Το προσφυγικό ζήτημα δεν έκρινε μόνο τα αντακλαστικά ενός κόσμου που συνολικά απανθρωπίζεται.
Έγινε πρόσχημα και πεδίο βολής για κάθε λογής ψευτοπατριώτες και φασίστες.
Έγινε καθρέφτης των αργών αντανακλαστικών της κινηματικής αριστεράς και πάνω απ’ όλα μια πρόβα τζενεράλε για το πώς ο ανθρωποφάγος νεοφιλελευθερισμός δε δολοφονεί μόνο στα πεδία των μαχών αλλά εξοντώνει και όσα θύματα πολέμου τολμήσουν να επιβιώσουν.
Η γριά Ευρώπη, κουβαλώντας από τον καιρό της αποικιοκρατίας την τεχνογνωσία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μεταλαμπάδευσε την εμπειρία στους Ναζί και τη χρησιμοποιεί τώρα για να οχυρωθεί απέναντι στα θύματα των πολέμων της.
Όσο αδιάφορος μένει κανείς για την τύχη των προσφύγων, τόσο περισσότερο υπογραμμίζει την κοινωνιολογική του αφέλεια για το πού πορεύεται η οχυρωμένη Ευρώπη.
Η φειδωλή σε όλες τις κοινωνικές δαπάνες νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, στο προσφυγικό αποδείχτηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Ένας πακτωλός χρημάτων συνοδεύει το νεοφιλελεύθερο όραμα για μια μεγάλη φυλακή που θα αγκαλιάσει, μετά τους πρόσφυγες, και τις ντόπιες κοινωνίες.
Σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, απόλυτης αθλιότητας, προαναχωρησιακά κέντρα στα πρότυπα του Γκουαντάμο, νεότυπες δυνάμεις καταστολής κι ένα εμπλουτισμένο νομικό πλέγμα δεν ήρθαν για να φύγουν. Ήρθαν, έγιναν ως τώρα τουλάχιστον ανεκτά, προοιωνίζουν τη στάση απέναντι σε όσους διανοούνται να επιδιώξουν την επιβίωσή τους από τα ερείπια του πολέμου ή την ερήμωση της φτώχειας.
Ήρθαν για να μείνουν, εκτός αν οι λαϊκοί αγώνες τα στείλουν από εκεί που ήρθαν.
Από το 2007 μέχρι το 2014, η ΕΕ δαπάνησε 4 δισεκατομμύρια ευρώ για να χρηματοδοτήσει την επιχείρηση Solidarity and Management of Migration Flows. Όλος αυτός ο πακτωλός των χρημάτων, που βγαίνει μέσα από τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, δηλαδή την άγρια φορολόγηση των πολιτών, πήγε σε θερμοκάμερες, drone, και ηλεκτροφόρους συνοριακούς φράχτες. Το solidarity ήταν πουκάμισο αδειανό. Υπήρχε μόνο το management. H διαχείριση.
Μόνο τo 2018, σύμφωνα με τον δημοσιευμένο προϋπολογισμό της Κομισιόν, 1,69 δισ. ευρώ διέθεσε η ΕΕ για το προσφυγικό και όλα στην κατεύθυνση αποτροπής και επαναπροώθησης. 794 εκατ. ευρώ στο ελληνικό κράτος, 506,67 εκατ. ευρώ στην Ύπατη Αρμοστεία, 119,7 εκατ. ευρώ στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (IOM), 26 εκατ. ευρώ στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου (EASO), 201 εκατ. ευρώ σε διάφορες ΜΚΟ και 44,6 εκατ. ευρώ επιπλέον έχουν εγκριθεί αλλά παραμένουν αδιάθετα προς Διεθνείς Οργανισμούς ή ΜΚΟ.
Μέσα σ’ αυτό το χορό των δισεκατομμυρίων, δεν περίσσεψαν τα 9 εκατ. ευρώ που ήταν το κόστος της Mare Nostrum, της θαλάσσιας επιχείρησης διάσωσης ναυαγών στην Ιταλία. Κι έτσι, την 1η του Νοέμβρη 2014, η Mare Nostrum καταργήθηκε. Δεν ήταν ζήτημα κόστους αλλά πολιτικής επιλογής. Οι ναυαγοί δεν έπρεπε να διασώζονται. Γιατί οι ναυαγοί δεν ήταν πια άνθρωποι. Ήταν πρόσφυγες. Εκείνη τη χρονιά, το 2014 δηλαδή, η Cecilia Malmström, επίτροπος της ΕΕ, δηλώνει: “η πιθανότητα να διασωθούν, αυξάνει το δέλεαρ της διαφυγής ακόμη και με μικρά, αναξιόπιστα σκάφη.”
Ένα χρόνο μετά, το 2015, τη χρονιά των μεγάλων πνιγμών, η ακροδεξιά Βρετανίδα Katie Hopkins, στην εφημερίδα The Sun του Ρούμπερτ Μέρντοχ, αποκαλεί τους μετανάστες “κατσαρίδες” και “πανούκλα κατωτέρων ειδών”. Ήταν ακριβώς οι ίδιοι χαρακτηρισμοί που είχαν χρησιμοποιήσει οι Ναζί λίγο πριν το Ολοκαύτωμα. Με τις δηλώσεις αυτές, όχι μόνο δεν πρέπει να διασώζονται οι πρόσφυγες αλλά και καμιά ενοχή για το μαζικό θανατικό τους. Πρότεινε επίσης τα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ να αναλάβουν την επαναπροώθηση των προσφύγων με κάθε τρόπο, βομβαρδίζοντας και βουλιάζοντας τις προσφυγικές λέμβους.
