Δημήτρης Μαριόλης

Στην εποχή της Οθωμανικής κατάκτησης ένας από τους Οθωμανούς αξιωματούχους που θήτευσε στην Ικαρία, ήταν εξαιρετικά σκληρός, αυταρχικός και τιμωρητικός. Απαιτούσε να τον μεταφέρουν οι Ικαριώτες στις πλάτες τους ή σε φορείο για να μην περπατάει, έβαζε σκληρά χαράτσια, κλπ. Κάποτε ζήτησε να τον μεταφέρουν με το φορείο στην άλλη πλευρά του νησιού για να επιληφθεί κρατικών υποθέσεων. Οι μεταφορείς του, απηχώντας το γενικό κλίμα αγανάκτησης, όταν πέρασαν από ένα γκρεμό αποφάσισαν να τον «αδειάσουν» εκεί. Αργότερα, ισχυρές οθωμανικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στο νησί, συγκέντρωσαν τον πληθυσμό και απαιτούσαν να μάθουν ποιοι ήταν οι δράστες. Η απάντηση που έλαβαν ήταν «Ούλοι εμείς εφέντη». Ο Οθωμανός επικεφαλής αποχώρησε άπραγος και κυρίως αναίμακτα για τον τοπικό πληθυσμό. Έτσι η φράση «ούλοι εμείς εφέντη», πέρασε στην ιστορία.

Σήμερα, το Υπουργείο Παιδείας, απογυμνωμένο από συμμαχίες και πλήρως ηττημένο ιδεολογικά στο εσωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας, επιχειρεί να επιβάλει την αντιεκπαιδευτική του πολιτική με το μόνο μέσο που του απέμεινε: την τρομοκρατία. Τρομοκρατία απέναντι σε ένα εκπαιδευτικό σώμα που έκανε την επιλογή του κι η επιλογή του ήταν να υπερασπιστεί το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα. Ένα μπαράζ απειλών, εκβιασμών, διώξεων, αυταρχισμού, αυθαίρετων εγκυκλίων, εκτυλίσσεται εδώ και τρία χρόνια. Αμέτρητες φορές παρατάχθηκαν μπροστά μας τα ΜΑΤ και οι αύρες. Πρόσφατα, τα ΜΑΤ χτύπησαν πισώπλατα τα μέλη της ΔΟΕ μόλις μπήκαν στο Υπουργείο, πέρασαν χειροπέδες σε συνάδελφο στη ΔΙΠΕ Δυτικής Αττικής. Αμέτρητες φορές σύρθηκαν οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών στα δικαστήρια, τα οποία, εν αντιθέσει με τη συνήθη πολυετή αργοπορία, δίκαζαν και καταδίκαζαν αυθημερόν τις απεργίες μας ως παράνομες. Μα όσες φορές τις κήρυξαν παράνομες, άλλες τόσες τις επαναπροκηρύξαμε. Κι όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πήγαν να τα γυρίσουν, με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις πήραμε την απόφαση η βάση του κλάδου.

Σήμερα, η καταστολή του Υπουργείου και των μηχανισμών του περνά σε άλλα επίπεδα. Αμφισβητούν το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα στη δημόσια διατύπωση άποψης, την ίδια τη συνδικαλιστική δράση.  Σε επιλεγμένες επαρχίες, εκεί που οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί, με χειρουργική ακρίβεια, στοχοποιούνται νεοδιόριστες συνάδελφοι που με ηρωισμό κρατάνε την απεργία-αποχή ψηλά, ενάντια σε αυθαίρετες και παράνομες πρακτικές. Μάλιστα, σε κάποιες εσχατιές όπου ο συνδικαλισμός είναι άγνωστη λέξη, τις υποχρεώνουν να πληρώνουν από την τσέπη τους ως στάση εργασίας την απεργία-αποχή κι αυτές συνεχίζουν και δεν υποκύπτουν.

