Τέσσερις δεκαετίες ηρωικών αγώνων και ανεκτίμητης προσφοράς.

Εξήντα χρόνια αγώνων υπεράσπισης της ιστορίας και της ιδεολογίας του μαρξισμού-λενινισμού, χρόνια ασίγαστης πάλης για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης.

Η ιστορία σίγουρα δεν μπορεί να ιδωθεί με αποσπασματικό τρόπο, ως άθροισμα ανεξάρτητων «χρονικών στιγμών» αλλά ως αλληλουχία γεγονότων που συνδέονται διαλεκτικά μεταξύ τους. Αν όμως στο ιστορικό χρονολόγιο του 20ου αιώνα υπάρχουν ημερομηνίες σταθμοί, τότε αναμφίβολά η ίδρυση του ΣΕΚΕ στις 17 Νοέμβρη 1918, αποτελεί μια στιγμή καθοριστική για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του λαού και του τόπου. Γιατί όποιος θέλει με ειλικρίνεια να αναζητήσει την ιστορική αλήθεια, ξανοίγοντας τη θωριά του πέρα από την μαύρη ομίχλη της κυρίαρχης προπαγάνδας, οφείλει να αναγνωρίσει ότι όλα τα μεγάλα, τα επικά, τα προοδευτικά βήματα της ελληνικής κοινωνίας έχουν την σφραγίδα εκείνης ακριβώς της ημερομηνίας. Της ίδρυσης του κόμματος, που τον Δεκέμβρη του 1924 στο 3ο συνέδριό του θα μετονομαστεί σε ΚΚΕ. Εκείνο το επαναστατικό κόμμα που για τέσσερεις δεκαετίες συνέβαλλε καθοριστικά για να γυρίσει μπροστά ο βαρύς ιστορικός τροχός στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Και οφείλουμε από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι τιμώντας τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, μιλάμε για εκείνο το επαναστατικό κόμμα και το κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο καμία σχέση δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει με το σημερινό ΚΚΕ, που καπηλευόμενο αυτόν τον ιστορικό τίτλο, από την 6η ολομέλεια του 1956 και μετά, με τη στάση, τις πράξεις και τις θέσεις του, δεν κάνει άλλο από το να αμαυρώνει και να ακυρώνει εκείνη ακριβώς την ιστορική περίοδο που ταυτίζεται με το επαναστατικό ΚΚΕ, την κοσμοθεωρία και την πάλη του κομμουνιστικού κινήματος για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε.

Το ΚΚΕ (τότε ΣΕΚΕ) θα ιδρυθεί στις δύσκολες συνθήκες που θα αφήσει πίσω του ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος, κάτω από την μεγάλη και ελπιδοφόρα ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης. Δεν αφορούσε βέβαια απλά την βούληση μια ομάδας ανθρώπων, όπως θα την παρουσίαζε η αστική «ιστορική» αφήγηση. Η ίδρυση του ΣΕΚΕ εκείνη τη χρονική στιγμή, δεν ήταν τίποτε άλλο, από το «ώριμο τέκνο της ανάγκης» που δημιούργησαν οι κοινωνικό-οικονομικές εξελίξεις σε μια Ελλάδα, που με καθυστέρηση, και με τα δεσμά της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης να συνοδεύουν την απελευθέρωση της από τον οθωμανικό ζυγό, πραγματοποιούσε τα πρώτα της βήματα στον καπιταλιστικό κόσμο. Η ανάπτυξη όμως του καπιταλισμού αναπόφευκτα έφερνε και τη γέννηση της νέας εργατικής τάξης και μαζί με αυτήν τις νέες αντιθέσεις που προέκυπταν από την εκμετάλλευσή της, έφερνε στο προσκήνιο τα δεινά και τις ανάγκες της, μα και την δύναμη της και τον ιστορικό της ρόλο που απορρέει από αυτήν. Αυτόν ακριβώς τον ιστορικό ρόλο σηματοδοτούσε και υπηρετούσε η ίδρυση του ΣΕΚΕ και για αυτό, το επαναστατικό ΚΚΕ και το πραγματικό κομμουνιστικό κίνημα θα βρεθούν στην πρωτοπορία όλων των μεγάλων αγώνων του λαού μας για ανεξαρτησία και δημοκρατία, για τα συνδικαλιστικά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, για την χειραφέτηση τηςεργατικής τάξης και την κοινωνική απελευθέρωση.

