Η Τζουλιέτ (Juliette Georgiades) μας θύμισε πώς αυτές τις μέρες έφυγες, Θανάση.
Μαγιάτικος στη γέννα, Μαγιάτικος στο θάνατο.
Δεν υπάρχει ζώσα γενιά σήμερα στην Ελλάδα, που να μη σε ξέρει και να μην σ’ αγαπά. Από τον εκατόχρονο που γελά χωρίς δόντια όταν σε βλέπει, Κι ας μη σε βλέπει, σε ακούει. Κι ας μη σ΄ακούει, σε νοιώθει, Κι ας μη νοιώθει πια τίποτα άλλο. 
Μέχρι το παιδάκι που ξεσκαρτάρισε, στις ατέλειωτες ώρες μπροστά στην οθόνη, ποιος αξίζει ν’ αγαπιέται.
Θανάση της Μακρονήσου, που ζούσες από πάντα στη χώρα της σφαλιάρας. Και κουβαλούσες στα κακοτράχαλα φαϊ στον Κούνδουρο, που δεν τον ήξερες γιατί εκείνος κι εκεί ήταν άρχοντας. Εσύ, κι εκεί ήσουν άγιος. Ο δικός μας ανθρώπινος άγιος. Αν ήσουν εξορία στο Παρθένι της Λέρου, θα σε ζωγράφιζαν στις τοιχογραφίες της Αγίας Ματρόνας, μ’ εκείνο το στραβό δοντάκι του γέλιου σου και τα θλιμμένα μάτια της πικρής ελληνικής κωμωδίας.
Θανάση του γέλιου και της ιστορίας μας. Που ό,τι και να ‘λεγες, το ΄λεγες όμορφα. ¨Από βέσπα ξέρεις;”
Τελικά, όλα είναι δρόμος, Θανάση. ¨Μωρή φύση, μόνη σου είσαι. Μόνος μου είμαι κι εγώ, Πάρε ένα μπισκότο” και “η Ελλάδα πεθαίνει ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και σε αγάλματα”. 

Δε θέλω να σε πικράνω αλλά οι Γερμανοί ξανάρθανε, τα παίρνουν όλα, χωρίς πόλεμο. Και γέμισε ο τόπος μπάσταρδα του Χίτλερ γιατί δεν είσαι εδώ, Θανάση, να μοιράσεις φάπες,
Είχα την τύχη να σε δω στο δρόμο κάπου το 1978. Δεν σε πήρα χαμπάρι γιατί πήγαινες περπατώντας-τρέχοντας, όπως πάντα. Από μια οικοδομή σου φώναξαν οι χτίστες, “Γεια σου, Θανάση”.
Κοντοστάθηκες, κοίταξες ψηλά στο γιαπί.
“Γεια σας, καλοί μου άνθρωποι”.
https://www.youtube.com/watch?v=nBN7ATivCwU

Νίνα Γεωργιάδου

Δείτε και αυτό: