατότητες στον έγκλειστο εγκληματία να δρα και να προωθεί απερίσπαστος τις πολιτικές του δραστηριότητες μέσα από το κελί της φυλακής, διαθέτοντας όλα τα ηλεκτρονικά κ.ά. μέσα, αφετέρου αποδείχθηκαν μια τρύπα στο νερό οι νομοθετικές ρυθμίσεις παρεμπόδισης του φυλακισμένου, επιτρέποντάς του να μετακινείται συνεχώς από το ένα σχήμα στο άλλο. Το ίδιο συνέβηκε και με τους «Σπαρτιάτες», ένα μόρφωμα που ιδρύθηκε το 2017, αλλά που ουδέποτε συμμετείχε σε βουλευτικές εκλογές ή είχε την παραμικρή δράση. Ο Κασιδιάρης του έδωσε «πνοή ζωής», τέτοια, που να εμφανίζεται πλέον σαν το πέμπτο κόμμα μιας οκτακομματικής νέας Βουλής, με δυνατότητες ισχυροποίησής του όταν λήξει η ποινή του Κασιδιάρη, και όσο καθυστερεί η δίκη δευτέρου βαθμού στο Εφετείο. Οι «Σπαρτιάτες» είναι ένα πρόχειρο δημιούργημα, χωρίς καν γραφεία, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς θέσεις για τα καυτά προβλήματα της χώρας (Οικονομία, Υγεία, Παιδεία, ακρίβεια, ανεργία, μισθοί και μεροκάματα, συντάξεις κλπ), με μοναδικά «αξιακά» συνθήματα το διάτρητο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», τη μισαλλοδοξία και τον αντικομμουνισμό. Εμφανίστηκε στο κοινοβουλευτικό στερέωμα, προκαλώντας εμφανή ανησυχία στα υπόλοιπα κόμματα, παρά το γεγονός ότι οι ελιγμοί Κασιδιάρη προέβλεπαν κάτι ανάλογο. Στο μεταξύ εκατοντάδες υποκριτικά δημοσιεύματα, εκπομπές και συνεντεύξεις βομβαρδίζουν ξαφνικά την κοινή γνώμη, σαν να μην είχαν πάρει είδηση τι σήμαιναν οι κυβερνητικές παλινωδίες, αλλά και η εκ των υστέρων μετριοπαθής στάση των ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Αποδείχθηκε, πως τα νομοθετικά εμπόδια που μπήκαν, απαγορεύοντας δήθεν την είσοδο στη Βουλή καταδικασμένων για εγκληματικές ενέργειες στελεχών της Χρυσής Αυγής, καθώς και το πολυσέλιδο σκεπτικό του Αρείου Πάγου, που απαγόρευσε την εκλογική κάθοδο στο κόμμα «Έλληνες», ήταν διάτρητα και καθυστερημένα, τόσο, που επέτρεψαν στον Κασιδιάρη, χρησιμοποιώντας τα άφθονα πολυμέσα που διέθετε, να ελίσσεται αναλόγως και τελικά να πετυχαίνει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ποιος ξεχνάει άλλωστε την πολύχρονη καθυστέρηση της διεξαγωγής της δίκης της Χρυσής Αυγής, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ; Οι εξελίξεις στην υπόθεση της δίκης της Χρυσής Αυγής αποτελούν ένα θλιβερό δείγμα της αστικής δικαιοσύνης. Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Π. Φύσσας, ο Σ. Λουκμάν, να γίνουν οι δολοφονικές επιθέσεις στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, για να κινηθεί η ποινική διαδικασία ενάντια στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Προφανώς δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την προκλητική αθωωτική πρόταση της εισαγγελέως στο πρωτόδικο δικαστήριο. Ούτε την ίδια τη δικαστική απόφαση στο πρωτόδικο δικαστήριο που «έριξε στα μαλακά» τους κατηγορούμενους χρυσαυγίτες, ενώ ειδικά για την υπόθεση των Αιγύπτιων αλιεργατών, υποβίβασε την κατηγορία με αποτέλεσμα η δολοφονική επίθεση να παραγραφεί.

Σήμερα, ο νεοναζί έχει πετύχει την είσοδό του στη Βουλή μέσω των «Σπαρτιατών»· ένα εργαλείο που του δίνει τη δυνατότητα να προπαγανδίζει και πάλι, μέσα από το Κοινοβούλιο, τις φασιστικές του αντιλήψεις, να παροτρύνει στην άσκηση βίας, να προωθεί μια μισαλλόδοξη, εγκληματική και ρατσιστική πολιτική ξενοφοβίας, να επιδοκιμάζει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τέλος να διατυμπανίζει το μίσος κατά της πανανθρώπινης κοσμοθεωρίας του κομμουνισμού. Άλλωστε, αυτή ήταν και η επιδίωξη των πολυπλόκαμων αλλά διάτρητων νομοθετικών «ρυθμίσεων» από την πλευρά της αστικής τάξης. Η είσοδος ακροδεξιών οργανώσεων που να μπορούν να στηρίξουν, σαν σάρκα από τη σάρκα του καπιταλιστικού συστήματος, τις επικείμενες ακροδεξιές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

***

Το σκεπτικό του Αρείου Πάγου για το κόμμα «Έλληνες» του Η. Κασιδιάρη ήταν πως: «…επιχειρείται η άλωσις του δημοκρατικού μας συστήματος…» και άρα δεν επιτρέπεται η κάθοδός του στις εκλογές. Όμως, για τα κόμματα «ΕΑΝ» και «Σπαρτιάτες» «…δεν προκύπτει από πουθενά ότι είναι ένοχα για εγκληματικές ενέργειες, ή στρέφονται κατά της κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και επομένως μπορούν να συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες…». Άφησαν ωστόσο ανοιχτό το ενδεχόμενο του τι μέλλει γενέσθαι αν αυτά τα κόμματα ταυτιστούν με την φασιστική θεωρία και ενσωματώσουν το ακροατήριο του -φυλακισμένου μεν, ελεύθερου δε να κινείται πολιτικά- Κασιδιάρη. Σε όσους μάλιστα εξανίστανται για τις «πιέσεις» που ασκούνται σε ανώτατους δικαστές, παρουσιάζοντάς τες σαν εκτροπή και «ωμή παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης», τους θυμίζουμε ότι η ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων επιλέγεται από την εκάστοτε κυβέρνηση με τη βούλα του Συντάγματος. Οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί, κάτω από την ηγεσία της Δεξιάς, σκόπιμα είδαν το δένδρο (τη δήθεν «καθαρότητα» ενός κόμματος) και όχι το δάσος (το σχεδόν βέβαιο μπόλιασμα του κόμματος με το φασισμό). Και τελικά αυτό έγινε. Ένα σχεδόν ανύπαρκτο κόμμα, παρά τις τρεις νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης για το μπλόκο στο κόμμα Κασιδιάρη και τη μεγάλη συζήτηση που ακολούθησε, τελικά μπαίνει πανηγυρικά στη Βουλή, με ποσοστό 4,64% και 12 έδρες και με την έγκριση προφανώς ενός τμήματος της πλουτοκρατίας!

Φυσικά, επί πολύ καιρό ο Κασιδιάρης έκανε συστηματική καμπάνια μέσα από τη φυλακή χωρίς να τον εμποδίζει κανένας, έχοντας δικό του κανάλι στο youtube, ενώ και οι ακόλουθοί του μέσω των δικών τους διαδικτυακών καναλιών προωθούσαν τα «μηνύματά» του. Έχοντας εξοικειωθεί με το νόμο και τα παραθυράκια του, περίμενε πρώτα να ανακηρυχθεί από τον Άρειο Πάγο ένα «ακίνδυνο» κόμμα, οι «Σπαρτιάτες», και έπειτα να δηλώσει τη στήριξη του, μεταγγίζοντας μέσα σε αυτό όλο το αντιδραστικό φορτίο των οπαδών του και φυσικά την ιδεολογία του. Μόλις ανακοινώθηκε η κάθοδος των «Σπαρτιατών» σε όλη την Ελλάδα, αμέσως ενσωματώθηκαν οι υποψήφιοι των «Ελλήνων» στα ψηφοδέλτια. Παράλληλα, με δικά τους δίκτυα ή και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οπαδοί του Κασιδιάρη -με τη δήλωση στήριξης του- έσπευσαν να πλαισιώσουν τους «Σπαρτιάτες». Και για να μην μένει καμία αμφιβολία, τόσο ο επικεφαλής των «Σπαρτιατών» Β. Στίγκας ευχαρίστησε στις πρώτες του δηλώσεις τον καταδικασμένο νεοναζί Κασιδιάρη, όσο και ο ίδιος ο νεοναζί δήλωσε την απερίφραστη ικανοποίησή του.