Στις εκρηκτικές συνθήκες και τους διωγμούς του μεσοπολέμου…
Από την στιγμή της ίδρυσης του, πριν ακόμη γράψει τις ηρωικές σελίδες της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΕ εισάγοντας τον υλιστικό τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης όλων των κοινωνικών ζητημάτων και σε σύνδεση με τα πρωτοπόρα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, θα αντιπαλέψει την ντόπια αστική τάξη και τους ξένους πάτρωνες της και θα ορθώσει τη σημαία του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση πρώτα από όλα των Άγγλων ιμπεριαλιστών και αργότερα στην προετοιμαζόμενη ιταλική και γερμανική εισβολή.

Θα αποδομήσει πολιτικά και θα παλέψει ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην νεαρή σοβιετική εξουσία καθώς και στον ελληνικό τυχοδιωκτισμό της Μικρασιατικής εκστρατείας.

Σε πολύ δύσκολες συνθήκες όπως αυτές της μεταξικής δικτατορίας με τις διώξεις και τα ιδιώνυμα, το κόμμα οργανώνει τη δράση του στα εργατικά συνδικάτα, τον στρατό και όλους τους χώρους της κοινωνικής ζωής. Σε αυτές τις συνθήκες για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, η ταξική πάλη θα μπολιαστεί με τις σοσιαλιστικές και προοδευτικές ιδέες, οι οποίες από απλές ευχές θα αποτελέσουν επίδικα της πάλης του λαού μας στην πορεία του για έναν καλύτερο κόσμο. Και αυτό όποιος έχει τη διάθεση να δει κατάματα την ιστορική αλήθεια είναι αδύνατον να το αρνηθεί. Όταν τα αστικά κόμματα (όλοι αυτοί που υμνούν και οι σημερινοί λακέδες του κοινοβουλίου ως προγόνους τους) αναμασούσαν κάτι ακατάληπτες μεσαιωνικές και αντιδραστικές ανοησίες, το ΚΚΕ πρωτοπόρα έθεσε το γυναικείο ζήτημα θέτοντας στο επίκεντρο πολλών αγώνων τα δικαιώματα και το θέμα ισότητας της γυναίκας, τα δικαιώματα των νέων, το ζήτημα της δημόσιας παιδείας και της υγείας, την ανάγκη προστασίας των αναπήρων, τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους κ.ο.κ.

Εμπνέοντας ένα νέο ρεύμα στην τέχνη και τη διανόηση της εποχής, το ΚΚΕ από τα πρώτα χρόνια της δράσης του στην ελληνική κοινωνία γίνεται φανερό ότι σηματοδοτεί ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες και ανακατατάξεις.

Η πορεία αυτή για τους πρώτους έλληνες κομμουνιστές δεν ήταν ούτε δεδομένη, ούτε εύκολη. Το νέο ακόμη ΚΚΕ όφειλε σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες και κάτω από την πίεση των γεγονότων να κατασταλάξει σε σειρά πολιτικών και ιδεολογικών ζητημάτων. Χρειάστηκε να αναμετρηθεί με τις διαλυτικές απόψεις που διόλου αμελητέες δεν ήταν στους κόλπους του και να απαλλαγεί από τις επιρροές των λαθεμένων ρευμάτων όπως αυτό του τροτσκισμού. Καθοριστική συμβολή σε αυτές τις διεργασίες είχε η προσχώρηση του στην Γ’ Διεθνή από το 1920. Με την συμβολή της Γ’ Διεθνούς της οποίας αποτελεί το ελληνικό τμήμα από το 1924, και ειδικά μετά το 1931 όπου η εκλογή του Ν. Ζαχαριαδή στη θέση του γραμματέα σηματοδοτεί και το πέρασμα στη φάση «μπολσεβικοποίησης» του, το ΚΚΕ θα ατσαλωθεί ιδεολογικά συγκροτώντας σωστές θέσεις πάνω σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της περιόδου.

Έτσι μόνο, οι έλληνες κομμουνιστές θα σταθούν στο ύψος τους, ήδη από τη φασιστική δικτατορία τις διώξεις και τις φυλακές του Μεταξά αρνούμενοι να υπογράψουν τις δηλώσεις αποκήρυξης της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Μια στάση με υψηλό τίμημα που όριζε όμως το ηθικό ανάστημα και τα ιδεολογικά βάθρα των αγωνιστών που απαιτούσαν οι καιροί. Έτσι θα πρωτοστατήσουν σε όλους τους μεγάλους εργατικούς-συνδικαλιστικούς αγώνες του μεσοπολέμου, με αποκορύφωμα τα περίφημα καπνεργατικά και τις απεργίες του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Έτσι πρώτοι οι έλληνες κομμουνιστές θα βρεθούν στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου γράφοντας μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Η δεκαετία του 1940… η δεκαετία των ηρώων!
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ ο δρόμος των λαών

Δεν φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψουν το έπος που έπλασαν με την πάλη και το αίμα τους οι έλληνες κομμουνιστές, στην πιο κρίσιμη, την πιο πυκνή πολιτικά δεκαετία της νεοελληνικής ιστορίας. Ένα έπος που δεν χάραξε απλά την ιστορία της Ελλάδας, αλλά μακραίνοντας πολύ από τα σύνορα της ο αγώνας του ελληνικού λαού εκείνη την περίοδο συγκέντρωνε τα βλέμματα όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας.

Η εισβολή του Ιταλικού φασισμού στην Ελλάδα θα βρει την πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ να βρίσκονται σε συνθήκες μανιακών διώξεων του Μεταξά-Μανιαδάκη και των ανθό των στελεχών του κλεισμένο στις φυλακές της Ακροναυπλίας, της Κέρκυρας κλπ. Όμως τα πολιτικά και ιδεολογικά εφόδια υπήρχαν. Σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, η ευφυής -όπως απέδειξε η ιστορία-εφαρμογή της γραμμής της Γ’ Διεθνούς στις ιδιαίτερες ελληνικές συνθήκες, θα ανοίξει το δρόμο, ώστε σε ελάχιστο (ιστορικά) χρόνο, να βρεθούν οι κομμουνιστές σε ρόλο οδηγού των πολιτικών εξελίξεων για πρώτη φορά στη χώρα μας. Η γραμμή του ΚΚΕ θα αποτυπωθεί εύγλωττα, στο περίφημο γράμμα του γραμματέα του Ν. Ζαχαριάδη μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας. Έτσι οι κομμουνιστές διαβάζοντας σωστά την κύρια αντίθεση της περιόδου, θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου για την υπεράσπιση της πατρίδας ενάντια στους φασίστες εισβολείς.

Όταν οι ανίκητες μέχρι τότε δυνάμεις του άξονα που παρέλαυναν σε όλη την Ευρώπη, στο Αλβανικό μέτωπο δέχονταν το πρώτο πλήγμα από τους «ξυπόλητους» της Ελλάδας, οι κομμουνιστές ήταν παρόντες. Ακόμη και αυτοί που ήταν στις φυλακές επίμονα ζητούσαν να σταλούν στο μέτωπο, κάτι που ο Μεταξάς αρνήθηκε μέχρι τέλους. Με αυτή τη στάση τους οι κομμουνιστές αποκάλυψαν στον ελληνικό λαό τον πραγματικό ρόλο της κυβέρνησης Μεταξά και των πατριδοκάπηλων και στο μέτωπο δεμένοι με τον αγώνα του ελληνικού λαού κατέκτησαν το αναγκαίο κύρος, ώστε ο λαός να ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα για τη συγκρότηση του ΕΑΜ στις τραγικά δύσκολες συνθήκες της κατοχής.

Τομή στην ιστορία της αντίστασης αλλά και καθοριστική για την μεταπολεμική ελληνική ιστορία όπως αποδείχθηκε, είναι η απόφαση για την συγκρότηση του ΕΑΜ και της ΕΑΜικής Λαϊκής Αλληλεγγύης και αργότερα του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Στις τάξεις αυτών των οργανώσεων θα βρεθεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Μέσα από το ΕΑΜ ο λαός της μικρής Ελλάδας, θα αναμετρηθεί με τον ναζιστικό γίγαντα και η αντίσταση και οι αγώνες του θα σημαδέψουν όσο λίγοι (με εξαίρεση τον σοβιετικό) την αντιφασιστική πάλη. Στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα (από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα οικονομικά, επιστράτευση, πείνα κλπ.) θα βρεθούν οι κομμουνιστές που στο τέλος της κατοχής το κύρος τους αγγίζει τον ουρανό.

Με την ήττα των Γερμανών το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα είναι φανερό για όλους. Χωρίς την ξένη επέμβαση, ο δρόμος του λαού και της εργατικής τάξης προς την εξουσία ήταν ανοιχτός. Παρά τη συντριπτική ηγεμονία του ΚΚΕ στις τάξεις του ελληνικού λαού, η οπορτουνιστική γραμμή της ηγεσίας του, όπως εκφράστηκε με τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, οδηγούσε σε μια συμβιβαστική, ηττοπαθή πολιτική απέναντι στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του και καλλιερ- γούσε αυταπάτες στο λαό για μια «ειρηνική μεταπολεμική εξέλιξη». Αυταπάτες που διαλύθηκαν μπροστά στην αιματηρή βία των κανονιών του Σκόμπυ το Δεκέμβρη του 1944 και στις επικές μάχες που έδωσε ο λαός της Αθήνας ενάντια στους ταγματασφαλίτες-συνεργάτες της κατοχής και τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Μετά την συνθηκολόγηση της Βάρκιζας το πογκρόμ διώξεων που θα εξαπολυθεί εναντίων των αριστερών, θα οδηγήσει στο νέο έπος του ΔΣΕ (1946-49). Για να καμφθεί το φρόνημα και ο ηρωισμός των κομμουνιστών και των δημοκρατικών ανθρώπων στην Ελλάδα, η ντόπια αντίδραση και ο αγγλικός-αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θα χρειαστεί να γεμίσουν τα χέρια τους με το αίμα των ηρώων της Ελλάδας. Θα χρειαστεί να καταφύγουν στα πιο φρικτά και αποτρόπαια εγκλήματα που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Θα χρειαστούν τα κολαστήρια της Μακρονήσου και τα ανείπωτα βασανιστήρια που έγιναν εκεί. Ακόμη και τότε όμως, οι έλληνες κομμουνιστές αλύγιστοι, θα υψώσουν το μπόι τους πάνω από το… «ανθρώπινο», αφού αυτό απαι- τούσαν οι καιροί.
Ο αγώνας σε συνθήκες μετεμφυλιακού κράτους… και η 6η ολομέλεια
Μετά το 1949 η πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών θα βρεθεί στις ανατολικές χώρες και κύρια στην Τασκένδη χτίζοντας μία νέα ζωή και συνεχίζοντας σίγουρα τους αγώνες τους και για το ελληνικό ζήτημα, αλλά και για την υπεράσπιση της εκεί σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στην κατερειπωμένη και βυθισμένη στη δυστυχία Ελλάδα, το μετεμφυλιακό, μοναρχοφασιστικό κράτος με τις οδηγίες και τις ευλογίες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού συνεχίζει τις διώξεις, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις, στήνοντας το 1952 τον Ν. Μπελογιάννη και τους συντρόφους του στο απόσπασμα. Ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ αποδεικνύει ότι μπορεί να «ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του». Ανασυγκροτώντας δυνάμεις παρά τον έξαλλο αντικομμουνισμό, πρωτοστατεί σε οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες διατηρώντας σταθερά σημαντική επιρροή που αποτυπώνεται και στα εκλογικά αποτελέσματα των νόμιμων σχηματισμών που συμμετέχει. Και αυτή ακριβώς είναι η απόδειξη ότι παρά τα λάθη του, το ΚΚΕ μέσα σε αυτό το λίγο χρόνο, με την γραμμή και την ακλόνητη πίστη του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, ρίζωσε βαθιά στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού.

Αυτό που δεν κατάφεραν τα σκυλιά της ντόπιας και ξένης αντίδρασης, έγινε κατορθωτό με την επιβολή της 6ης ολομέλειας το Μάρτη του 1956. Με την επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο ελληνικό κόμμα, την καθαίρε- ση της παλιάς ΚΕ και του Ν. Ζαχαριάδη και την πραξικοπηματική 6η ολομέλεια, υιοθετήθηκε η γραμμή του 20ού Συνεδρίου (του ΚΚΣΕ) που έμελλε να ξεριζώσει την επαναστατική ψυχή του ΚΚΕ και να το μετατρέψει γοργά στο ρεβιζιονιστικό κακέκτυπο που μέχρι σήμερα επιχειρεί να καπηλευτεί μια ιστορία που δεν του ανήκει. Από τότε και μετά, το «ειρηνικό πέρασμα» που συνοψίζεται στη γραμμή του κοινοβουλευτικού δρόμου, η «ειρηνική συνύπαρξη» που δεν είναι άλλο από την γραμμή της συνθηκολόγησης με τον ιμπεριαλισμό, και όλα τα ιδεολογήματα του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ θα γίνουν τα ιδεολογικά αγκωνάρια του σημερινού “K”ΚΕ.

Η αντιπαράθεση των ελλήνων κομμουνιστών και η… «Αναγέννηση»
Η γραμμή του 20ου συνεδρίου δεν πέρασε έτσι απλά, στο ΚΚΕ αλλά χρειάστηκε η επιβολή της. Η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του ΚΚΕ στην Τασκένδη και την Τσεχοσλαβακία, αλλά και ένας ιδιαίτερα σημαντικός αριθμός στις άλλες χώρες (Πολωνία, Ρουμανία κλπ.) αρνήθηκαν τη γραμμή του ρεβιζιονισμού και της συνθηκολόγησης.
Χαρακτηριστικά για το γεγονός ότι η «στροφή» και το «νέο πνεύμα» επιβλήθηκε στο ΚΚΕ, είναι τα γεγονότα της Τασκένδης όπου χρησιμοποιήθηκε μέχρι και η ένοπλη βία. Και η ανάγκη των χρουστσωφικών να την επιβάλουν τόσο βίαια στο ΚΚΕ έχει να κάνει με την διεθνή πλέον ακτινοβολία που είχε το επαναστατικό ΚΚΕ, με το κύρος που είχαν κατοχυρώσει οι ηρωικοί αγώνες του.

Στην Ελλάδα, οι πιο σημαντικοί αγώνες άρνησης, καταδίκης και απόκρουσης της συνθηκολόγας γραμμής της 6ης Ολομέλειας και του 20ου συνεδρίου εκδηλώθηκαν στο στρατόπεδο πολιτικών εξορίστων στον Αη Σράτη. Αποτέλεσμα αυτών των αγώνων που ξεκίνησαν στον Αη Στράτη και συνεχίστηκαν στους κόλπους της ΕΔΑ, ήταν η πλήρης ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ρήξη με το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ, η οποία οδήγησε στη συγκρότηση του Μαρξιστικού-Λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.

Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας γεννήθηκε μέσα από τους κόλπους του επαναστατικού ΚΚΕ με στόχο να υπερασπιστεί την ιστορία, την ιδεολογία και τους στόχους που αυτό έθεσε. Δημιουργήθηκε από την πρωτοβουλία επαναστατών κομμουνιστών, που ατσαλωμένοι στις γραμμές και τους ηρωικούς αγώνες του ΚΚΕ, στα πεδία των μαχών, στις φυλακές, τις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά, κράτησαν ψηλά τη σημαία, όταν μετά το 1956 οι ρεβιζιονιστές την πέταξαν στη λάσπη. Τον Ιούνη του 1964 με πρωτοβουλία των σ. Ισαάκ Ιορδανίδη και Γιάννη Χοτζέα πραγματοποιείται στην Αθήνα σύσκεψη (κύρια πρώην εξορίστων του Άη Στράτη) η οποία αποφασίζει την δημιουργία οργάνωσης Μαρξιστών-Λενινιστών με γραμματέα τον Ισαάκ Ιορδανίδη, καθώς και την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση» τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Από τότε το Μ-Λ κίνημα στην Ελλάδα παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του θα παίξει ενεργό ρόλο σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες του λαού μας, θα υπερασπιστεί σταθερά την ιστορία, τους αγώνες και την ιδεολογία του κομμουνιστικού κινήματος και θα κινηθεί σταθερά στο στόχο της ανασυγκρότησης και της αναδημιουργίας ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Η πάλη που ξεκίνησαν δημόσια οι μαρξιστές – λενινιστές της Ελλάδας το 1964 για την αποφασιστική ρήξη με το ρεβιζιονι- σμό και τους φορείς του, για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, πρέπει να οδηγηθεί ως το τέλος.

