Μια ξέφρενη αντικομμουνιστική υστερία σαρώνει την Ευρώπη του νεοναζισμού και την Αμερική του νεομακαρθισμού. Επίγονοι των αποικιοκρατών, λιγούρια του Φρήντμαν, νοσταλγοί των κρεματορίων και μια σειρά αποβράσματα της Ιστορίας, παρέα με εθελοντές αμόρφωτους , ανιστόρητους, λούμπεν ναζιστάκια και ανυπόφορα εφησυχασμένους, έχουν συστρατευτεί για να ξαναγράψουν την Ιστορία.

Στόχος να ταιριάζει με τη σύγχρονη εξαθλίωση της δουλειάς, να δίνει άλλοθι στο εργασιακό κολαστήριο της ανεργίας, του δεκάωρου και της απληρωσιάς και να βάζει φωτοστέφανο στους νεοφιλελέδες που ονειρεύονται –εκτός από τις διακοπές στη Μύκονο– νέα ολοκαυτώματα, μιαν απέραντη φυλακή, πολλές Μανωλάδες κι ένα κόσμο γενικευμένης φαβέλας.

Τα σταφύλια της οργής τα καταβρόχθισαν οι σφήκες, ο Στάινμπεκ είναι δυστυχώς νεκρός, κι επιτέλους σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσανε, στο εξής θα παίζουνε σ’ αυτό το θίασο μόνο φαντάσματα.

Αναδεύεται στο πολυτελές μνημούρι του ο Λεοπόλδος του Βελγίου. «Ο διοικητής μάς διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όσων αντιστάθηκαν στο Κογκό και να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού τις μανάδες με τα παιδιά τους». Μαρτυρία μέλους του μισθοφορικού αποσπάσματος, με την επωνυμία «Φιλανθρωπική Διεθνής Ένωση της Αφρικής». Δέκα εκατομμύρια Αφρικανοί σφαγιάστηκαν από τη φιλανθρωπική, ιεραποστολική ένωση, ενώ στην αποκομιδή καουτσούκ έκοβαν τα χέρια των λιγότερο αποδοτικών της αφρικανικής Μανωλάδας.

Σαλεύει μέσα στο φέρετρό του ο Τσώρτσιλ. «Τους μισώ τους Ινδούς. Είναι ζώα κι έχουν ζωώδη θρησκεία. Αναπαράγονται σαν κουνέλια». 1943, δήλωση για το λιμό της Βεγγάλης. 29 εκατομμύρια Ινδοί πέθαναν από πείνα. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες εξήγαγαν όλο το σιτάρι και το ρύζι στη Μ. Βρετανία.

Σηκώνονται αργά από το μνήμα τους οι πρόγονοι του Μεγκελέ και του Αδόλφου. Αυτοί που στις αρχές του 20ου αιώνα έκαναν πρόβα τζενεράλε στο ολοκαύτωμα σε Γκάνα, Τόγκο, Καμερούν και Τανζανία, δολοφονώντας το 80% των φυλών, Χερέρο και Νάμα γιατί αντιστάθηκαν στη Γερμανική αποικιοκρατία.

Η σημερινή Γαλλία διατηρεί γαλλικά στρατεύματα κι επιχειρεί στρατιωτικά σε 10 χώρες της Αφρικής, που θεωρούνται πια «ανεξάρτητες» αλλά συντηρούν αδιαλείπτως τους χορούς των βρικολάκων.

Κι ενώ το 1947 εμείς ματώναμε από τον εμφύλιο, τον πυροδοτημένο από τον Σκόμπυ του Τσώρτσιλ, η Αλγερία θρηνούσε 100.000 σφαγιασθέντες από τους Γάλλους μισθοφόρους, της Λεγεώνας της Τιμής (είναι παλιός ο ανασκολοπισμός της γλώσσας και κάτι φέρνει από αίμα, τιμή κλπ).

Το 10% του γαλλικού πληθυσμού είναι Αλγερινοί, γκετοποιημένοι δουλοπάροικοι, ενώ το 70% των φυλακισμένων σε όλη τη Γαλλία είναι πάλι Αλγερινοί. Το σκοτάδι πέφτει γρήγορα πάνω απ’ την πόλη του φωτός πριν καν ολοκληρωθεί καλά-καλά μισός αιώνας από το Γαλλικό Μάη.

Γι’ αυτό, όταν ακούω το Αιγαίο να γίνεται ποίηση, εγώ πάντα σωπαίνω, αλλά όταν ακούω για την Ευρώπη του διαφωτισμού και των λαών, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Πολλά, πολλά εμετικά και αιματοβαμμένα από τη γενοκτονία των Ινδιάνων και τις ιαχές των κονκισταδόρων, ως το μαζικό σεξουαλικό βιασμό και τη μαζική δολοφονία των Μάου Μάου από τους Βρετανούς τζέντλεμεν, από τον εκτοπισμό 10 εκατομμυρίων Ινδών επειδή στραβοκατάπιε σ’ ένα γεύμα ο Κύριλλος Ράντκλιφ, μέχρι την αποστολή ζάχαρης με αρσενικό στις φυλές του Αμαζονίου, το βομβαρδισμό των καταφύγιων στη Ραμάλα, από τους προκατόχους του Τραμπ και τη συνοδοιπορία του ίδιου στις σφαγές της Γάζας και της Υεμένης.

Ήπιαν πολύ αίμα οι βρικόλακες αλλά διψάνε ακόμα. Σ’ αυτό το ίδιο αίμα βουτάνε το δάχτυλο για να ξαναγράψουν την Ιστορία των “ίσων αποστάσεων”, χωρίς αιδώ, γιατί ξέρουν ότι έχουν καταφέρει να φτιάξουν μια τηλεχειριζόμενη κοινωνία που καταπίνει αμάσητες χλαπάτσες.

Νίνα Γεωργιάδου