γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΓΑZΑΣ

έχουν τα χαρακτηριστικά που έχουν όλες οι γυναίκες του κόσμου

Απαλά χέρια για χάδι, σκληρά για να ξεχορταριάζουν, να ψάχνουν στα χαλάσματα, επιδέξια για να μπαλώνουν κουρέλια και να περιποιούνται χαίνουσες πληγές, φωνή που γίνεται νανούρισμα και ουρλιαχτό, μεγάλη αγκαλιά που ανοίγει όσο η περίμετρος μιας μικρής πατρίδας, γόνιμη  κοιλιά για να χωρά τους καρπούς του αρχέγονου έρωτα, σπασμούς και ωδίνες την ώρα της γέννας, σπασμούς και οδύνες την ώρα της ζωής και την ώρα των θανάτων.

Οι γυναίκες της Γάζας έχουν τα χαρακτηριστικά που έχουν όλα τα δέντρα του κόσμου.

Βαθιές ρίζες που χώνονται στην άμμο της ερήμου, στα επάλληλα στρώματα των ερειπίων, κάτω από παλιούς και νέους τάφους, πιο κάτω απ’ τα θεμέλια σωριασμένων σπιτιών για να βρουν τις υπόγειες φλέβες που παρηγορούν τη δίψα και γερά κλαδιά που υψώνονται πάνω απ’ την αντάρα, πιο πάνω κι από τα βομβαρδιστικά, για να βρουν τον ήλιο και να φωτοσυνθέσουν το πράσινο της ελπίδας.

Οι γυναίκες της Γάζας έχουν τα χαρακτηριστικά που έχουν όλα τα βιβλία που κόσμου.

Εικονογραφημένα παραμύθια σπ’ τον καιρό των Φιλισταίων, πολλά ποιήματα Ελεύθερων Πολιορκημένων, διηγήματα για την προσφυγιά και την εξορία που δεν γράφτηκαν στο χαρτί αλλά στις αυλακιές της μνήμης, πυκνογραμμένες σελίδες ιστορίας, ένα βαρύ τόμο του Πόλεμος και Ειρήνη και άλλον ένα του Έγκλημα και Τιμωρία, τα δικά τους Εκατό Χρόνια Μοναξιάς και πολλά αντίτυπα του Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας.

Οι γυναίκες της Γάζας πρέπει να λέγονται Γαζέλες.

Ζουν σε ζούγκλες άγριων Νάκμπα, σε αφιλόξενες γεωπολιτικές στέπες, τις καταδιώκουν έποικοι και ύαινες, μα τρέχουν  πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο, πιο σβέλτα απ’ την απόγνωση, πιο πέρα από το φόβο κι ας έχουν μόνο δυο πόδια κι αυτά ανυπόδητα.

Mawtini