Οι περισσότεροι είναι ανεπαίσθητοι.
Η μεγάλη φάλαγγα των μυρμηγκιών που διανύει όλο το μήκος της αυλής σκαρφαλώνει στο πεζούλι και κατεβαίνει τον πετρότοιχο φορτωμένη, δίχως ένα αγκομαχητό κούρασης, ή ένα γδούπο απ’ το πέσιμο του γέρικου μυρμηγκιού που δεν άντεξε το φορτίο, και χώνονται στο βαθύ όρυγμα που άνοιξαν στο χώμα, δίχως να έχουν ακουστεί μεταλλικοί θόρυβοι τρυπανιών, με μόνο την άηχη επιμονή των ελάχιστων ποδιών τους.
Το σμήνος των εκατομμυρίων μελισσών που σκαλίζουν τα μπλε γιασεμιά και χώνονται μέσα στους κώνους των ιβίσκων, στις απειροελάχιστες ταξιανθίες των σπαραγγιών, μ’ ένα μονότονο βουητό, δίχως αιφνίδιες παρεμβολές υψηλών τόνων και ρουφάνε όλο το μέλι το λουλουδιών, χωρίς ν’ ακούγεται τίποτα και γεμίζουν τα ελάχιστα πόδια τους με όγκους ανθοφόρου σπέρματος για τη φυσική γονιμοποίηση.
Το φούσκωμα των σύκων, που συντελούν μέσα τους αλλεπάλληλες εκρήξεις μικρών κόκκων, τεντώνουν το δέρμα για να χωρέσουν τα συνωθούμενα σπόρια τους, μακραίνουν το κοτσάνι για να φύγει ο καρπός πέρα απ’ το κλαδί, να μην ακουμπήσει το γδαρμένο φλοιό και πληγωθεί η σάρκα τους
και στο τέλος ανοίγουν ένα μικρό κρατήρα, για να χυθεί το πηχτό σιρόπι, να προκαλέσει τις μέλισσες, τις σφήκες και την αδηφάγα όρεξη του καλοκαιριού.

Η σταγόνα του ιδρώτα που κατεβαίνει απ’ το πίσω μέρος του αυτιού στο λαιμό κι απ’ το λαιμό στον κόρφο και γίνεται καμιά φορά καταρράκτης αποκάρωσης που κατηφορίζει τα νερά του χωρίς κανένα θόρυβο, στη βιάση του πρωινού ποτίσματος πριν ανέβει ο ήλιος και πριν η υπεράντληση αρμυρίσει τα νερά και στείλει πικρές γουλιές στις ρίζες των λεμονόδεντρων και των αμπελιών.
Τα άηχα τρεχαλητά της Μελισσάνθης, της Φρίντας, της Χιονούλας, του Τίγρη, του Σταχτή και του Ζορρό, που συνωθούνται στο πάνω μέρος του πετρότοιχου της βρύσης, σπάζοντας με μικρά ανεπαίσθητα τσακίσματα τη γατοτροφή της πρωινής τους βουλιμίας.
Μέσα στο σχεδόν άηχο πρωινό ακούγεται πιο δυνατά απ’ όλα, το πλατάγισμα των χειλιών στην πρώτη γουλιά του καφέ και η πρώτη ρουφηξιά του τσιγάρου.

Νίνα Γεωργιάδου