Συμπεράσματα για τη δράση του επαναστατικού ΚΚΕ
Για τέσσερις δεκαετίες το ΚΚΕ πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο λαό μας. Χάρη στην κομμουνιστική δράση οι ιδέες του μαρξισμού-λενινισμού διαδόθηκαν πλατιά και ρίζωσαν στην εργατική τάξη και στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Αν από αυτές τις τέσσερις δεκαετίες έλειπε η δράση του επαναστατικού ΚΚΕ, όλα σήμερα θα ήταν διαφορετικά προς το χειρότερο. Το επαναστατικό ΚΚΕ και το πραγματικό κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας, βρίσκεται πίσω από κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, για το ψωμί, τη δουλειά, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία. Κάθε δημοκρατική και προοδευτική ιδέα, που είναι λιγότερο ή περισσότερο εδραιωμένη στο στίβο της ταξικής πάλης της χώρας μας έχει τις ρίζες της στους αγώνες αυτού του ΚΚΕ. Κάθε τι που σήμερα αναγνωρίζουμε ως δικαίωμα και κατάκτηση του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, έχει την σφραγίδα των ιδεών, της παρέμβασης και της πάλης των κομμουνιστών. Αυτό είναι κάτι που δεν θα πρέπει να φεύγει ούτε λεπτό από τη σκέψη των δημοκρατικών ανθρώπων.

Το ΚΚΕ έγινε από μία στενή ιδεολογικοπολιτική ομάδα ένα μεγάλο, μαζικό κόμμα που έφθασε στα πρόθυρα της εξουσίας γιατί ανέπτυξε μία μεγάλη σε ένταση και έκταση δουλειά μέσα στο λαό και γιατί μπόρεσε να συνδεθεί με τα προβλήματα, τις αγωνίες και τους αγώνες της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Γιατί συνδύαζε τον αγώνα για τα καθημερινά προβλήματα του λαού με τον στρατηγικό στόχο μιας άλλης κοινωνίας. Γιατί στις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας του 20ου αιώνα κατάφερε παρά τα μεγάλα λάθη του, να μείνει προσηλωμένο στην μαζική επαναστατική πάλη, γαλουχώντας τα μέλη του με την πίστη στην υπόθεση της νίκης της εργατικής τάξης και των λαϊκών αγώνων.

Είναι βέβαιο ότι το ΚΚΕ ειδικά μετά την απελευθέρωση που βρέθηκε στο απόγειο της οργανωτικής του και πολιτικής του επιρροής, αποδείχθηκε «μικρότερο» των περιστάσεων. Η προδοτική «συμφωνία της Βάρκιζας» ήταν το αποτέλεσμα μιας βαθιά λαθεμένης και ηττοπαθούς αντίληψης που διαπερνούσε την ηγεσία του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο και η οποία θεωρούσε ότι ο ελληνικός λαός «δεν μπορεί να τα βάλει με τους Άγγλους» επιδιώκοντας την ουτοπία μιας «έντιμης δημοκρατικής λύσης».

Θα ήταν όμως ολέθριο να γίνεται αυτό το κυρίαρχο στοιχείο μιας κριτικής για τη συνολική δράση του ΚΚΕ τότε. Γιατί πολύ απλά το ερώτημα της εξουσίας στην Ελλάδα μπήκε επειδή ακριβώς το ΚΚΕ παρά τα οδηνηρά λάθη του, ήταν ένα επαναστατικό κόμμα που υιοθέτησε μπροστά στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο σωστή γραμμή. Γιατί ακόμη και αν με ευθύνη του δεν ολοκληρώθηκε μια επαναστατική αλλαγή στη χώρα μας, ο λαός μας μπόρεσε να αγγίξει αυτή την αλλαγή, μπόρεσε να αφουγκραστεί τον νέο κόσμο, επειδή ακριβώς είχε στην πρωτοπορία της πάλης του εκείνο το κόμμα. Έχει αξία για εμάς σήμερα, κόντρα σε κάθε μηδενιστική αντίληψη, να αξιολογήσουμε σωστά και να διδαχθούμε από τα πραγματικά λάθη του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο.

Και δυο λόγια για το σημερινό ΚΚΕ
Το σημερινό ΚΚΕ μετά την 6η ολομέλεια και υιοθετώντας πλήρως τη γραμμή του 20ου συνεδρίου, μετατράπηκε σε ένα γνήσιο πολιτικό τέκνο των Κολιγιάννη- Παρτσαλίδη. Των ιδεολογικών πατρώνων που εμφύτευσαν το 1956 στην ηγεσία του οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Ακόμα και αν κάποιος δεν μπορεί να διαβάσει την ιδεολογική μετάλλαξη που
υπέστη τότε, μπορεί να την αναγνωρίσει στην στάση του ΚΚΕ σε όλα τα μεγάλα ζητήματα από τότε μέχρι σήμερα.

Κόντρα στην πλαστή εικόνα του υπερασπιστή του σοσιαλισμού, που πλάθει για τον εαυτό του, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη. Το ΚΚΕ έδωσε λυσσασμένα και μέχρι τελευταίας ρανίδας τη μάχη για την… καπιταλιστική παλινόρθωση. Από το 1956 μέχρι το 1991, κατάπιε αμάσητη και υποστήριξε την αντεπανάσταση, ακόμη και στη φάση της Περεστρόικα! Και ήταν τέτοια η τύφλωση και το μένος του, που την κριτική που δέχονταν από το Μ-Λ κίνημα για αυτόν ακριβώς το λόγο, την αντιμετώπιζε επί 30 χρόνια με τα γνωστά περί προβοκατόρων και αντισοβιετικών.
Στα χρόνια της χούντας τήρησε τη γραμμή της συνθηκολόγησης και του περίφημου «εκδημοκρατισμού», με αποτέλεσμα την κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης, να οδηγηθεί στη γραμμή εναντίωσης στην μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τα ιστορικά ντοκουμέντα της ντροπής (φύλλο 8 Πανσπουδαστικής κλπ.) να το καταδιώκουν μέχρι σήμερα.
Κόντρα στο παραμύθι της αδιάλλακτης στάσης απέναντι στα αστικά κόμματα, που υφαίνει για τον εαυτό του το ΚΚΕ, η αλήθεια λέει ότι βρέθηκε πιστός συνεργά- της και των δύο εκδοχών του δικομματισμού. Στην μεταπολίτευση υιοθετώντας την πασοκική αυταπάτη της αλλαγής, έγινε ουρά και αιμοδότης της σοσιαλδημοκρατίας, αφού δεν έβλεπε στο ΠΑΣΟΚ ένα κόμμα της μεγαλοαστικής τάξης, προτάσσοντας το χαρακτηριστικό σύνθημα το «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ».
Αμέσως μετά βρίσκεται στον αστερισμό των συγκυβερνήσεων οικουμενικής (1989) και με ΝΔ, δίνοντας με την πολιτική του άφεση και συγχωροχάρτι στη δεξιά και βοηθώντας στην επάνοδο της. Θα ακολουθήσει μια δεκαετία περίπου με προκλητικές συνεργασίες με τη ΝΔ, όπου ειδικά στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση έφτανε να στηρίζει κατά περίπτωση το ένα κόμμα τον υποψήφιο του άλλου.
Με το ΠΑΜΕ θα εγκαινιάσει μια νέα ολέθρια για το σ.κ. γραμμή της διάσπασης η οποία παρουσιάζεται με αφόρητο βερμπαλιστικό λόγο και σεχταριστική ταχτική, διατηρώντας πάντα στην ουσία της τη γραμμή της συνδιαλλαγής της υποχώρησης και της έλλειψης πίστης στους λαϊκούς αγώνες.
Στις πιο κρίσιμες στιγμές των μεγάλων αγώνων ενάντια στη μνημονιακή βαρβαρότητα που έδωσε ο λαός μας όλα αυτά τα χρόνια, το σημερινό ΚΚΕ απέδειξε για μια ακόμη φορά, με τραγικές συνέπειες για το λαϊκό κίνημα, ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος που του επιβάλλει η ρεφορμιστική του ιδεολογία. Την στιγμή που οι πρωτόγνωροι σε μαζικότητα λαϊκοί αγώνες τον Οκτώβρη του 2011 δημιουργούσαν συνθήκες πολιτικής κρίσης, τη στιγμή που η πραγματική αριστερά όφειλε να μιλήσει μόνο για την ανάγκη συνέχισης του αγώνα, το ΚΚΕ (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ) ζήτησε… εκλογές. Δίνοντας ανάσες στο κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα, προσφέροντας τις αξεπέραστες υπηρεσίες του για τον αποπροσανατολισμό του ελληνικού λαού, το ΚΚΕ σε μια ακόμη κρίσιμη στιγμή, έδειξε το παραβάν! Αυτό το παραβάν που από το 1956 μέχρι σήμερα, με τις αυταπάτες του, σφραγίζει το λόγο, τη δράση και το ρόλο του ΚΚΕ.

Κείμενα – επιμέλεια: Βασίλης Π, Φοίβος Α.

Το αφιέρωμα, με τίτλο “100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ”, είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό Πορεία που μόλις κυκλοφόρησε.