Απειθαρχος και ανυποταχτος, γοητευτικος και παραμυθας, ο Λουι Σεπουλβεδα εφυγε χτες στα 70 του χρονια, γεματος απ’ ολες της εξεγερτικες ορμονες μιας αεναης εφηβειας, το καθαρο μυαλο ενος σοφου Ινδιανου και την κατακοκκινη καρδια ανθρωπου που αγαπα και αγαπιεται.
Ο Σεπουλβεδα, ο απειθαρχος εφηβος, ο ατιθασος γερος, ειναι ‘Το Εξπρες της Παταγονιας’. Μια ατμομηχανη πανω στις σκουριασμενες ραγες του Λατινοαμερικανικου Νοτου, του χτυπημενου απο σκληρες δικτατοριες και ανεξοφλητη τοκογλυφια.

Ειναι ‘Ο Γερος που διαβαζε ιστοριες Αγαπης’. Ενας φορος τιμης στους ιθαγενεις της Αμαζονιας, που αγωνιζονται να κρατησουν ζωντανα τα πνευμονια της Γης, να πατουν το χωμα της και να πινουν το νερο της χωρις βιασμους αλαζονειας και ασεβειες κερδων. Και μονοι τους, οχι γιατι τους το επιβαλλει κανεις, οταν νοιωσουν πως δεν ζουν αλλα μονο αναπνεουν, ν αποσυρθουν σε μια καλυβα και ν’αλειφτουν με το γλυκο μελι της φοινικιας και της ληθης.
Ο Λουι Σεπουλβεδα ειναι ‘Ο Γατος που εμαθε το Γλαρο να πεταει’.
Η συνυπαρξη των ανομοιων και ισων, το πεισμα μιας υποσχεσης, η παραγματοποιηση του αδυνατου.
Ο Ζορμπας, ο γατος που προσπαθησε να μαθει το λαο του να πεταει, που εφτυσε τη δικτατορια του Πινοσετ και ξεκολλησε απ τα φτερα του την πισσα των μολυσμενων θαλασσων, εφυγε.
Οταν μπηκε στο νοσοκομειο, με την αρρωστια των καιρων, ειπε πως θα το ξεπερασει, αφου τα καταφερε να ζησει μετα απο φυλακες και βασανιστηρια.
Θα μπορουσε να ειναι εδω αλλα εικοσι χρονια και να γραψει κι αλλες εικοσι ιστοριες αγαπης.
Ομως εφυγε. Και τι κριμα, σ ενα κρεβατι νοσοκομειου.
Χωρις καν το γλυκο μελι της φοινικιας.
– Τωρα θα πεταξεις, νιαουρισε ο γατος ο Ζορμπας.
– Σ’ αγαπω! Εισαι ενας θαυμασιος γατος.
– Τωρα θα πεταξεις. Ολος ο ουρανος θα ‘ ναι δικος σου.
– Δε θα σε ξεχασω ποτε.
– Πετα! Πεταει μονο αυτος που τολμαει να πεταξει, νιαουρισε ο Ζορμπας.

Νίνα Γεωργιάδου