Η είσοδος των «Σπαρτιατών» στη Βουλή, έφερε και τις πρώτες έντονες αντιδράσεις. Η Μάγδα Φύσσα, μητέρα του δολοφονημένου από τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, Παύλου, η οποία ξέσπασε: «Παλεύουμε κατά του φασισμού δέκα χρόνια τώρα για να ακούσουμε Σπαρτιάτες και να είναι ο Κασιδιάρης μέσα…». Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ, έβγαλαν σχετικές ανακοινώσεις, δαιμονοποιόντας -εκ των υστέρων- την παρουσία τριών ακροδεξιών «κοινοβουλευτικών» κομμάτων. Εκατοντάδες εγκάθετοι δημοσιογράφοι που δεν έβγαλαν άχνα όταν η Δεξιά νομοθετούσε σημεία και τέρατα, τώρα σχίζουν τα ρούχα τους για την είσοδο των ακροδεξιών στη Βουλή, που «μολύνουν το Ναό της Δημοκρατίας»!

***

Στη ειδησεογραφία των ΜΜΕ υπάρχει διάχυτη η διατύπωση της «μετατόπισης της κοινωνίας προς το συντηρητισμό», ιδιαίτερα από την πλευρά των προπαγανδιστών του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν να δικαιολογήσουν τη συντριβή του κάνοντας λόγο για

«συντηρητική στροφή του κόσμου», ή «στροφή προς τον φιλελευθερισμό» κλπ, κλπ. Μία ματιά στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών πείθει ότι όλες οι λαϊκές κατακτήσεις -που πήραν και κοινοβουλευτική «έγκριση» παρά τη θέληση των αστών- επιτεύχθηκαν επειδή οι λαοί ποτέ δεν αυτοκαταργήθηκαν, ποτέ δεν ξέχασαν την ταξική πάλη. Ποτέ δεν περιόρισαν το ρόλο τους σε ρόλο υπάκουου «ψηφοφόρου», ποτέ δεν έγιναν πειθήνια όργανα διαφόρων πλειοψηφιών. Η αστική τάξη το γνωρίζει πολύ καλά. Και παρά το γεγονός ότι της προσφέρονται άπειρα εργαλεία καθυπόταξης των λαϊκών διεκδικήσεων και δικαιωμάτων, ο στόχος της αποδεικνύεται μάταιος. Τα λαϊκά στρώματα, ακόμα κι αν προηγουμένως εγκλωβίστηκαν στις καλλιεργούμενες αυταπάτες από τα κόμματα της ολιγαρχίας, τίποτα δεν εγγυάται ότι πιστεύουν κιόλας, τις κοινοβουλευτικές υποσχέσεις της άρχουσας τάξης. Η ίδια η πολιτική των αστών επιβεβαιώνει αργά ή γρήγορα στη συνείδηση των μαζών την λενινιστική σκέψη: «Να αποφασίζεις μια φορά στα κάμποσα χρόνια ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα καταπιέζει, θα καταπνίγει το λαό στη Βουλή, να ποια είναι η αληθινή ουσία του αστικού κοινοβουλευτισμού…» (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»).

Στην πράξη αποδεικνύεται ότι η αντιμετώπιση των φασιστικών μορφωμάτων δεν μπορεί να ανατεθεί από το λαό σε ένα σύστημα στον κόρφο του οποίου κουρνιάζουν κάθε λογής ακροδεξιά μορφώματα, αλλά είναι υπόθεση της οργανωμένης λαϊκής συλλογικής πάλης. Ο αγώνας αυτός περνάει μέσα από τους εξωκοινοβουλευτικούς αγώνες, με συνέπεια και αδιαλλαξία, για την απομόνωση κάθε φωλιάς νεοναζιστικών φιδιών, ώστε να μην μπορούν να χύσουν το δηλητήριό τους.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