Έτσι κι έγινε. Η ΕΕ αντικαθιστά τη Mare Nostrum με την επιχείρηση Triton, υπό την απόλυτη εποπτεία της Frontex, δηλαδή του ΝΑΤΟ. Αν σύμβολο του μυθολογικού θεού Τρίτωνα ήταν το “θαλάσσιο κέρας”, σύμβολο του Νατοϊκού Τρίτωνα είναι ο πάτος της θάλασσας. Ο Gil Arias Fernandez, διευθυντής επιχειρήσεων της Frontex, δηλώνει σε συνέντευξη του στην Tagesspiegel : “αντίθετα με τη Mare Nostrum, στόχος των δικών μας πληρωμάτων δεν είναι η διάσωση προσφύγων”. Η Μεσόγειος μετατρέπεται σε μαζικό τάφο και το Αιγαίο αναλαμβάνει το ρόλο του ποταμού Αχέροντα. 4000 πνιγμένοι μέσα σ’ ένα χρόνο, μόνο το 2016. Όσοι γλιτώνουν το θάνατο από τα Σοκ και Δέος και τις Καταιγίδες της Ερήμου της πρόστυχης Συμμαχίας των Προθύμων, σπρώχνονται στον πάτο της θάλασσας.
Η παράθεση αριθμών δεν είναι μια ελκυστική υπόθεση. Η αριθμητική δε του θανάτου είναι αποτρόπαιη.
Φαίνεται όμως ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει εξοικειωθεί τόσο πολύ με την αριθμητική του θανάτου και την κάθε παλιανθρωπιά, που παραμένει αδιάφορη, ασυγκίνητη και σίγουρα αμέτοχη.
Η πολιτική της ΕΕ στο προσφυγικό ισοδυναμεί με σχεδιασμένη μαζική δολοφονία. Είναι το άλλο πρόσωπο των πολέμων της.
Όσοι σώθηκαν από τα πεδία των μαχών και τις ναυαγισμένες σαπιόβαρκες, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα Razor Walls, τα “ξυραφένια τείχη”, όπως ονομάζονται αυτά που υψώθηκαν στην Αφρικανική Ισπανία, στη Βουλγαρία και στον Έβρο. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στήθηκαν έξι φορές περισσότερα τείχη.
1000 χιλιόμετρα “ξυραφένιων τειχών”, που αποτελούνται από ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης και ξυραφένια σύρματα οχυρώνουν τον “Ευρωπαϊκό πολιτισμό” των αποικιοκρατών, των κονκισταδόρων και των ιεροεξεταστών από τα σημερινά θύματά τους.
Όσα από τα θύματά αυτά δεν διαμελίζονται από τις “έξυπνες βόμβες”, δεν κατακρεουργούνται από τις χατζάρες των φονταμενταλιστών – πρώην συμμάχων τους, δεν πνίγονται στον Αχέροντα του Αιγαίου και καταφέρνουν να περάσουν μέσα απ’ τα ξυραφένια τείχη, κλείνονται στα σύγχρονα Μαουτχάουζεν και εξαθλιώνονται σε τέτοιο βαθμό, που τα μικρά παιδιά πια ενσωματώνουν τόσο τη δυστυχία και την απουσία προοπτικής, ώστε δεν έχουν καμιά διάθεση για ζωή και προσβάλλονται από έναν αυτοκτονικό αυτισμό. Σύμφωνα με Έκθεση των ΓΧΣ, το ένα τρίτο των παιδιών αυτο-ακρωτηριάζεται, άλλα παιδιά έχουν έμμονες ιδέες αυτοκτονίας, ενώ δεκάδες έχουν κάνει απόπειρες αυτοκτονίας. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να βλέπεις παιδιά να θέλουν να αυτοκτονήσουν, καταλήγει η έκθεση.
Τελικά στις μέρες μας, δεν είναι εξαιρετικά σπάνιο. Από το Νασάου, το νησί του Ειρηνικού, την Αυστραλέζικη Μακρόνησο, όπου η κυβέρνηση της Αυστραλίας απομονώνει και εξουθενώνει τους πρόσφυγες, μέχρι τη Μόρια και την Αμυγδαλέζα, μέχρι τα κέντρα κράτησης του Αμερικάνικου Νότου, όπου πάνω από 100.000 παιδιά έχουν αρπαχτεί απ’ τους γονείς τους και κρατούνται έγκλειστα σε κλουβιά, είναι εξαιρετικά συχνό να βλέπεις παιδιά να θέλουν να αυτοκτονήσουν.
Αυτή είναι κατάντια στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πάντα οι άμαχοι, άρα και τα μικρά παιδιά, είναι τα περισσότερα θύματα των πολέμων.
Πάντα τα παιδιά πλήρωναν με τη ζωή τους την ασιτία, την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στις φτωχές χώρες, στις φαβέλες και τις υποβαθμισμένες συνοικίες του αναπτυγμένου κόσμου.
Στις χώρες του τρίτου κόσμου, με την πιο ωμή και άγρια εκμετάλλευση, τα μικρά παιδιά πληρώνουν βαρύ τίμημα στην πρώιμη απάνθρωπη δουλειά, με όρους δουλείας.
Όμως η τάση για αυτοκτονία των μικρών παιδιών είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι ο δείκτης πως η ανθρωπότητα συνολικά αυτοχειριάζεται, κάνει χαρακίρι, αυτοκτονεί.

Νίνα Γεωργιάδου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος