Ο Charles Tonderai Mudede, αρχισυντάκτης του Stranger, είναι ένας πολιτιστικός κριτικός, τοπογράφος, κινηματογραφιστής, λέκτορας κολεγίου και συγγραφέας, γεννημένος στη Ζιμπάμπουε. Ο Mudede συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Robinson Devor σε τρεις ταινίες, δύο εκ των οποίων, το Police Beat και το Zoo, έκαναν πρεμιέρα στο Sundance, με το Zoo να προβάλλεται στις Κάννες. Έχει γράψει επίσης για τους New York Times, Cinema Scope, Tank Magazine, e-flux, LA Weekly και το C Theory.
Την Τρίτη, 7 Απριλίου, ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε ότι η καλύτερη ευκαιρία του ήταν να κατηγορήσει για την κακή διαχείριση της πανδημίας—η οποία, στις ΗΠΑ, τώρα έχει 420.000 αναφερόμενες περιπτώσεις και σχεδόν 15.000 θανάτους— την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ). Η καταγγελία του: Ο οργανισμός στηρίζει την Κίνα.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι επί του παρόντος ο μεγαλύτερος χορηγός της ΠΟΥ, και ο Τραμπ έχει φτάσει στο σημείο να εξετάσει το ενδεχόμενο αναστολής της συμβολής της χώρας στον οργανισμό. Με τον ΠΟΥ να αναλαμβάνει την ευθύνη για τον κινεζοκεντρισμό του, το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα επιτυγχάνει μια συμφωνία δύο προς ένα στην προσπάθειά του να διαφύγει της ευθύνης. Όσο για την προσπάθεια αποδιοπομπαίου τράγου Ομπάμα; Είναι δύσκολο να τον κατηγορήσει κανείς επειδή η προεδρία του τελείωσε πριν τρία χρόνια. Επίσης, οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν, με πολύ μεγάλη διαφορά (52% έως 38%), ότι ο Ομπάμα θα είχε κάνει καλύτερη δουλειά στη διαχείριση της κρίσης.
Αλλά καθώς οι HΠΑ συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της ανικανότητας του Τραμπ και της αδιάλειπτης παραπληροφόρησης, η Κίνα είναι λίγο πολύ έξω από το δάσος και σε θέση να σχεδιάσει για το μέλλον.
Αν οι αριθμοί είναι σωστοί, ο αντίκτυπος του ιού στον πληθυσμό των ΗΠΑ θα επισκιάσει τον αντίκτυπό του στον πληθυσμό της Κίνας, πράγμα που σημαίνει ότι η οικονομία των HΠΑ θα υποστεί ένα πολύ πιο σκληρό πλήγμα από την κινεζική οικονομία.
Και εδώ βλέπουμε μια κατάσταση συγκρίσιμη με αυτή που οδήγησε στην εμφάνιση των ΗΠΑ ως τη κορυφαία υπερδύναμη στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και την παρακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκλήρωσε ό,τι είχε απομείνει από το Hνωμένο Βασίλειο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στις ΗΠΑ, την τρίτη κυρίαρχη καπιταλιστική δύναμη στην ιστορία αυτού του οικονομικού συστήματος, που ξεκινά με την ολλανδική Χρυσή Εποχή. Η τρέχουσα οικονομική κατάρρευση θα ολοκληρώσει ό,τι απέμεινε από τις ΗΠΑ μετά το κραχ του 2008.
Για να καταλάβουμε γιατί, ας δούμε αποσπάσματα από μία από τις πιο περιεκτικές εξετάσεις του συντριβής του 2008 και τις επιπτώσεις του, από το “Συντριβη: Πώς μια δεκαετία οικονομικών κρίσεων άλλαξε τον κόσμο”.
Στο δεύτερο μέρος του κεφαλαίου “Ο άνεμος από την ανατολή”, ο Adam Tooze, ένας Βρετανός ιστορικός που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, γράφει:
Όταν το σύνολο του συγκροτήματος [του παγκόσμιου ιστορικού πακέτου τόνωσης της Κίνας μετά την κατάρρευση του 2008] καταγράφηκε, αυτό ήταν μια παρέμβαση συγκρίσιμη σε κλίμακα με οτι είχε αναληφθεί στην εποχή του Μάο, ή υπό τον σοβιετικό κομμουνισμό. Οι δυτικές καπιταλιστικές οικονομίες είχαν γίνει μάρτυρες τέτοιων τεράστιων κινητοποιήσεων μόνο σε εποχές πολέμου. Το ποσοστό των επενδύσεων στην κινεζική οικονομία ανήλθε στο 50% του ΑΕΠ, ένα επίπεδο που σπάνια, αν όχι ποτέ, έχει παρατηρηθεί στο παρελθόν.
Αργότερα στο κεφάλαιο:
Το [πρόγραμμα κινήτρων της Κίνας] ήταν αρκετό για να αντισταθμίσει ακόμα και το χειρότερο σοκ στο παγκόσμιο εμπόριο. Με 9,1%, ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας το 2009 ήταν μόλις χαμηλότερος από ό,τι ήταν το 2008 και πολύ υψηλότερος από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Και δεδομένου του μεγέθους στο οποίο είχε επεκταθεί η κινεζική οικονομία, αυτό ήταν αποφασιστικό. Το 2009, για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή, η κίνηση της κινεζικής οικονομίας ήταν αυτή που κινητοποίησε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Μαζί με τα τεράστια κίνητρα ρευστότητας που παρείχε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, τα συνδυασμένα δημοσιονομικά και χρηματοπιστωτικά κίνητρα της Κίνας ήταν η κύρια δύναμη που αντιστάθμιζε την παγκόσμια κρίση. Αν και δεν ήταν συντονισμένες πολιτικές, έκαναν πραγματικότητα το όραμα ενός G2: Η Κίνα και η Αμερική ηγούνται του κόσμου.
Το πακέτο κινήτρων της Κίνας είχε ως αποτέλεσμα “το πιο θεαματικό έργο υποδομής της τελευταίας γενιάς οπουδήποτε στον κόσμο.”
Ο Tooze γράφει επίσης:
Στην πρώτη φάση της κινεζικής ανάπτυξης [περίπου 1990-2008], δόθηκε προτεραιότητα στην αυτοκινητοβιομηχανία και την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων. Τώρα το τρένο ήρθε στο προσκήνιο. Μετά την “δανεική” τεχνολογία από τους πρωτοπόρους της HSR — Ιαπωνία, Γερμανία και Γαλλία — η Κίνα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα που αψηφούσε όλες τις προηγούμενες προσπάθειες. Μεταξύ του 2008 και του 2014 το δίκτυο των σιδηροδρομικών γραμμών που είναι κατάλληλες για κυκλοφορία σε ταχύτητες 250 χιλιομέτρων την ώρα ή περισσότερο επεκτάθηκε από 1.000 χιλιόμετρα σε 11.000 χιλιόμετρα. Οι χρόνοι ταξιδιού από το Πεκίνο στη Σαγκάη μειώθηκαν σε 4,5 ώρες για ένα ταξίδι 819 μιλίων, σε σύγκριση με τις 7 ώρες που η Acela—η περηφάνια του Amtrak της Αμερικής—χρειάζεται για να καλύψει τα 454 μίλια από τη Βοστώνη στην Ουάσιγκτον. Όχι μόνο η Κίνα έγινε πρωτοπόρος υπερταχέων τρένων ικανών να ταξιδεύουν με ταχύτητα 360 χιλιομέτρων την ώρα, αλλά η κλιμακωση της οικονομίας άνοιξαν τα γιγαντιαία κατασκευαστικά προγράμματα κατέστησαν επίσης την Κίνα τεχνολογικό ηγέτη στις σιδηροδρομικές γραμμές και στην κατασκευή αγωγών.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι ΗΠΑ, σύμφωνα με το Οικονομικό Ινστιτούτο Levi του Κολεγίου Bard, δαπάνησαν 29 τρισεκατομμύρια δολάρια για τη διάσωση τραπεζών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Μόνο το μισό από το πακέτο φορολογικών κινήτρων των 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων (American Recovery and Reinvestment Act του 2009), έγινε συγκεκριμένο. Τα υπόλοιπα ήταν φορολογικές ελαφρύνσεις. Οι ΗΠΑ εξήλθαν από την κατάρρευση με λίγες νέες επενδύσεις στον πραγματικό κόσμο. Σχεδόν όλα τα χρήματά τους δαπανήθηκαν για την προστασία της αξίας των μετοχών που δεν άξιζαν πλέον τίποτα. Αυτές οι μετοχές εξακολουθούν να είναι κατά βάση άχρηστες, και όμως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα συνεχίζει να δαπανά τρισεκατομμύρια το οποίο ισοδυναμεί με το να κρατά πλούσιους τους απένταρους.
Το μόνο πράγμα που κράτησε τη συμβατική οικονομία των ΗΠΑ σε λειτουργία ήταν το Obamacare. Αυτό ήταν το μοναδικό μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων δαπανών. Αλλά το Obamacare ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια. Από τότε δεν έχει γίνει τίποτα τέτοιο. Και αν πάρουμε μια κρυστάλλινη μπάλα από τις πρόσφατες δημοσιονομικές αποφάσεις δύο κυβερνητών—ο ένας Δημοκρατικός στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον, ο άλλος Ρεπουμπλικάνος στο Οχάιο—θα δούμε τις ΗΠΑ να εγκαταλείπουν τα πακέτα κινήτρων και να καταφεύγουν στη λιτότητα (περικοπές στον προϋπολογισμό) στο εγγύς μέλλον. Σε αυτό το σημείο, η Κίνα θα ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως κορυφαία οικονομική υπερδύναμη. Όχι πλέον G2, αλλά G1.
Ο επικεφαλής επιχειρήσεων του Σώματος Δημόσιας Υγείας Jerome Adams δήλωσε στο Fox News ότι η πρώτη ολόκληρη εβδομάδα του Απριλίου θα ήταν σαν το “Pearl Harbor.” Έκανε λάθος. Οι ΗΠΑ βρίσκονται τώρα στη θέση που βρισκόταν στο Pearl Harbor το Ηνωμένο Βασίλειο. Το Wuhan θα είναι το Περλ Χάρμπορ της Κίνας.
Πηγή: guernicaeu.wordpress.com
e-prologos.gr
