Το είδαμε και αυτό! Οι «θησαυροφύλακες» της «παιδαγωγικής», μεταμφιεσμένοι σε μοιραίους και «άβουλους», κυκλοφορούν εκτός τόπου και χρόνου υπηρεσίας, για να κηρύξουν τον… φόβο, να κερδίσουν συμμόρφωση και κυρίως να απαιτήσουν εχεμύθεια!

Είναι τουλάχιστον θλιβερά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στο Ηράκλειο, όπως και σε άλλες περιοχές που έχει ξεκινήσει η ατομική αξιολόγηση. Οι επιθεωρητές ξαφνικά έγιναν κολλητοί φίλοι των νεοδιόριστων συναδέλφων. Με τηλέφωνα μέσα στη νύχτα -συνήθως μετά τις 9 για να έχει τελειώσει η επιμόρφωση- με προσωπικά mail, αλλά και επιδιώκοντας συναντήσεις εκτός(!) σχολείου… για καφεδάκι! Το απόγευμα! Με στόχο πάντα, να εξασφαλίσουν το ποθητό ραντεβού. Ναι, ραντεβού ονομάζεται πλέον η υπηρεσιακή πράξη της αξιολόγησης!

Ο επιθεωρητισμός, αυτή η φοβερή «εκπαιδευτική καινοτομία», μπαίνει στα σχολεία στις περισσότερες περιπτώσεις από την πίσω πόρτα, στα μουλωχτά. Δεν υπάρχει καμία ανάρτηση για τίποτα. Είναι σαν να συμβαίνουν όλα αυτά όχι στην Ελλάδα, αλλά κάπου στην… Κοίλη Γη. Στην πλειοψηφία τους οι σύλλογοι δεν γνωρίζουν αν και πότε θα έρθει ο επιθεωρητής στο σχολείο τους. Και πολλές φορές δεν το μαθαίνουν ή το μαθαίνουν αφού έρθει. Οι καταγγελίες πολλές. Σύμβουλοι που «μεταμφιέζονται» σε γονείς για να περάσουν την πύλη και πάνε κατευθείαν στη τάξη χωρίς να μιλήσουν σε κανέναν ή άλλοι που εκμεταλλεύονται τους νεκρούς των Τεμπών για να γίνουν ένδοξοι επιθεωρητές την μέρα της απεργίας (8/3). Και ο κατάλογος της ξεφτίλας είναι… μακρύς.

Εχεμύθεια λοιπόν. Αυτή είναι η νέα «παιδαγωγική» αρχή. Αυτό επαιτούν ή απαιτούν οι επιθεωρητές από τους νεοδιόριστους. «Δεν θα μας δει άλλος κανείς, μόνο το φεγγαράκι»… προσπαθούν να τους πουν. «Ας το κάνουμε να τελειώνει… για να ξεμπερδέψεις και εσύ και εγώ». «Αν δεν το κάνεις, πολλά μπορεί να σου συμβούν»… Αυτή είναι η ιστορία της παιδαγωγικής στην Ελλάδα του 2023. Αυτό είναι το «παιδαγωγικό» μέγεθος των νέων «συμβούλων». Αυτοί έχουν σήμερα τον τίτλο του «παιδαγωγού», στη χώρα που γέννησε τον Γληνό, την Ιμβριώτη και τον Παπαμαύρο. Που μπορεί ακόμη και να μην τους γνωρίζουν.

Η αξιολόγηση όμως δεν είναι υπόθεση κάποιου ερωτικού ραντεβού. Δεν αφορά κάποιο ένοχο μυστικό, δεν είναι προσωπικό ζήτημα. Δεν μπορεί να προγραμματίζεται και να διεξάγεται στα κρυφά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό. Δεν υπάρχει υπηρεσιακή πράξη ή ό,τι μπορεί να σχετίζεται με αυτήν, που διεξάγεται έξω από το χώρο και το χρόνο της σχολικής ζωής. Δεν υπάρχει υπηρεσιακή πράξη που μπορεί να γίνεται στο σχολείο εν αγνοία του συλλόγου. Η αξιολόγηση δεν είναι υπόθεση του επιθεωρητή και του επιθεωρούμενου. Αφορά το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Οι εκπαιδευτικοί του κάθε σχολείου έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να γνωρίζουν και να ενημερώνουν τις τοπικές ΕΛΜΕ, δεδομένου ότι ο κλάδος έχει με συντριπτική πλειοψηφία ταχθεί και αγωνίζεται ενάντια στην επιβολή της.

