Ένας εύκολος τρόπος, στην κοινωνική αποτύπωση, να δεις λανθασμένα, διαθλασμένα και στρεβλά τις αντιθέσεις, είναι να μπερδέψεις το κύριο με το δευτερεύον.
Έτσι που μια αντίθεση μη ανταγωνιστικού χαρακτήρα να γίνει κύρια και το ανάποδο. Μία προσφιλής, νεόκοπη και άκρως λαθεμένη προσέγγιση είναι αυτή του λεγόμενου χάσματος των γενεών. Σύμφωνα με τους νεοαριστερούς εισαγωγείς του χάσματος των γενεών δεν είναι η αντίθεση εργάτες-αστοί ή λαός-ιμπεριαλισμός η κινούσα δύναμη των πραγμάτων, αλλά η… ηλικία.
Μεγαλύτεροι-νεότεροι ή γέροι-νέοι και διάφορα παραπλήσια σχήματα. Έτσι, το ταξικό κριτήριο περνάει σε δεύτερη μοίρα για να ορθωθεί η ηλικία ως τείχος αδιαπέραστο. Ιδέες, πολιτισμός, συμπεριφορές, ντύσιμο περνούν την «κρησάρα» όχι του ταξικού φίλτρου αλλά των χρόνων. Τι κι αν ένας νέος ή ομάδα νέων (πχ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) σκέφτονται συντηρητικά, οπισθοδρομικά και φρικωδώς. Τι κι αν νέοι άνθρωποι θέλγονται από τον φασισμό ή παππούδες κομμουνιστές μιλούν με ζωντάνια και φωτιά για τον κομμουνισμό του κόσμου. Οι κυρίαρχες τάξεις έχουν χιλιάδες λόγους να στρεβλώνουν, ν’ αποκρύβουν και να φέρνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις στα μέτρα τους. Εφηύραν την αιώνια αντίθεση άντρα-γυναίκας, ανακάλυψαν την κατωτερότητα των μαύρων έναντι των λευκών, κορόιδεψαν του κίτρινους, έσφαξαν τους ερυθρόδερμους, εκθείασαν τους «έξυπνους» έναντι των «κουτών», μίλησαν για απροσάρμοστους και κανονικούς, δούλεψαν πάνω στο δίπολο ομορφιά-ασχήμια, έφτυσαν και βομβάρδισαν όσους δεν είναι δυτικοί και άσπροι και μύρια όσα ανάλογα.

Απέναντι σ’ όλο αυτό το «επιστημονικό» ψαχτήρι στέκεται ακλόνητος σα βράχος ο μαρξισμός. Οι ιδρυτές και όλοι οι ακολουθήσαντες επιστήμονες του μαρξισμού απέδειξαν με κάθε τρόπο ότι η αντίθεση στον καπιταλισμό είναι αυτή των εργατών-καπιταλιστών. Φυσικά, δίπλα σ’ αυτήν αναπτύσσονται και υπάρχουν άλλες όπως η αντίθεση λαών-ιμπεριαλιστών, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και αυτή της σύγκρουσης καπιταλισμού-σοσιαλισμού που εκμηδενίστηκε εφόσον στους δύο γίγαντες του σοσιαλισμού (ΕΣΣΔ-Κίνα) υπήρξε παλινόρθωση.

Υπάρχουν δευτερεύουσες αντιθέσεις στον πλανήτη; Φυσικά! Όλες αυτές που προαναφέραμε (άντρας- γυναίκα) και δεκάδες άλλες όπως πχ οι διαφορές πόλης-χωριού, εγγράμματων-αγράμματων, επιστημόνων-χειρώνακτων και πάει λέγοντας. Ορισμένες φορές μάλιστα κάποιες από τις αντιθέσεις που παραμονεύουν στο σκοτάδι βρίσκονται σε λήθαργο ή υπολανθάνουν, γιγαντώνονται στα μυαλά των ανθρώπων και γίνονται θηριώδεις και τρομαχτικές. Όταν πχ ο φτωχός πατέρας ξεσπάει βίαια ενάντια στα παιδιά του είναι φανερό ότι «λύνει» με λάθος τρόπο μία αντίθεση. Εκεί που είναι μη ανταγωνιστική, την μετατρέπει σε ανταγωνιστική. Εκεί που πρέπει να καλέσει τα παιδιά του στη «συμμαχία των φτωχών» καταφεύγει στη βία «σκάβοντας το λάκκο του».

Υπάρχει αυλάκι ανάμεσα στους ηλικιωμένους και τους νέους; Βεβαιότατα. Μόνο που τα βαθύτερα και πραγματικά συμφέροντα των φτωχών ηλικιωμένων και των φτωχών νέων είναι τα ίδια. Η νεολαία είναι μία διαταξική κατηγορία και δεν υπάρχει –εκτός από τον χρόνο- τίποτα το κοινό ανάμεσα στον νέο από το Κερατσίνι και τον ομήλικό του από την Εκάλη. Ο πρώτος προετοιμάζεται για φτηνή εργατική δύναμη στις επιχειρήσεις του δεύτερου και κανένας δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. «Το χάσμα των γενεών» ως θεωρία και ως πράξη, λέγεται για να συσκοτίσει τις ταξικές αντιθέσεις και να «βγάλει λάδι» την άρχουσα τάξη.

Μαζί μας είναι όποιος σκέφτεται ορθά, περπατάει αλύγιστα και δε σκύβει το κεφάλι. Το παράδειγμα του αείμνηστου συντρόφου μας Ισαάκ Ιορδανίδη είναι οδηγός για δράση.

Θανάσης Τσιριγώτης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