Προτελευταίος σταθμός των διώξεων η Χαλκίδα και η Φωκίδα, εκεί που οι ΔΙΠΕ παραπέμπουν δεκάδες νεοδιόριστες/ους σε πειθαρχικό. Κι όμως, αφού θέλουν να τους παραπέμψουν σε πειθαρχικό γιατί τρεις εβδομάδες τώρα δε ζητούν την επίσπευση των διαδικασιών; Τι φοβούνται;

Και εκεί που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, εκεί που ένα άρθρο σε μια ιστοσελίδα μπορεί να σε οδηγήσει σε ΕΔΕ, είναι η ΔΙΔΕ Πειραιά. Καλούν τη συνάδελφο Χοτζόγλου, μέλος της ΕΛΜΕ Πειραιά, σε ακρόαση, προκειμένου να αποφανθούν αν θα τεθεί ή όχι σε δυνητική αργία διότι εξέφρασε, από κοινού με μαθητές της, τη διαφωνία της με την πραγματοποίηση της αξιολόγησης σε νεοδιόριστη εκπαιδευτικό, δηλαδή εξέφρασε την αντίθεση του κλάδου στην αξιολόγηση, όπως αποτυπώνεται και στις συλλογικές αποφάσεις ΟΛΜΕ και ΕΛΜΕ. Η εμμονή με συγκεκριμένους αγωνιστές καθηγητές, με δεκαετίες αγώνων και προσφοράς στο δημόσιο σχολείο και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, τους οδήγησε στην απίστευτη φαιδρότητα να καλέσουν σε ακρόαση ακόμα και το Γιώργο Καββαδία που πλέον είναι συνταξιούχος!

Είναι γνωστό ότι μόνο με αυταρχικά μέσα, μόνο με τρομοκρατία και καταστολή καθένα καθεστώς δεν μακροημερεύει. Καμία εκπαιδευτική πολιτική δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει ποτέ να υλοποιηθεί επί της ουσίας αν δεν καταφέρει να αποσπάσει τη συναίνεση, την ανοχή έστω, μιας μεγάλης μερίδας εκπαιδευτικών. Όπως σοφά έλεγε ο ΟΟΣΑ, απαιτείται να καλλιεργηθεί «κουλτούρα αξιολόγησης», όμως η κυβέρνηση βιάστηκε, υποτίμησε το εκπαιδευτικό κίνημα και τώρα ακολουθεί το μοναδικό δρόμο που της απέμεινε: το δρόμο της συμβολικής βίας. Έτσι όμως το ρήγμα με την εκπαιδευτική κοινότητα ανοίγει περισσότερο με αποτέλεσμα ο οδοστρωτήρας διάλυσης της δημόσιας παιδείας να δυσκολεύεται αφάνταστα εδώ ψηλά στις δύσβατες και κακοτράχαλες ράχες της ζωντανής εκπαίδευσης.

Η φράση «ούλοι εμείς εφέντη» παραπέμπει στη συλλογική και ανυποχώρητη στάση των Ικαριωτών μπροστά στους Οθωμανούς κατακτητές και αναφέρεται συμβολικά και σε περιπτώσεις που η συλλογική δύναμη των κάτω ορθώνεται αποτελεσματικά απέναντι στις κυρίαρχες δυνάμεις.

Σήμερα, οι δεκάδες χιλιάδες που απεργούμε, αγωνιζόμαστε, ενίοτε διαφωνούμε μεταξύ μας περισσότερο από όσο επιτρέπει η συγκυρία, όμως ορθώνουμε με κάθε μέσο και μορφή το ανάστημά μας απέναντι στον οδοστρωτήρα της αξιολόγησης και υπερασπίζουμε τα παιδιά και τα δικαιώματά τους κάθε μέρα έμπρακτα, έχουμε το χρέος να σταθούμε μπροστά, στο πλευρό του Καββαδία, της Χοτζόγλου, του Χαρζουλάκη, της Αγγελονίδου, της Πουλουτίδου, του Σμήλιου και όλων όσων διώκονται. Όσα έκαναν εκείνες κι εκείνοι τα έκανα κι εγώ, τα κάναμε κι εμείς, όλοι και όλες εμείς. Αυτό οφείλουμε να το πούμε δημόσια και καθαρά.

Δε χωρούν εδώ μικροψυχίες και μικροϋπολογισμοί.

Απέναντι στην ανελέητη επίθεση του κράτους η απάντηση είναι μία:

ΟΥΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΕΦΕΝΤΗ!