Του Βασίλη Πετράκη*

Σκληρές οι πραγματικές εικόνες της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας»… απάνθρωπες οι αποκαλύψεις για την δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Αν και στα ψιλά γράμματα, κάποιες ειδήσεις που ξεφεύγουν από τον μονόπλευρο καταιγισμό της ανάδειξης της «ατομικής ευθύνης», αποδεικνύονται αποκαλυπτικές για τις μεγάλες αλήθειες της εποχής. Κυρίως προσφέρονται για συμπεράσματα, για τις ευθύνες όλων αυτών που διέλυσαν τα δημόσια συστήματα υγείας και την πραγματικότητα που θα διαμορφωθεί, αν οι δηλωμένοι πόθοι του νεοφιλελυθερισμού για πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας και της πρόνοιας, ευοδωθούν και στον τόπο μας.

«Ποιος θα πληρώσει για αυτό;»…

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια ασθενή σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης που κατέληξε επειδή αρνήθηκε να μπει στην εντατική.

«Ήταν τα τελευταία του  λόγια και δεν θα ξεχάσω ποτέ… Καλέσαμε τη σύζυγό του ώστε να τον μεταπείσει …Αυτό που συνέβη ήταν μακράν το χειρότερο πράγμα που έχω ζήσει στα 12 χρόνια συλλογικής φροντίδας και εργασίας μου. Αυτή η χώρα είναι αληθινά μια αποτυχημένη πολιτεία και αυτό που συνέβη το αποδεικνύει από πρώτο χέρι», δήλωσε πραγματικά συντετριμμένος  ο αναισθησιολόγος Ντέρικ Σμιθ στο CNN.

Για την ιστορία ο (48χρονος) ασθενής ήταν σχεδόν βέβαιο, ότι θα επιβίωνε αν δέχονταν να μπει στην εντατική. Το πρόβλημα βέβαια στο αμερικάνικο σύστημα υγείας -πρότυπο για τους απανταχού θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού- είναι το τεράστιο κόστος που απαιτείται για κάτι τέτοιο.

Όπως συμβαίνει στα ιδιωτικά μέγαρα των «επενδυτών» του χώρου, το δίλημμα της «ζωής ή του θανάτου» εν είδη «επιλογής», μεταφέρθηκε στη σύζυγο… και αυτή κατά τα συνήθη, αναζήτησε το δάνειο που θα επιτρέψει στον άνθρωπό της να αποφύγει τον θάνατο. Ένα από αυτά τα δάνεια όμως, που για υποθήκη απαιτούν μια… ολόκληρη ζωή. Ο ασθενής που ως κάτοικος της Νέας Υόρκης, το γνωρίζει καλά αυτό, τα μέτρησε… και για το καλό της συζύγου και των παιδιών του αρνήθηκε να διασωληνωθεί, παρά τις εκκλήσεις του αναισθησιολόγου. Θύμα και ο δεύτερος της απάνθρωπης πραγματικότητας που διαμορφώνει η ίδια πολιτική…

Τα «μέτρησε»… το δάνειο για το σπίτι, τα χαράτσια, την ιδιωτική ασφάλεια, τους λογαριασμούς για το ρεύμα και το νερό, ενδεχομένως τα φροντιστήρια και όλα αυτά τα «πάγια έξοδα», που για έναν εργαζόμενο στις βιτρίνες του καπιταλισμού μετατρέπονται σε… θηλιά. Τα πάγια έξοδα που στις περισσότερες περιπτώσεις αφορούν αγαθά, που τα περισσότερα συντάγματα υποτίθεται προβλέπουν ως αναφαίρετα δικαιώματα για όλους… Και επέλεξε αυτήν την ιδιότυπη… «αυτοχειρία»… Για να μην προσθέσει μελλοντικά βάρη στη γυναίκα και τα παιδιά του.

Την ίδια στιγμή στην Καλιφόρνια, 17χρονος ανασφάλιστος πέθαινε επειδή του αρνήθηκαν τη νοσηλεία. Ούτε για απλή νοσηλεία δεν άνοιξαν τις πόρτες τους οι… «επενδυτές».

Ο δήμαρχος του Lancaster, στην Καλιφόρνια, Rex Parris, επιβεβαίωσε τον θάνατο του έφηβου την Τετάρτη, προειδοποιώντας τους κατοίκους, να «πάρουν στα σοβαρά την πανδημία και να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα». Όπως τόνισε: «Την Παρασκευή, πριν πεθάνει, ήταν υγιής. Την Τετάρτη είχε πεθάνει». Το μόνο πρόβλημα που βρήκε και σε αυτό τα γεγονός ήταν… η ατομική ευθύνη του 17χρονου. «Μείνετε μέσα» είπε!

Και ο κατάλογος αυτών των περιστατικών… μακρύς! Και τα ερωτήματα και τα συμπεράσματα… αβίαστα… Για την στατιστική…

Αλήθεια πού χρεώνονται για την στατιστική και την επιδημιολογία τέτοιοι θάνατοι; Και τα δύο παραπάνω περιστατικά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχαν θετική εξέλιξη εάν είχαν πρόσβαση στις απαραίτητες δομές υγείας.

Η επίσημη στατιστική του συστήματος χρεώνει τους θανάτους στον… «θανατηφόρο ιό». Η κυρίαρχη προπαγάνδα εξίσου πρόστυχα τους χρεώνει στην «ατομική ευθύνη». Στην «ευθύνη» του ενός επειδή ήταν ανασφάλιστος… και του άλλου επειδή δεν μπορούσε να καλύψει ο ίδιος, αυτά που δεν κάλυπτε η ιδιωτική ασφάλιση. Ή ακόμη πιο πρόστυχα, επειδή και οι δύο δεν «πήραν τα μέτρα» που απαίτησαν οι θύτες τους και κόλλησαν. Έτσι αυτοί που πραγματικά ευθύνονται για τους θανάτους βγαίνουν λάδι και κουνούν και το δάχτυλο στις κοινωνίες τους!

Πόσοι αλήθεια από αυτούς που θάβονται σε ομαδικούς τάφους της Νέας Υόρκης, είναι τέτοια η παρόμοια περιστατικά; Μήπως όλοι; Είναι αυτοί που σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις «δεν τους αναζήτησε κανείς για μια εβδομάδα μετά τον θάνατο τους.» Δηλαδή είναι οι απόκληροι των ΗΠΑ. Είναι οι άστεγοι… Είναι «οι άνθρωποι της αβύσσου» του Τζακ Λόντον, που τότε, στα τέλη του 19^ου αιώνα τούς έψαξε στο Λονδίνο. Που και εκεί, όπως  και σε κάθε γκέτο και φαβέλα της» ανεπτυγμένης δύσης», τα ίδια συμβαίνουν.

Ακόμη και για αυτούς τους κολασμένους της Γης, βρήκαν ευκαιρία οι θύτες τους, να χρεώσουν τη δυστυχία και τον θάνατό τους, όχι στην πολιτική που τους καταδίκασε… αλλά σε κάποιον ιό!

Αλυχτάνε τα σκυλιά της αντίδρασης και φτιάχνουν τις κολυμβήθρες της κάλπικης στατιστικής τους. Θύματα του κορονοϊού όλοι! Δεν πεθαίνει κανείς από τίποτε άλλο σήμερα στον πλανήτη Γη. Ούτε καν στην Αφρική της ελονοσίας, της φυματίωσης και του έμπολα. Στην Αφρική της άγριας εκμετάλλευσης, των δυτικών βομβαρδισμών και των πολέμων… Και εκεί ακόμη, μόνο ο κορονοϊός… «θερίζει». Και σε αυτές τις «στατιστικές κολυμβήθρες» βρήκαν ευκαιρία να ξεπλυθούν όλοι… από τους αδίστακτους εγκληματίες του ιμπεριαλισμού μέχρι τα ντόπια και ξένα σκυλιά της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού… όλοι!

Θανατηφόρος είναι μόνο ο κορονοϊός, μάς φωνάζουν… και αν υπάρχει ευθύνη… αυτή είναι μια και μόνο… η «ατομική»!

Και εδώ ακριβώς εγείρονται πολλά ζητήματα για τις κάλπικες στατιστικές που παρουσιάζουν έναν ιό ως τον «απόλυτο πρωτόγνωρο φονιά». Και από την πλευρά της πολιτικής και από αυτή της επιστήμης. Και των επιστημόνων που θεωρούν ότι χρεώνονται στον κορονοϊό ακόμη και ασθενείς που πεθαίνουν από άλλα σοβαρά, χρόνια ή όχι, νοσήματα.  

Και όσο περνούν οι μέρες, παρά τη βια της καταθλιπτικής προπαγάνδας τους, οι φωνές που αμφισβητούν αυτές τις στατιστικές από τον χώρο της επιστήμης πληθαίνουν. Μήπως τελικά η αλήθεια είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας είναι πολύ χαμηλότερα από αυτά που παρουσιάζει ο ΠΟΥ; Μήπως η ανάγκη να παρουσιαστεί ένας ιός με ποσοστά θνησιμότητας 10% υπακούει… σε άλλες ανάγκες;

Για την αλήθεια… και τους ιδωτικούς πυλώνες

Η αλήθεια όμως, όσο και αν η αιθάλη της άθλιας προπαγάνδας τους σκοτεινιάζει το τοπίο, στέκει εκεί… Αυτοί που θάβονται στους ομαδικούς τάφους της Ν.Υόρκης πέθαναν επειδή δεν είχαν πρόσβαση σε ένα δημόσιο και δωρεών σύστημα υγείας. Είναι θύματα στην πραγματικότητα των κυρίαρχων πολιτικών σε ΕΕ και ΗΠΑ. Για αυτό αγωνιούν τα πολιτικά συστήματα της Δύσης. Μην τυχόν και αφήσουν την παραμικρή χαραμάδα στο φως αυτής της αλήθειας. Για αυτό και άδραξαν την ευκαιρία να σκεπάσουν κάτω από το αντιδραστικό ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης» τις πραγματικές ευθύνες των πολιτικών τους.

Και καταφέρνουν να κρύψουν ακόμη και το αποκρουστικό πρόσωπο του ιδιωτικού τομέα και του ρόλου του στους καιρούς του κορονοϊού. Ο οποίος δεν είναι ούτε αυτός του συμπληρωματικού πυλώνα, ούτε καν αυτός ενός ουδέτερου μηχανισμού.

Ο ιδιωτικός τομέας, ειδικά στο χώρο της ασφάλισης και της υγείας, αποδεικνύεται εγκληματικός για τους λαούς και επιζήμιος για το δημόσιο.

Περιστατικά όπως αυτά που εξελίσσονται στα νοσοκομεία της Ν.Υ. αποδεικνύουν ότι όταν το δίλημμα της «ζωής και του θανάτου» έρθει στα χέρια των «επενδυτών» (ειδικά σε συστήματα που ο ιδιωτικός κυριαρχεί σε σχέση με το δημόσιο τομέα), αυτοί το μόνο που θέλουν και που μπορούν να κάνουν, είναι να το μετατρέψουν σε έναν απάνθρωπο εκβιασμό, για την εκτόξευση των κερδών τους. Είτε είσαι 17, είτε 50, είτε 70, η μόνη περίπτωση να νοσηλευτείς είναι να πληρώσεις. Και αν δεν έχεις, να πάρεις ένα δάνειο… με θανατηφόρους όρους.

Τα γεγονότα σε χώρες όπως η Ελλάδα (που οι λαϊκοί αγώνες κόντρα στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων έχουν διασώσει το ΕΣΥ και εμποδίσει την κυριαρχία των ιδιωτών στο χώρο), αποδεικνύουν ότι ο ιδιωτικός τομέας το μόνο που έχει προσφέρει αυτές τις μέρες, είναι η απόσπαση (με ευθύνη της κυβέρνησης) εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από τον κρατικό κορβανά. Από την υπερκοστολόγηση των ΜΕΘ, για τις οποίες ήδη πληρώνεται, μέχρι την υπερκοστολόγηση των τεστ (την εργαστηριακή ανάλυση των οποίων κάνει το δημόσιο)… για κάθε υπηρεσία που (δεν) προσφέρει αμείβεται αδρά, από τις τσέπες του λαού. Και διεκδικεί και εκβιάζει για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.

Όσο για τον «πυλώνα» της ιδιωτικής ασφάλισης που θεσμοθέτησε η ΝΔ και στη χώρα μας με τον τελευταίο νόμο η αλήθεια έλαμψε σε όλο τον πλανήτη. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές και στη χώρα μας «δεν έχουν την υποχρέωση βάση του νόμου» να καλύπτουν νοσηλεία για κορονοϊό. Πολύ περισσότερο στις ΗΠΑ, που η ιδιωτική ασφάλιση κυρίαρχη εδώ και και δεκαετίες, φροντίζει να προστατεύεται από τέτοιες… αβαρίες.

Στα ιδιωτικά συμβόλαια τους αναφέρονται λεπτομερώς οι ασθένειες για τις οποίες καλύπτουν νοσήλια και… ο «νέος κορονοϊός» δεν αναφέρεται σε κανένα τέτοιο. Για αυτό και οι περισσότερες αφήνουν ακάλυπτους τους ασθενείς. Άλλωστε οι ιδιωτικές εταιρίες ασφάλισης, πολύ δύσκολα ασφαλίζουν πάσχοντες από χρόνια νοσήματα και αν το κάνουν, το κάνουν πάντα με το αζημίωτο. Όποτε γλιτώνουν και από αυτούς που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να χρειαστούν ΜΕΘ.

Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της ΝΔ και του Μητσοτάκη σε όλα αυτά…

Λίγους μήνες πριν η ΝΔ ψήφιζε με τον νέο νόμο για το ασφαλιστικό, την παράδοση ζωτικού χώρου της κοινωνικής ασφάλισης στους ιδιώτες. Δεύτερο πυλώνα την ονόμασε. Εδώ και δεκαετίες η ΝΔ του Γεωργιάδη, του Βορίδη και του Μητσοτάκη, αποτελεί τον ιδεολογικό πολιορκητικό κριό για την επιβολή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και των ΣΔΙΤ, στην υγεία και την κοινωνική ασφάλιση.

Στην πραγματικότητα το μέλλον που απεργάζονται είναι το μέλλον των εικόνων που έρχονται από την μητρόπολη των ΗΠΑ. Πίσω από τις κάλπικες κορόνες για την στήριξη του ΕΣΥ που αναγκάζονται σε συνθήκες πανδημίας να ξεστομίσουν, κρύβεται η ίδια δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική, που στοχεύει να οδηγήσει και την ελληνική κοινωνία στην ολέθρια πραγματικότητα του «αμερικάνικου ονείρου». Αυτού του «ονείρου» της ασυδοσίας της αγοράς που σκάβει στο κέντρο της καπιταλιστικής μητρόπολης ομαδικούς τάφους.

Για αυτό, πολύ πιο επικίνδυνη από τον κορονοϊό είναι η πολιτική της εθνικής ομοψυχίας που καθημερινά υφαίνουν τα επιτελεία της προπαγάνδας τους. Για αυτό και δεν πρέπει να υιοθετηθεί από κανέναν το κάλπικο αφήγημα της «ατομικής ευθύνης». Γιατί πίσω από αυτό επιχειρούν να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες και τις ευθύνες τους. Για αυτό και δεν πρέπει να δείξουμε καμία ανοχή στην πολιτική που στόχο έχει να παραδώσει την υγεία του λαού στην ιδιωτική κερδοσκοπία και συγκαλύπτει το περιεχόμενο της με το ζόφο και την τρομοκρατία των απαγορεύσεων. Κόντρα στην σήψη της προπαγάνδας τους να περιφρουρήσουμε τις αλήθειες και τα συμπεράσματα μας. Οι «αυτόχειρες του κορονοϊού» είναι δολοφονημένοι από τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων. Οι έφηβοι νεκροί είναι τα θύματα των «επενδυτών» του χώρου. Οι ομαδικοί τάφοι της Νέας Υόρκης δεν είναι τάφοι του κορονοϊού. Είναι οι ομαδικοί τάφοι του συστήματος τους.

*Ο Βασίλης Πετράκης είναι μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