Η πολιτική εκλογική άνοδος του νεοφασισμού στην Ευρώπη, μπορεί να ξάφνιασε ορισμένους, αλλά δεν ήταν “κεραυνός εν αιθρία”. Τα εκλογικά ποσοστά των νεοφασιστών στη μέση και βόρεια Ευρώπη, όπως -και πολύ περισσότερο- η συμμετοχή τους σε κυβερνήσεις (Αυστρία, Ιταλία κλπ) ήταν συνεπακόλουθο μιας σειράς παραγόντων που πρέπει ν’ αναλυθούν με ταξικούς όρους και όχι επικλήσεις στην ηθική και τη μεταφυσική.

Προφανώς το αριστερό-κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να ανατρέχει στην ιστορία για να αντλήσει διδάγματα και να βρει αναλογίες· προσοχή όχι ταυτίσεις. Ιδιαίτερα όταν ο τριπλός φασισμός στη χώρα μας (δικτατορία Μεταξά, μοναρχοφασίστες το 44-49 και επτάχρονη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία 1967-1974) δεν είναι βιωματικά γνωστός στους νέους ανθρώπους. Η άνοδος των νεοφασιστών στην Ευρώπη και η σταθεροποίηση της Χ.Α. στο 6%-7% στη χώρα μας δεν πρέπει να προσπερνιόνται με ευκολία, αλλά ούτε να αντιμετωπίζονται με ιαχές και “στρατιωτικό” τρόπο που οδηγούν σε εφήμερες ευκολίες.

Ποια συμπεράσματα μπορούν να βγουν;

Οι νεοφασίστες αξιοποιούν μια τριπλή πραγματικότητα.

Πρώτον, ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός καταδίκασε ένα τεράστιο τμήμα των εργατολαϊκών στρωμάτων σε φτώχεια και αφανισμό. Όταν το 1% των Ευρωπαίων μεγαλοαστών κατέχει το 80% του παραγόμενου πλούτου και 20% είναι στα όρια της απόλυτης φτώχειας και στέρησης, τότε το έδαφος είναι γόνιμο για τους πολιτικούς “που είναι το ίδιο”.

Δεύτερον, η διακυβέρνηση των Βρυξελλών, δηλαδή η σκληρή πολιτική των Γερμανών και των γερμανόφιλων, δημιουργεί συνθήκες αγκίστρωσης στην έννοια του εθνικού και της πατρίδας που “έκλεψαν” οι νεοφασίστες από την αριστερά. Γιατί στην τελευταία επικράτησε ο κοσμοπολιτισμός, η παγκοσμιοποίηση και ο κούφιος αντικαπιταλισμός της μιας χρήσης.

Τρίτον, γιατί η ογκούμενη μετανάστευση εκτός από φτηνά χέρια στις καπιταλιστικές μητροπόλεις συνέδεσε την ανεργία και την ανασφάλεια με το πρόσωπο του μετανάστη- πρόσφυγα. (Οι ναζί είχαν βρει αυτή την ευκολία στους Εβραίους και τους κομμουνιστές).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι σοσιαλδημοκράτες και κάτι άσκεφτοι νεοαριστεροί φωνάζουν δυνατά για “αντιφασιστικό μέτωπο”. Διαφωνούμε. Είναι άλλο πράγμα το ΜΕΤΩΠΟ που σημαίνει συμφωνία και άλλο η αναγκαία δράση, παρέμβαση, πρωτοβουλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τρέφει τη φτώχεια, θέλει “αντιφασιστικό μέτωπο” για να στριμώξει τη ΝΔ, να πάρει κεφάλι στον εργατικο-λαϊκό κόσμο και να ηγηθεί -όπως έκανε στις πλατείες που διόγκωσαν τους νεοφασίστες- ενός νέου ρεύματος για να ξαναγκιστρωθεί στην κυβέρνηση. Αλλά οι νεοφασίστες είναι όχι μόνον όργανα των πιο σκοτεινών και ακραίων κύκλων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αλλά οργανικό του τμήμα. Στην Ευρώπη θα φροντίσουν να συντονιστούν και να εμφανιστεί ο νεοφασισμός με τις γραβάτες και με ναυαρχίδα το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, τη Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, την Αυστρία, τη Σουηδία, ενδεχομένως τον Όρμπαν στην Ουγγαρία και άλλους. Αυτό θα φανεί στις ευρωεκλογές. Ανασχετικό φράγμα στη νεοφασιστική παρέλαση αποτελούν οι εργατολαϊκοί αγώνες, η μελέτη της ιστορίας του φασισμού και -κυρίως- η εμπράγματη αποκάλυψη όλων των “αυγών του φιδιού”. Στη χώρα μας υπάρχει μια “σχετική ευκολία”. Η Χ.Α., παρά τις δικανικές τρικλοποδιές, βρίσκεται στα δικαστήρια, το ρεύμα της ανακόπηκε, υπάρχει μία ισχυρή μνήμη. Ωστόσο οφείλουμε να αγρυπνούμε και να ξεσκεπάζουμε το νεοφασισμό και όπως γράφαμε στο 6ο συνέδριό μας ( Μ-Λ ΚΚΕ 2018, Θέση 16)

“Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι το ξεσκέπασμα του πραγματικού χαρακτήρα και των συμφερόντων που εκφράζουν και υπηρετούν οι εκφραστές του φασισμού, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η κινητοποίηση των λαϊκών μαζών στον αγώνα για την πολιτική απομόνωση και αχρήστευση των σχεδίων τους”.

Θανάσης Τσιριγώτης