Κανείς άνθρωπος που διαθέτει «δύο δράμια μυαλό», μετά τα γεγονότα στη Ν. Σμύρνη, δεν μπορεί πλέον ν’ αμφιβάλλει για το ποιον -σε τελική ανάλυση- υπηρετούσαν οι μολότοφ και οι «γιούργιες». Διότι τα ΜΜΕ πήραν την αλήθεια χιλιάδων διαδηλωτών και την έκαναν λιώμα, κυριολεκτικά βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη. Διότι δεν έχει καμία σχεδόν σημασία ποιος το ’κανε, αλλά έχει μέγιστη σημασία ποιον ωφελεί.

Και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κυβέρνηση της ΝΔ κερδίζει σε τρία επίπεδα. Πρώτον, εμφανίζεται φύλακας-άγγελος όλων όσων αγαπούν τη βολή τους μακριά από τις διαδηλώσεις. Δεύτερον, μπορεί και περνάει νόμους και διατάγματα αστυνομοκρατίας και τρίτον, στη βουλή -αφού είχε στρέψει τα μάτια τής κοινωνίας αλλού- ψηφίζει στο σωρό ένα αντιδραστικό οπλοστάσιο για την οικονομία και την κοινωνία.
Φυσικά, τα παραπάνω είναι «ψιλά γράμματα» για τις άπειρες ομάδες αναρχικών/αντιεξουσιαστών/μπάχαλων, αφού στο μυαλό τους ο εχθρός βρίσκεται στο χώρο του γκρίζου χρώματος. Είναι τα αφεντικά, οι μπάτσοι, το κράτος, οι μικροαστοί κι ο γείτονας που δεν καταλαβαίνει. Πάνω και πίσω απ’ όλα, όμως, κρύβεται και αναπτύσσεται υπερτροφικά το «εγώ» του ανθρώπου που μισεί κάθε κοινωνία και κάθε οργανωμένη κίνηση των μαζών. Γιατί η οργάνωση μυρίζει «σταλινισμό» κι ιεραρχία και η συνειδητή πειθαρχία, που είναι η αλφαβήτα της κοινωνικής επανάστασης, προκαλεί απέχθεια.
Αν παραμερίσουμε τους μπάχαλους/αναρχικούς -που είναι μηδενιστές, οπαδοί του Νετσάγιεφ και μισούν το σύμπαν- κι επικεντρώσουμε στο ιδεολογικό και θεωρητικό οπλοστάσιο και στο βαθύ DNA του αναρχικού ρεύματος, θα βρούμε έναν Μπέρνσταϊν και έναν οργισμένο μικροαστό. Ο Μπέρνσταϊν (θεωρητικός της προδοτικής Β΄ Διεθνούς) θεωρούσε ότι «ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, το παν είναι η κίνηση». Αυτό πάνω-κάτω λένε καθαρά ή υπόγεια και ορισμένα ρεύματα ή άνθρωποι στο χώρο του «κινηματισμού». Τους ενθουσιάζει ο κρότος μιας μολότοφ και η θραύση μιας τζαμαρίας και ζουν μέσα από την οργή.

Όμως, το «ταξικό μίσος» είναι διαφορετικό. Όποιος απεχθάνεται τον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό γεμίζει αγανάκτηση από τις φρικωδίες τους. Από τον πόλεμο, το φασισμό, την εκμετάλλευση, τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους «διψασμένους». Αλλά, ταυτόχρονα, βρίσκει δεκάδες τρόπους να οργανωθεί, να ενωθεί και να παλέψει αποτελεσματικά. Ο αγωνιστής, επειδή αγαπά τον κόσμο, μισεί τους δυνάστες και γι’ αυτό το λόγο είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα ώστε να τους ανατρέψει. Αυτό διδάσκει η ιστορία των λαών. Δε στρατεύεται από τη γοητεία της λάμψης και επειδή «γουστάρει για την πάρτη του».

Οι δύο τελευταίοι αιώνες είναι γεμάτοι από χρυσές σελίδες ανυπέρβλητου θάρρους και απίστευτων θυσιών των ανθρώπων που ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο και σ’ αυτή την προσπάθεια έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Έτσι, που άφησαν άφωνους ακόμα και τους εχθρούς τους. Όταν λοιπόν σχεδιάζουμε και εκτελούμε μια πολιτική πράξη, ακόμα κι αν έχει το σπέρμα του παράτολμου και της «αποκοτιάς», έχουμε πάντα στο νου τη φράση του Β.Ι. Λένιν «Ποιος ωφελείται».

Θανάσης Τσιριγώτης

Λαϊκός Δρόμος