Δεν περιμέναμε τον επιθεωρητισμό για να καταλάβουμε το ρόλο των «συμβούλων». Τον γνωρίζουμε χρόνια τώρα και τον ζήσαμε τελευταία και με το τσίρκο της τηλεκπαίδευσης. Όταν, σαν κανονικοί παπαγάλοι (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις), ανακάλυψαν ότι μπορεί να υπάρχουν και «ηλεκτρονικές τάξεις» και άρχισαν τα σεμινάρια για τα διαγωνίσματα, τις απουσίες και τη βαθμολόγηση σε αυτές. Πάντα με την προβιά των μοιραίων και των άβουλων… Όμως όλα έχουν ένα όριο… Και σε αυτές τις πολύ κρίσιμες στιγμές για τον κλάδο ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε λίγη αξιοπρέπεια.

Είτε μιλάμε για αυτούς που σηκώνουν τα λάβαρα του κοινωνικού αυτοματισμού αποκαλώντας τους εκπαιδευτικούς κοπρίτες, είτε μιλάμε για τους θλιμμένους και θλιβερούς που, δηλώνοντας τη διαφωνία τους με τον επιθεωρητισμό, γίνονται κήρυκες του φόβου και της υποταγής, διεκδικώντας την παρουσία τους στην τάξη… ο ρόλος που τελικά θα παίξουν οι επιθεωρητές είναι ο ίδιος. Εντελώς ανεξάρτητος από τις προθέσεις τους. Είναι η επιβολή της πιο ολέθριας πολιτικής για το δημόσιο σχολείο, τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Και σε αυτό δεν υπάρχουν μοιραίοι… ούτε άβουλοι.

Όποιος θέλει να έχει παιδαγωγικούς τίτλους, δεν μπορεί να γίνεται κοινωνός του φόβου, του σκυψίματος και της υποταγής. Η παιδαγωγική με τον φόβο δεν πάνε μαζί. Δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Ας το σκεφτούν καλά οι αναμεταδότες των κυβερνητικών απειλών και εκβιασμών. Υποτίθεται ότι ακόμη και στο αναλυτικό πρόγραμμα αυτού του σχολείου υπάρχουν ο στόχοι της υπηρέτησης των μεγάλων ιδανικών και των αξιών και κυρίως της ανάγκης του αγώνα για όλα αυτά. Εκτός και αν οι «σύμβουλοι» θεωρούν ότι αυτά τελειώνουν στους πανηγυρικούς των επετείων.

Ποια αλήθεια και ποια παιδαγωγική υπηρετούν αυτοί που καλούν τους νεοδιόριστους σε προσωπικά ραντεβού και κρυφές αξιολογήσεις; Ποια ακριβώς παιδαγωγική υπηρετούν οι αυτόκλητοι πρεσβευτές του φόβου και των κυβερνητικών απειλών, στο δημόσιο σχολείο; Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος αυτών που δουλεύουν για να σκύψουν οι εκπαιδευτικοί, για να μετατραπούν και αυτοί σε άβουλους και φοβισμένους υπαλλήλους… όπως οι επιθεωρητές τους… τι θα σημάνει αυτό για τους μαθητές μας; Για το μέλλον του δημόσιου σχολείου;

Ένας πραγματικός δάσκαλος, ένα από τα μεγαλύτερα παιδαγωγικά μυαλά που γέννησε αυτός ο τόπος έχει δώσει την πιο καθαρή, την πιο ουσιαστική απάντηση σε ερωτήματα σαν και αυτά.

«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει την σκέψη του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους» Δ. Γληνός

Ζητείται αξιοπρέπεια!

Βασίλης Πετράκης, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης