Ο αέρας που έγινε διαυγής στην Αθήνα και τα νερά που έγιναν κρυστάλλινα στα κανάλια της Βενετίας, όσο οι ανθρωπομύκητες κλειστήκαμε στα κλουβιά μας, δεν μπόρεσαν να πείσουν τους διαχειριστές της εξουσίας για την αναγκαιότητα σεβασμού στη φύση.
Εδώ δεν τους έπεισε ο φλεγόμενος Αμαζόνιος, οι απανθρακωμένες φυλές των αυτόχθονων στο μεγάλο πνεύμονα του κόσμου, τα πυρπολημένα καγκουρό στην Αυστραλιανή στέπα, οι λιωμένοι πάγοι στην Ανταρκτική, η αναζωπύρωση της πυρηνικής φλόγας στο Τσέρνομπιλ και η πρόσφατη κόλαση του Δάντη στο Μάτι. Θα τους έπειθε λοιπόν το άρωμα των λεμονανθών στην Αθήνα ή τα χρυσόψαρα στο κανάλι του Ριάλτο;
Δεν είναι θέμα πειθούς. Είναι θέμα αρπαχτής.
Η αρπαχτή δεν έχει ρομαντισμούς, δε λογαριάζει ομορφιές, δε δίνει δεκάρα για τη βαθιά ανάσα των ανθρώπων, τη βιοποικιλότητα, τις ισορροπίες των ειδών, τα καθαρά νερά των θαλασσών, δεν της καίγεται καρφί για την προοπτική του κόσμου.
Εδώ και τώρα, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.
Εξάλλου, ο εγκλεισμός των πολλών ήταν η ευκαιρία των λίγων.
Οι αποφάσεις, έτσι κι αλλιώς, ήταν προειλημμένες και δρομολογήθηκαν νύχτα και κεκλεισμένων των θυρών.
Ο Χατζηδάκης ήταν απλώς η προξενήτρα των διεστραμμένων προικοθήρων που λιγουρεύονται τη φύση.
Ο νόμος του είναι το πιστοποιητικό γάμου που μετατρέπει το βιασμό , σε νόμιμη συνεύρεση απ’ τον οποίο θα προκύψουν πολλαπλασιασμένες τερατογενέσεις.
Εκει που οργίαζε η φύση, θα ανοιχτούν στοές στα σωθικά της γης, θα τρυπηθούν τα έγκατα της με τρυπάνια, να βγάλουν οι στρατηγικοί επενδυτές υδρογονάνθρακες, και μεταλλεύματα, να γίνουν οι Σκουριές και τα τοξικά τους απόβλητα η προοπτική του τόπου.
Εκεί που φύτρωναν δέντρα, θα φυτρώνουν Αιολικά πάρκα, θα επιδοτούνται από το δημόσιο κορβανά , θα εγκαταλείπονται μεθ’ ου πολύ, θα σκουριάζουν και θα ποτίζουν ράστο τη γη και τις υδροφόρες φλέβες.
Η ένδοξη ιδιωτική πρωτοβουλία αναλαμβάνει τον έλεγχο των μελετών, με ό,τι ανιδιοτελές αυτό συνεπάγεται.
Νομιμοποιούνται τα αυθαίρετα εντός δασικών εκτάσεων και κατά περίπτωση εντός υγροτόπων και ρεμάτων
Η διαχείριση στερεών αποβλήτων γίνεται ακόμη πιο άρπα κόλλα και τα ρέματα αφήνονται στην ανεξέλεγκτη εναπόθεση αστικών και βιομηχανικών λυμάτων.
Εμείς, στο μεταξύ, μια χαρά συνηθίζουμε στη μάσκα, θα προσθέσουμε κι έναν αναπνευστήρα, θα βλέπουμε ωραίες τηλεοπτικές σειρές για το κάποτε φυσικό περιβάλλον και , όσο ακόμα προλαβαίνουμε, ας πάρουμε για σουβενίρ, μια βέργα λυγαριάς, μια ρίζα δεντρολίβανο, να ζούμε να τα θυμόμαστε.

Νίνα Γεωργιάδου